Sailors fighting in the dance hall

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower haatte het om het toe te geven, maar haar leven begon te veranderen in saaie routine. Opstaan in een leeg nest als Hermitshell al ijverig was begonnen met zijn taken. Dan rekte ze tijd om haar pels te wassen, wierp een verdrietige blik naar buiten als ze zag dat het weer alweer grijs was. Dan wist ze het kamp uit te glippen voordat iemand haar bij haar lurven kon pakken en deed ze de hele dag erover om wat vissen te vangen. Soms nam ze Specklepaw mee en leerde haar over de echte belangrijke dingen die een warrior moest weten. Zoals hoe je het beste iemand een geheim kon aftroggelen of hoe je de beste grappen uithaalde bij je dengenoten. Dan keerde ze terug naar kamp, probeerde Hermitshell te stelen waar hij ook maar was, ze hadden dan een heerlijke avond en vervolgens bleef ze te lang wakker, babbelend met wie ook maar wilde, om het de dag erna weer te doen. Ze miste de spanning van haar jeugd. Dit was verdomme nog haar jeugd. Vandaag had ze de andere kant van het territorium een keer uitgekozen om rond te struinen en kwam uit bij de gorge. Ze keek even over de rand van de klif en beet verveeld op haar lip. En toen ze weer opkeek, zag ze opeens een bekend figuur. Onbewust kwam er een glimlachje op haar gezicht. ‘Hey, jij!’ riep ze hem zoetjes toe. Ze had Hawkchase niet meer gesproken sinds de gathering, die erg plezierig was geweest.}

Zoals eerder wel is gezegd, Hawkchase had echt een hekel aan deze plek. Water was engig, de gorge een verschrikking, en het idee van verdrinken al helemaal vreselijk. Maar hij was net klaar met een borderpatrol hier, en alles zag er puik uit hoor. Niks geks, zoals eigenlijk bijna altijd wel. Hij verwachtte ook niet hier ook maar ooit een verdwaalde kat tegen te komen. Ja, Riverclanners die netjes aan hun eigen kant van de grens stonden. Kort kneep hij zijn ogen samen en keek hij naar de overkant. Hé, daar was er eentje. Hij herkende haar, maar pas toen hij haar stem hoorde, klikte het. Cottonflower van de gathering! Hij glimlachte vrolijk. Ohh, dat vond hij heel leuk. "Hai mop," riep hij vrolijk naar de overkant, waarna hij met een schuin oog op het water naar de oversteek-plek liep, een soort natuurlijke brug van steen die over de gorge heen ging. Hij bleef wel op het vaste land staan hoor, voor geen goud stak hij over. Zij misschien? Hij wenkte haar met haar staart, haar uitnodigend op Windclan territorium. Zijn patrol was toch allang weer weg, joh. Geen gevaar, behalve de oversteek.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hawkchase merkte haar op en leek haar te herkennen. Pfft, hoe kon het ook anders. Zij was onvergetelijk. Hij sprak haar direct aan met een misschien wat gewaagd koosnaampje, maar zij was niet de minste hoor. Haar kopje kwam iets omhoog en ze moest haar best doen om die glimlach die aan haar mondhoeken trok wat laag te houden. Wat haar nog ondeugender liet lachen was dat hij haar naar de overkant wenkte. Oh, geen haar verandert, schandalig inderdaad. Ze beet even op het puntje van haar tong. Was dit een uitdaging? Ze keek een keer over haar schouder heen. Ze durfde het wel hoor. ‘Nog altijd de regelbreker?’ humde ze zoetjes naar hem. Ze aarzelde nog eventjes, voordat ze met dappere pasjes naar de tweebeen brug liep. Het hout voelde vreemd aan, maar op een drafje bereikte ze de overkant. Maar op de laatste plank bleef ze staan en keek ze Hawkchase aan, knipperde een keer met haar blauwe ogen. ‘Wat krijg ik ervoor?’}

Natuurlijk deed ze het, zo leuk was ze wel. Hij floot zachtjes toen ze zijn kant opgelopen kwam, echt, waarom moest ze in Riverclan zitten? Ze zouden zoveel lol kunnen hebben samen, als die domme grenzen hen niet van elkaar scheidden. Gelukkig kwam ze de brug over - zonder al te veel aarzelen, ook. Respect. Hij grijnsde om haar opmerking waarna hij zijn schouders ophaalde. "Je kent me," reageerde hij vrolijk. Oh, ze maakte de oversteek toch niet helemaal? Ze had veel vertrouwen in de brug, om zo boven het razende water van de gorge te staan. Hem niet bellen. "Wat krijg je ervoor?" herhaalde hij toen waarna hij haar aankeek. "Wat zou je willen hebben prinses?" plaagde hij vrolijk. Er was weinig wat ze van hem kon vragen dat hij niet zou geven, dacht hij zo.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Nee, ze kende hem eigenlijk helemaal niet. Misschien dat dit daarom zo leuk was. Maar hij was tenminste simpel en gezellig. En het mooiste: hij kende haar ook niet. Dus stond ze daar, op het punt om de grens over te steken en weer een regel te breken. Naja, haar slechte reputatie kon dat er ook nog wel bij hebben. Dus toen hij haar vraag echode en vervolgens vroeg wat ze wilde hebben, gevolgd door het volgende koosnaampje, stikte ze zowat in het geluid wat een lach zou moeten voorstellen. ‘Prinses?’ Ze schudde lachend haar kop. ‘Laat ze dat in Riverclan niet horen,’ sprak ze sarcastisch verder. Maar toen hij een aanbod terug deed, zette ze haar laatste pasje van de brug af en stond ze op Windclan territorium. ‘Weer wat van je goeie verhalen?’ sprak ze met haar zoete stemmetje. ‘Vermaak,’ voegde ze eraan toe, terwijl ze dichter naar hem toe liep. De lach op haar snoetje verdween wat, totdat ze recht voor hem stond, ogen in de zijne, waar de pretlichtjes duidelijk in de hare stonden.}

Oh, zijn nieuwe bijnaam voor haar deed haar wat. Of dat nou positief of negatief was, maakte in zijn ogen eigenlijk helemaal niet zoveel uit. Hij vond het allang leuk dat ze het woord vragend herhaalde. Dat ze dat in Riverclan niet moesten horen maakte hem natuurlijk nieuwsgierig. "Oh?" vroeg hij dan ook vragend, maar gaf haar hierdoor nog wel de ruimte om erop in te steken of niet. Uiteindelijk zette mevrouw toch de laatste stap om op zijn kant van de gorge te komen. Zelfgenoegzaam grijnsde hij, dat was niet heel moeilijk geweest. Ze wou er een mooi verhaal voor terug.. Laat hij nou net veel hebben meegemaakt, de afgelopen tijd. Ze kwam op hem afgelopen, had het over vermaak. Hmm.. "Prinses, je wil niet weten wat er een week geleden allemaal gebeurd is," miauwde hij met een vermoeide schud van zijn kop, waarna hij oogcontact maakte met Cotton die nu wel heel dichtbij stond. "Tenzij vermaak toch iets anders betekent?"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Een "oh?" was genoeg om te weten dat hij misschien meer achter zat. Ze wuifde het weg met een beweging van haar poot. Ze snorde even. ‘Oh, laten we het erop houden dat ik niet zo prinsesserig ben,’ miauwde ze met een giechel. Vroeger misschien, toen ze nog klein was en de dochter van een deputy. Oh en misschien scheen die verwaandheid van die paar manen glorieus enig kind zijn door. Nu was ze niets meer dan een dienstmeid met een te grote mond. En toen ze eenmaal aan de andere kant van de grens was, wilde ze niets liever dan die grijns van zijn bek slaan. Maar ergens was het ook wel grappig, dus rolde ze haar ogen en lachte terug. Ze nam bij hem plaats en hij begon het tipje van de sluier op te lichten. Kennelijk had hij een avontuurlijke week gehad. Toch voegde hij er nog even aan toe met zo'n dubbelzinnige opmerking of vermaak misschien niet iets anders betekende. In haar onderbuik voelde ze wel waar hij naar aan het vissen was en ze keek recht in zijn ogen, een ondeugende blik in haar ogen. ‘Vertel me alles,’ reageerde ze zoetjes op zijn eerste zin. ‘En als je verhaal niet bevredigend genoeg was, kunnen we altijd nog wel zien, hm?’}

Blijkbaar was Cottonflower niet zo prinsesserig als dat ze eruit zag. Nou, hij vond het een prima bijnaam, passend bij een kat die er zo royaal uitzag als dat zij dat deed. God, hij kon echt niet zeggen dat hij haar niet aantrekkelijk vond. Hun dans en haar uiterlijk, het was genoeg om een verliefde man te laten kriebelen. Al helemaal als ze hem zo aankeek, zoals ze dat eerder ook wel is gedaan had, met die mooie blauwe ogen van d'r. Brrrr. Kriebelen. Maar goed, ze wilde het verhaal weten, en met een grijnsje wenkte hij haar mee. "Iets verder van de rand vandaan, als je het niet erg vindt." Natuurlijk zou hij haar niet diep het territorium in meenemen, daar zou hij haar (of hen beiden, eigenlijk) waarschijnlijk alleen maar problemen mee brengen. Ongeveer tien meter verderop ging hij liggen, waarbij hij naast zich tikte met zijn poot. Meer dan genoeg ruimte op de velden van Windclan voor mevrouw. "Klaar voor?"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het bleef verdacht stil van zijn kant. Ze deed verdorie echt haar best hier. Al moest ze toegeven dat ze er misschien ook wel een beetje de handrem erop zette. Ze had tien keer meer vunzig kunnen reageren, dat ze waarschijnlijk zelfs hem zou kunnen laten blozen. Maar hij was van WindClan, en zij was in WindClan. Oh, en ze had nog iemand die haar nest warm hield in RiverClan. Maar hij stelde galant voor om even iets verder van de rand te verwijderen. Haar snorharen trilden geamuseerd terwijl ze zachtjes giechelde. ‘Bang dat ik je over de rand duw, haasje?’ Maar zij was degene die hem als een puppy volgde naar veiligere oorden en ze voelde de plezierige spanning in haar opbouwen, als je wist dat je iets deed wat niet mocht. Ze nam plaats op de aangewezen plek en leunde met haar wang op één van haar voorpoten, terwijl ze hem onafgebroken aankeek. ‘Brand los. Je hebt me nu wel heel erg nieuwsgierig gemaakt.’}

Ooh, natuurlijk werd hij erom geplaagd. Hij grinnikte zachtjes op haar woorden en schudde zijn kop. "Ach, dat zou je me toch nooit aandoen?" miauwde hij alsof hij gekwetst was door haar woorden, maar met pretlichtjes in zijn ogen. Het koosnaampje ontging hem niet; hij moest zeggen dat hij het niet erg vond. "Haasje?" vroeg hij dan ook met een lachje. Het was niet heel origineel, maar dat hoefde ook niet.
Cotton ging goed voor zijn verhaal zitten, en geamuseerd keek hij haar aan. "Ik merk 't, je hangt nog net niet aan m'n lippen." Ahh, natuurlijk bracht hij daarvoor zijn lippen kort heel dichtbij de hare. Net niet dichtbij genoeg, natuurlijk. Na eventjes te lingeren kwam hij weer overeind, waarna hij tegenover haar ging zitten. "Oké, het verhaal... Hmm, imagine dit hele veld ligt vol met sneeuw, en het waait, en het is koud en Foxdung," begon hij. Sterk. "Dat was de situatie een paar weken geleden nog. Het was zelfs zo koud en Foxdung, dat we met z'n allen naar de warriors den moesten, daar is het het warmst. Moet je voorstellen.. Heel Windclan in één veel te kleine den. Niet de meest sexy situatie. Maar wat blijkt? Het was toch niet heel Windclan. Twee apprentices waren de weg kwijt. Dus ik, als ridder op het witte paard, biedt me aan om samen met Blazestar de twee apprentices te zoeken. Vinden we ze eindelijk, komt Blaze in een sneeuwlawine terecht." Het stukje dat zijn leader daar een leven verloren had, liet hij voor het gemak even weg. "Hij stoot z'n kop, dus ik moet hem dragen. Ik zweer het je, mijn tenen zijn er net niet afgevroren. De apprentices voelen zich schuldig en zo, dus de sfeer is echt wack. Maar door de sneeuwlawine kunnen we niet het kamp in. Dus eindstand; ik en Blaze hebben heerlijk geknuffeld in een grotje ." Hoopvol keek hij haar aan. Hij was trots op z'n verhaal, hoor. De vertelling ook ervan.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower deed even alsof ze hem heel intens bestudeerde. ‘Hm, nee. Dat zou zonde zijn van je knappe snoetje.’ Het ontglipte haar zo simpel, de zoete woordjes, de onschuldige grapjes. En toen hij vroeg naar haasje, giechelde ze even zachtjes. ‘Angst-haasje.’ Hehe, snapte hij hem? Nou, whatever. Ze zou wel een gepaster naampje voor hem verzinnen als ze meer van hem zou ontdekken. Maar voor nu kon ze even achterover leunen en naar één van zijn avonturen luisteren. Maar voordat dat begon kwam hij heel dichtbij haar, en zweefden hun neusjes nauwelijks van elkaar. Cottonflowers lippen kwamen iets van elkaar af waarbij de langzaam knipperde, om vervolgens onder haar wimpers naar hem op te kijken. He wouldn't.. En hij deed het niet. Ze voelde zich wel even heel bijzonder daarna, alsof kittenklauwtjes over haar ruggengraat naar boven waren gekropen.
Nou, leun dan nog maar eens lekker achterover... Ze haalde zachtjes, trillerig adem en focuste zich op zijn verhaal, waar ze de eerste zin eventjes van had gemist. Maar sneeuw en kou, oké, ze was weer bij. Hij vertelde over dat het zo erg dat ze met zijn allen in de warriors den in moesten, maar er waren apprentices ontsnapt en hij moest de sneeuw in, waar Blazestar ook sneuvelde en de sfeer was Foxdung en daarna had hij met hem in een grotje geknuffeld. Bij zijn laatste zin kon een ze een grinnik niet onderdrukken. ‘Mijn held,’ verzuchtte ze overdreven zwoel. ‘En nog wel met apprentices als publiek, oh jij,’ sprak ze vervolgens met pretlichtjes door. Ze veranderde van de poot waarop haar kopje leunde, waardoor ze ietsje dichter weer bij hem kwam. ‘En dan dacht ik dat ik speciaal was,’ prevelde ze tegen hem. Met een klein pruillipje keek ze hem aan.}

Ze noemde hem knap; hij was gevleid. Ze was zelf namelijk prachtig, dus om 't van haar te horen.. Niet te vergeten dat ze een vriend had (voor zover hij wist), dat maakte het compliment wellicht nog wel groter. Ze zou vast niet met iedereen zo flirten, als ze al met een ander was, niet? Maar hij zou zichzelf ook niet in de waan houden dat hij speciaal was. Ze vond misschien hem goed gezelschap, maar verder dan innocent geflirt zou het waarschijnlijk nooit gaan. Niet dat hij dat heel erg vond, hij hield van dit spel. Bovendien lag zijn hart eigenlijk toch bij een ander. Best verwarrend, dat had hij nooit eerder echt zo op die manier gehad. Hmm.. Angsthaasje, legde ze toen uit, en hij knipperde een aantal keer. Wow. "Hoe durf je!" uitte hij quasi-beledigd, waarna hij zachtjes lachte. "Nou ja, misschien een beetje, als het op water aankomt." gaf hij toen maar toe. Ja, hij hield echt niet van water. De hoogte was het probleem niet echt; maar het woeste water gaf hem anxiety. Bah. Toen hij zijn kop dichterbij de hare bracht, en hun neuzen zo dichtbij elkaar waren, verdubbelde de spanning tussen hen aanzienlijk. Hij wiebelde heel vrolijk met zijn oren - dat was een leuke observatie om te maken. Ze keek hem aan, en hij keek terug. Het moment leek langer te duren dan dat hij eigenlijk deed. Uiteindelijk trok hij zich terug. Zo netjes van hem, niet? Hij hield rekening met haar mannetje thuis. Voor nu.
Na zijn hele verhaal verteld te hebben, werd hij tot held benoemd. Ha! Dat vond hij niet erg om te horen. Hij grijnsde haar kant op toen ze het had over de apprentices. "Wat, is knuffelen opeens illegaal geworden?" sprak hij, alsof hij net niet een ontzettend dubbel-geladen zin uitgesproken had. Natuurlijk had ze die zo opgevat. Hij knipoogde. "Aw, prinses, jij bent heel speciaal voor mij," miauwde hij toen als reactie op haar laatste opmerking. "Maar ik ben een gentleman! Je hebt in ons vorig gesprek gezegd dat je bezet bent, en ik zou niet over je grenzen heen willen gaan." Oh, zijn stem verraadde dat hij lang niet zo onschuldig was als dat hij zich voordeed. Er lag iets van lust in zijn blik terwijl hij haar aankeek. Hij snapte monogamie nooit zo. Natuurlijk was het fijn om iemand te hebben waar je een persoonlijke, emotionele connectie mee had. Maar af en toe snoepen van een ander hapje, dat was toch hartstikke leuk? Hij bracht zijn kop weer dichterbij, hield van de reactie die ze hem de net gegeven had. Dit keer bracht hij zijn lippen vlakbij haar oor, waarbij hij fluisterde; "Tenzij je lieve mannetje en jij geen ding meer zijn?"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ze wist dat ze met vuur aan het spelen was. Maar het was onschuldig, toch? Ze wist met wie ze was, en al zo lang. Maar toch was het de nieuwsgierigheid die haar zo ver bracht. Eerst over de grens, toen iets te dichtbij een WindClanner. Maar dit was wie ze was, op zoek naar avontuur en met haar charmes en lieve woordjes alles wat ze wilde aftroggelen van kortzichtige katten. En Hermitshell en zij waren een powercouple, al star-crossed lovers op zich, met een schoonoma die haar niet zag zitten. Oh, en die toevallig leider was. Gelukkig waren die gevoelens wederzijds, net zoals haar gevoelens voor Hermitshell. Haar rots in de branding, haar alles. En toch was ze hier beland, en klopte haar hartje een slagje sneller, terwijl ze smakelijk lachte toen Hawkchase vertelde over zijn waterangst. ‘Oh, ik weet hoe ik daarmee moet omgaan,’ miauwde ze zoetjes. Dat was dan één ding die hij en Hermitshell deelden. En daarbij zou het blijven. Ze beet op haar lip terwijl ze Hawkchase zijn blik weer opzocht. Het was het feit dat dit op zoveel vlakken niet mocht, dat het zoveel leuker maakte. Rebellie was haar ingegoten toen haar moeder vervangen werd, en had haar sindsdien niet meer verlaten. Het was nu een spelletje wie van de twee het eerst over die grens zou stappen. En voor nu waren beiden.. nou, braaf.
Cottonflower giechelde nogmaals toen hij sprak of knuffelen illegaal was geworden. ‘Oh, nee! Zeker niet. Je leiders nest ligt vast warmer dan die van de rest,’ miauwde ze zoetjes. Was dat ook een spelletje voor hem? Gewoon kijken hoe ver hij kon gaan, met iedereen? Had Blazestar trouwens niet ook een vrouw en kinderen? Poeh, ze moest de roddels beter bijhouden. En anders had ze net weer een schandaal bij elkaar geroofd. Maar Hawkchase leek magie in zijn woorden te dragen, want ze vergat het al snel weer. Prinses, gentleman. Hij gebruikte alle cliché's, en ze viel precies in die val. Ze was als letterlijk grenzen overgegaan hiervoor. Wat maakte die extra stap nog uit? Veel! Bij de sterren, ze betrapte zichzelf er direct op. Wat zou Hermitshell wel niet denken? Hij zou haar haten. Maar wie niet wist, deerde niet, toch? Die blik in zijn ogen beantwoordde ze zonder woorden. Ze zette beide poten weer aan de grond om zich te aarden en keek beet nogmaals op haar lip. Normaal was zij degene van de vele woorden, en het was leuk om weer eens versierd te worden. Ze was al sinds ze een apprentice was met Hermitshell. Ze had nooit de kans gehad om wat te experimenteren. Haar hoofd draaide overuren terwijl hij dichterbij kwam, zijn zachte woordjes haar adem in haar keel liet stoken. ‘Oh, jawel,’ fluisterde ze terug. ‘Hij is goed voor me,’ vertelde ze hem daarna zachtjes. Ze draaide haar kop iets bij, waardoor de brug van haar neus zachtjes langs zijn wang streelde. Ze haalde nu zelf een keer schokkend adem. ‘En jij niet.’ Ze zocht zijn blik weer op, maar deinsde geen millimeter weg. Hun koppen zo dicht bij elkaar, ze voelde zijn adem tegen haar snorharen. Haar adem verplaatste zich hoger in haar borstkas, versnelde iets. Woorden vonden haar lippen niet, terwijl de spanning ondraaglijk werd.}

Ze had ervaring met waterangst? Ze had het niet zelf, dat wist hij zeker, met hoe ze net over de brug heen gelopen was. Dat zou hij nooit gedurfd hebben, dus het moest iemand anders zijn. Hij besloot dat hij dit stukje informatie gewoon vast ging houden voor een andere keer, want hij wilde het gesprek ook niet al te veel unrailen van waar het nu eigenlijk om ging, hmm? Hen twee, niemand van Riverclan deed er voor nu even toe.
Het leek haast alsof ze een spreekwoord zei, en hij lachte erom. "Misschien de jouwe," kaatste hij terug, al wist hij zelf dondersgoed dat dat een leugen was. Niets zou zo lekker liggen als bij Blaze. Maar op het moment ging het tussen hen twee, en niemand van Windclan deed er voor nu even toe. Dat benadrukte hij door haar speciaal te noemen, door zijn mond vlakbij haar oor te brengen en haar lieve woorden toe te fluisteren. Voor nu was hij even met deze prachtige meid, en focuste hij zijn aandacht dan ook op haar. Hij beschreef zichzelf als gentleman, maar niets was minder waar. Want toen hij naar haar man vroeg, en zij aangaf dat ze die inderdaad nog had, deed dat niets tegen de spanning, de lust die hij in zijn buik voelde. Integendeel, hij voelde alleen maar een toename in hoe graag hij haar wilde. Hoe kon hij ook anders, als hij haar adem sneller hoorde gaan, en haar zwaar hoorde slikken? Als ze zo zondig naar hem keek, vanonder die mooie wimpers door, en zo zoet naar hem fluisterde? Als ze hem aanraakte, zoals hij van haar verlangde? "Misschien is goed wel veel te gewoon voor jou," fluisterde hij zachtjes, waarna hij zijn neus tegen de hare aandrukte. "Misschien heb je iemand nodig die je laat zien wat het leven echt kan zijn," murmelde hij toen, waarbij hij zijn lippen naar haar nek bewoog, zijn poot iets dichterbij haar lichaam zette. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan. Als ze nee zei, hem gebood te stoppen, zou hij dat meteen doen. Als ze hem toestemming gaf, however, zou hij met alle liefde doorgaan. Het was aan haar.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Verdomme, hij was te gladjes. Hoe simpel de flirterige comebacks kwamen, en hoe het nu zelfs haar kon laten doen blozen. Ze wilde hem niet in haar nest hebben. Nou ja, misschien kon hij wel eens erbij komen. Maar ze vreesde dat Hermitshell dat idee wat minder grappig zou vinden. Voor nu wist hij met simpele woordjes haar huid doen tintelen. Hoe de afstand tussen hen kleiner en kleiner werd, woordjes zachter en blikken langer. Het was het recept voor een ramp. Maar je wist hoe moeilijk het was om je ogen van een natuurramp af te houden. De nieuwsgierigheid, de spanning, en tering, ze liet zich er helemaal in meeslepen.
In haar achterhoofd wist ze precies wat hij deed. Wat zij deed. Deze dans, ze was er net zo erg verantwoordelijk aan. Hij leidde misschien voor nu, maar ze struikelde niet over zijn poten. Ze wist hoe dit werkte, hoe dit zou eindigen. En ze snakte naar dat avontuur. Ze wilde afstand doen van alles wat braaf was en wat hoorde. En hij had misschien gelijk. Misschien was Hermitshell te goed voor hem. Please, ze wilde even niet meer aan hem denken. En dat verdween ook toen hun neuzen elkaar aanraakten. Gretig duwde ze terug, haar blauwe oogjes nu gesloten. Hij sprak door, bewoog door. Ja, ja ja, leek haar lichaam te denken. Ze snorde schaamteloos toen hij zijn gezicht naar haar nek bewoog, ze bewoog haar lippen iets uit elkaar en haalde trillend adem. ‘Ik wil dat zien,’ fluisterde ze. Het zoete randje aan haar stem was verdwenen. De onschuld net zo erg. Ze beet zachtjes in de basis van zijn oor nadat ze sprak en zette een van haar voorpoten tussen de zijne, streek opzettelijk langs zijn borst. ‘Beloof me dat je mijn beste fout bent.’}

Hij had werkelijk niet verwacht dat ze de beslissing zou nemen die ze nam. Ze zou oprecht haar man thuis bedriegen, voor hem? Hij moest zeggen dat dat wel wat deed voor zijn ego, maar daar hield hij (wijselijk) zijn mond over dicht. Nee, zijn mond was toch te druk bezig om te praten. Hij likte haar vacht, beet soms zachtjes in haar vel. Ze had hem immers vertelt dat ze wilde. Zijn oor spitste toen ze erin fluisterde. Hij keek naar haar, met een donkere waas van lust in zijn ogen. "Het is geen fout als je ervan geniet, prinses," murmelde hij, zijn stem lager, rauwer. Een rilling trok door hem heen oen ze over zijn borst streek. Ze was zo prachtig. "Ik zal je laten genieten," fluisterde hij toen, een belofte. Dat verdiende ze, alle tijd en aandacht die hij had was voor nu van haar.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ik ben een slecht persoon, erg, erg slecht. Het spookte door haar achterhoofd. Om Hermitshell zo te bedriegen. Maar dit was niet echt zo. Niet echt. Ze voelde niets voor Hawkchase. Nee, dit was puur.. plezier. Dit was de randjes opzoeken en eroverheen gaan. Dit was een adrenalinekick. Dit was.. oh StarClan de liefdesbeetjes deden de rillingen over haar lijf lopen. Hij was zo cliché en uit het boekje en verdomme, toch viel ze ervoor. Ze stond met haar blote billen hier. Slechts één kat op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en ze was het haasje, maar Hawkchase beloofde dat ze zou genieten en ze vrat het op. Ze knikte terwijl hun blikken kruisten. Haar lichaam wist alle antwoorden al op zijn vragen. Ze voelde niet voor hem, daar herinnerde ze zichzelf maar aan. Bovendien knuffelde hij anderen in grotjes.
Haar blauwe ogen vonden de zijne. Hij was alle schaamte al voorbij en haar grote hertenogen vernauwden zich. Ze had de beslissing al gemaakt. Ze was te ver gegaan en het boeide haar ook niet op dit moment. Ze gaf zich volledig aan hem over, en ze liet zich achterover vallen en trok hem hebberig met zich mee. Haar nagels zachtjes in zijn vacht verstrengeld. Ze hoorde enkel nog haar hoge hartslag tussen haar oren bonzen.}

De vernauwing in haar ogen ontging hem niet. Kort hield hij even halt met zijn acties, keek hij haar onderzoekend aan. Was het onzekerheid waardoor haar blik veranderde, of vastberadenheid? Hij zou het oké vinden om met blauwe ballen te moeten stoppen, als dat was wat ze wou. Maar Cotton bewees het tegendeel toen ze hem tegen haar aantrok. Hij humde zachtjes en zette het spelletje weer voort, waarbij hij haar kuste op alle plekken waar hij maar bij kon. Haar oren, wangen, nek en borst. Uiteindelijk gaf hij in, en bracht hij zijn heupen bij de hare.
Iets met een banaan en een schil?

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Genietend sloot ze haar ogen en legde haar hoofd naar achteren. Hawkchase maakte alle beloftes waar. En ze had ook direct door dat hij ervaring had met wat hij deed. Hoeveel ouder dan haar was hij nu echt? Maar hij aarzelende geen moment en ze snakte stilletjes naar adem toen de temperatuur opeens naar het hoogtepunt steeg.
de nodige timeskip

Haar hartslag bonsde in haar heel, haar hele pels tintelde van top tot teen. Ze wist niet echt precies wat haar net was overkomen. Eén ding was zeker. Ze had toch direct spijt. Hij had al zijn beloftes waargemaakt en meer. Oh StarClan, het was een kick. Het was het meest intense wat ze misschien ooit had meegemaakt. Maar ze voelde zich zo vies. Stug, alsof ze net slechts een stuk prooi hadden gedeeld, rolde ze op haar buik en streek haar warrige vacht recht. ‘Dat was.. uhm...’ Ze wierp een vluchtige blik naar hem toe. Ze mocht niet laten zien dat ze spijt had. Een klein glimlachje sierde haar lippen. ‘Gentleman waardig.’</sub>

Eerlijk gezegd had hij nooit verwacht dat dit echt zou gebeuren. Hij kende Cottonflower al wel even, had haar een paar keer gesproken, en keer op keer was haar vriendje altijd subtiel in het gesprek verwerkt om hem te laten weten dat ze off-limits was. En nu vandaag was dat plots anders. Niet dat hij het erg vond - alles behalve. Hij drukte zijn snuit kort tegen haar schouder, waarna zijn oortjes haar kant op bewogen toen ze begon met spreken. Het was..? Hier kon ze zijn ego mee strelen of breken, hoor. Gentleman waardig. Dat klonk goed, toch? Hij humde zachtjes. "Mooi zo." sprak hij, waarna hij voldaan zuchtte en zijn poot over haar heen sloeg. "Wil je iets hebben? Eten of drinken, of zoiets," vroeg hij toen, waarbij hij haar in die mooie blauwe ogen aankeek.