Neusje van de zalm

Het werd bijna irritant warm, de zon gaf haar koppijn omdat ze steeds haar ogen dicht moest knijpen, en er was geen briesje aan de hemel om haar af te koelen. Dus nu stond ze in een open veld, in de brandende zon, en een diepe frons op haar gezicht. Ze zwiepte geïrriteerd haar staart, maar toen ze tegen de zon in opeens een silhouet van een andere kat op haar netvlies kreeg, werd het leven opeens een beetje beter. God, Ambersand, weer zo'n laatbloeier die iedereen maar zo geweldig scheen te vinden. Enkel omdat ze lief kon lachen. Zelfs haar moeder leek interesse te hebben in de poes, wat compleet onterecht was. Ze kantelde haar kopje lichtjes en tuitte haar lippen kort. Ze had niet de scherpe lijnen van haar moeders gezicht, maar nu leek ze een moment even eng op haar moeder. ‘Hoe is het met de clanfavoriet?’ miauwde ze, ze deed niet eens haar best om haar sarcasme te verbergen. Ze mocht gewoon katten zoals haar niet.

&Ambersand

Haar geheime trainingen met Settled hadden haar best het een en ander bijgebracht, uiteindelijk. Ze gokte dat dat voornamelijk de reden was dat ze uitmuntende jager was, niet alleen in het water, maar ook op het land. Vandaag had ze tot haar grote trots zelfs een merel weten te vangen. Dat was een prooi die niet vaak op de stapel lag, en ze hoopte dat zoveel mogelijk katten zouden zien dat zij hem had gevangen. Ze was dan ook helemaal in haar nopjes en met enige haast onderweg naar het kamp, toen iemand haar benaderde. Amber kwam tot een halt en eventjes, héél eventjes fladderde haar hart omdat ze de woorden geloofde. Die hoop werd echter heel snel de grond ingetrapt toen ze het sarcasme oppikte, maar vooral toen ze Thistle herkende. Auw, dat deed pijn. Waarom was ze sarcastisch? Betekende dat dat Amber juist niet de favoriet van de clan was? Haar hoofd zoemde alweer met nare gedachtes en twijfels. Ugh, daar ging haar mooie dag. Thistle leek gewoon de pik op haar te hebben, en Amber kon bij starclan niet bedenken waarom. Voor een people pleaser als haar was dat verschrikkelijk, vooral omdat dit ook nog eens de zus van haar beste vriendin was. Hoe Tearbear uit hetzelfde nest kwam als Thistle en Mouse, kon ze soms echt niet bevatten. Dat het de dochter was van Crystalstar daarentegen, kon ze zeker zien. "Oh, hey Thistlechaser. Het gaat prima, ik geniet van het lekkere weer," uiteindelijk besloot ze te doen alsof ze de sarcasme niet hoorde, en in plaats daarvan vriendelijk te antwoorden met een glimlach. Als ze gewoon heel lief bleef zou Thistle uiteindelijk ook wel beseffen dat ze geen enkele reden had haar niet te mogen, toch? "Hoe is het met jou?"

Oh Ambersand gaf haar echt de kriebels. Hoe kon ze nog zo perfect zijn. Zo ongeroerd, zo onverschillig en zo beleefd. Thistlechaser beet even op de binnenkant van haar lip. Ze zou zich niet zo moeten laten opwinden door zo'n kind. Ze was duidelijk geen tegenstander van haar. Mooi zijn vulde geen buiken. Nou ja, met kittens, maar niet met prooi. En toch irriteerde haar bestaan haar mateloos. Ze was niet jaloers, no way. De calico antwoordde haar vraag naar waarheid en had ook nog het fatsoen om haar ook te vragen hoe 't was. ‘Schitterend,’ bromde ze tussen haar tanden door, de lettergrepen langzaam uitsprekend. Ze wist niet waarom, maar ze moest en zou onder de huid komen van dit geval, dus als ze niet met haar tanden mocht vechten, dan maar het achterste van haar tong. Helaas was ze niet zo goed met woorden als met klauwen. ‘Dus ik zag dat je laatst in mijn moeders den moest komen. Zit je in de problemen?’ Want waarom krijg je anders haar aandacht?

Ze trok met haar oor. Het gif in haar antwoord ontging de scherpe poes niet, maar ze probeerde het te negeren. Misschien zocht ze er te veel achter. Waarom zou Thistle haar niet mogen? Ze hadden nooit ruzie gehad. En ze had niets tegenover haar gedaan, toch? Amber beet op haar lip en dacht hopeloos na of ze ooit een perrongelijk als kitten iets tegen haar had gedaan of gezegd, maar kon niets bedenken. Bovendien werden al die gedachtes aan een mooie kittentijd uit haar hoofd gewist. Ze verstarde was, niet in staat haar discomfort te verbergen. De gedachte aan die ontmoeting legde ongemakkelijke knopen in haar maag. "Crystalstar wilde me alleen even spreken," wuifde het weg. "Sorry Thistle, ik hoop nog met de Sunhigh patrol mee te gaan, ik spreek je later vast," ze had helemaal geen zin om na haar jacht nog op patrouille te gaan, maar alles om van haar en de poes weg te gaan. Alles aan haar gaf Amber de kriebels. Ze pakte haar merel op en hoopte het gesprek te ontglippen.

Alleen maar even spreken, hm? Ze had het gevoel dat ze iets verborgen hield van haar. Ze kantelde haar kop een beetje en toen Ambersand probeerde van haar weg te komen, liet ze haar niet zo makkelijk tussen haar klauwen ontglippen. ‘‘Wat een toeval, ik zit in de Sunhigh patrol,’’ miauwde ze kort. Dat had ze vast niet verzonnen, hm? Dan zat ze nog eventjes helemaal aan haar vast. Dus ze volgde de poes stellig, pakte een vis van de stapel en wandelde naast haar. ‘‘Ik was alleen maar benieuwd,’’ miauwde ze vervolgens. Als ze haar moeder achterna wilde gaan, dan wilde ze wel weten wat er allemaal plaatsvond. Ze had het gevoel dat haar moeder zich had gehuld in een netwerk van geheimen, en ze wist niets. Dat irriteerde haar misschien nog wel meer dan meisjes zoals Ambersand. ‘‘Dus, waarover hadden jullie het?’’

Oh Starclan nee, dat ook nog. Well, nu moest ze niet alleen nog een patrol lopen waar ze veels te moe voor was, ze moest dat ook nog eens in haar gezelschap doen. Net weer haar geluk, natuurlijk. Straks zou ze ook nog zien dat Carrion haar de patrol leader maakte, ugh. Ambersand moest haar diepe zucht inslikken en in plaats daarvan gunde ze de ander een vluchtige glimlach terwijl ze terug begon te lopen. "Ah... Gezellig, dan lopen we samen terug," Als Amber hoopte dat ze het onderwerp konden veranderen, had ze dat goed mis. Thistlechaser leefde haar naam na, en liet dit niet gaan. Amber draaide nu duidelijk wat geïrriteerd met haar oor. "Het was een persoonlijk gesprek tussen mij en de leader," danste ze om het onderwerp heen. "Ik snap niet helemaal waarom je er naar zou vragen, eigenlijk," was het niet best een beetje onbeschoft? Ze zou dat vast niet vragen aan Carrioncough of haar vader Arcticwolf, dus waarom wel aan haar? Ambersand legde de prooi die ze had gevonden op de stapel en wenste dat de opkomende patrol heel snel klaar zou zijn.

Thistlechaser wist precies wat ze aan het doen was. Ze was niet helemaal dom. En ieder woordje dat ze sprak leek steeds meer een barstje te maken in die perfecte façade van Ambersand. Want daar was ze goed in, een beetje stangen. Wat ze maar kon doen om zichzelf aan de goede kant van geschiedenis te zetten. En zij had een voorsprong, dus het was niet eerlijk dat het Ambersand leek te zijn die alles aan kwam waaien. Dus de neppe glimlachjes ontgingen haar niet, en Thistlechaser reageerde met diezelfde neppe lach. Ze bleef naast de calico lopen die alsnog niets los wilde laten. Dus er was iets. Ze had gelijk! Anders zou ze het wel zeggen, toch? ‘‘Boah, ik probeer alleen maar je te leren kennen, Ambersand,’’ loog ze glashard. ‘‘Wij meiden moeten toch er voor elkaar zijn?’’ Ze haalde onverschillig haar schouders op. ‘‘Ik wilde alleen maar aanbieden dat als je in de problemen zat, ik mijn moeder wel om zou kunnen praten. Ik wilde alleen helpen, maar oké, jij je zin.’’

Alles aan Thistle voelde een beetje giftig. Zelfs de gimlach die ze haar gaf, zelfs die woorden die zogenaamd lief zouden moeten zijn. Naarmate hun gesprek vorderde vond Ambersand het steeds lastiger worden om haar woorden nog als oprecht te zien. Ongemakkelijk tintelde haar vacht. Wat kon ze in Starclansnaam achter een gewoon gesprek tussen een leader en een warrior zoeken? Tenzij- Ambersand schudde die gedachte van zich af. Nee. Ze kon het niet weten, er was niemand bij geweest, er was niets gebeurd. Maar een misselijk gevoel bleef in haar buik hangen. Thistlechaser was haar leeftijd. "Dat is lief van je Thistle, maar het was gewoon een gesprek over hoe het met me ging, dat is alles," verzekerde ze nogmaals haar toekomstige patrol genootje. Oh help. "Maar ik waardeer het," als ze ook maar iets van wat ze zei meende, zuchtte ze woordeloos. "Maar, uhm, als je me beter wilt leren kennen, mijn lievelingskleur is oranje, zoals de zonsondergang," ze hoopte zo dat ze het gesprek gewoon een andere richting op kon sturen, een leukere richting. "Wat is de jouwe?"