[Clanmeeting] Winds blowing over

Invincible like I have never been

Settledstar was na zijn gesprek met Routnose weer zijn den in geslopen. Hij had de keuze snel voor zichzelf gemaakt wat het beste was. Zonder beraad van zijn deputy of seniors. Het was spontaan ter sprake gekomen en hij had het toen besloten wat hij moest doen. Wolfblood zou hier wel even een paar weken pissig over zijn, maar wat kon ze eraan doen? Om eerlijk te zijn, hij had zijn hele tijd als deputy al alleen onder de radar gewerkt. Misschien had hij het weer samen met zijn clan moeten beslissen. Misschien werd hij nu al de kat die hij gezworen had nooit te worden. Maar kom op, dit was een goede beslissing. Hij moest alleen nog even verzinnen hoe hij het beste aan zijn clan kon vertellen. Sommige katten zouden stralen vandaag, anderen zouden een zuur gezicht hebben. Maar dat waren dan maar de lasten van het leider zijn. Hij kon nooit iedereen blij maken. Vandaag was zo'n dag.

‘‘Willen alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen.’’ De woorden die hij ooit nerveus had uitgesproken, daarna met glimmende trots, begonnen zijn glans een beetje te verliezen. Alles werd uiteindelijk een taak. Nu sprak hij ze uit met standvastige helderheid, met nonchalante autoriteit. Want waar hoefde hij zich ook zorgen over te maken? ShadowClan was aan het bloeien. Op een beetje gerommel bij de ThunderClan grens na. Die problemen was Settledstar echter aan het oplossen. Hij was al tien stappen in de toekomst aan het denken, ging alle potentiële scenario's in zijn kop bij langs. En Routnose was weer één stap dichter bij die overwinning.

Zodra iedereen zich had verzameld, maande hij de menigte met een blik tot stilte. ‘‘Jullie weten allemaal dat Routnose zich nu al een aantal weken bij ons is om te herstellen. En ik heb haar vandaag aangeboden om haar aanwezigheid permanent te maken.’’ Zijn blik ging naar WindClan's ex-medicine cat met een warme glimlach. ‘‘Routnose heeft nog altijd veel te bieden aan ShadowClan. En we zijn dankbaar wat ze in het verleden heeft gedaan voor Peppermint en Newtspark.’’ Newtspark's naam sprak hij zonder aarzeling uit, al voelde hij onbewust haar ijsblauwe blik al over zijn schouders. Maar nu kwam het grootste probleem die hij in de beste woorden moest proberen uit te leggen aan zijn clan. En ook ze te overtuigen dat dit een goede keus was. ‘‘Jullie vragen jullie vast af waarom Routnose niet meer in WindClan is. Ze heeft WindClan zelf besloten te verlaten omdat sommige clangenoten het niet eens waren met beslissingen die ze had gemaakt en ze zich niet meer welkom voelde.’’ Dat was.. het kort samengevat. Een beetje over het punt heen geslingerd. ‘‘Ik wil jullie er allemaal op attenderen dat wij veel kunnen leren van een kat uit een andere clan. Zeker met de huidige situatie kunnen we er beter een vriend bij hebben dan een vijand.’’ Hopelijk zette dat genoeg van zijn katten aan het denken.

"I remember the minute, it was like a switch was flipped. I was just a kid who grew up strong enough to pick this armor up and suddenly it fit. God, hat was so long ago. I was little, I was weak and perfectly naive. And I grew up too quick"

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Tidepool luisterde met bedenkelijke blik naar Settledstar's woorden. Routnose, Windclan's ex-medicine cat, zou zich bij hen voegen. Op zich had ze daar geen probleem mee. De kattin leek vriendelijk genoeg, en ze had ook een beetje medelijden met haar. En als hun leider haar vertrouwde, was het niet aan haar om daar vragen bij te stellen. Haar probleem was meer over het precedent dat dit zette. Ze was beschermend voor Shadowclan, en ze kon niet zo goed tegen verandering. Maar als ze ineens anderen gingen bijhouden omdat die zich niet meer thuis voelden in hun eigen clan, wat waren ze dan nog? Waar was hun trots? Tidepool trok haar mond echter niet open, hoe dramatisch ze soms ook kon zijn. Dit was meer een vaag wrang gevoel, dan een echte tegenwerping. Ze knikte even naar Routnose, als om haar welkom te heten, ook al was haar blauwgroene blik eerder wat vertwijfeld. Ze zou hopen dat als ze zelf ooit om de één of andere reden Shadowclan zou moeten verlaten, Windclan even gastvrij zou zijn. De jonge kattin besloot om er verder niet al te veel bij stil te staan. Het was haar probleem niet. Met die gedachte ging ze weer verder met wat ze aan het doen was voordat Settledstar hen bijeen geroepen had.