Talk that slick talk

De warmte voelde aangenaam op zijn pels, zeker na de strenge Leafbare die ze hadden gehad. Het was heel verfrissend om eens niet met zijn poten in de sneeuw te zitten, al wist Foulplay goed genoeg dat hij maar even kon genieten van de aangename warmte voordat het weer té warm zou worden of Leafbare weer in zou treden. Goede momenten duurden immers nooit echt lang. De kater liep door het territorium heen en besloot om eerst wat te gaan drinken voordat hij terug zou gaan naar het kamp om Palepaw mee op jacht te nemen. Hij had immers nog altijd die drang om zich aan zijn leader te bewijzen, al wilde hij wel binnenkort antwoorden hebben op de vele vragen die dat hij had. Had hij Palepaw aan Foulplay gegeven uit vertrouwen of om hem kort te houden? Hij had geen idee. De intenties van de kater waren soms lastig te peilen, al dacht Foulplay wel dat het uit goede wil was gedaan. Zijn eigen gedachten maakten hem soms zodanig gek dat hij niet bepaald meer grip had op de realiteit. Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij voor the Little Creek stond en zich naar voren boog om te drinken. Hij zou dadelijk Palepaw ophalen en dan zou hij zich op zijn training storten. Dat leek hem het beste om te doen voor nu.

Ze wist niet goed waarom ze een apprentice had gekregen. Ze was misschien al even warrior nu, maar zo voelde het eigenlijk niet. Ze had geen mentor meer, dat klopte, maar ze was zolang apprentice geweest dat ze eigenlijk ook niet anders wist bijna. Maar nu moest ze alles overbrengen op een apprentice. Het was niet dat ze niet wist wat ze over moest brengen, meer hoe ze dit moest doen. Ze was dan ook naar de little creek gegaan in de hoop alles wat beter op een rijtje te zetten, maar kwam er al snel genoeg achter dat ze niet alleen was. "Foulplay," Begroette ze de jongere kater eenmaal ze de naam van de kater opgehaald had. Hij was niet veel korter dan haar een warrior, ondanks het leeftijdsverschil dat er was en ook hij had een apprentice gekregen. Zou hij net zo onzeker zijn als haar of was dat anders?

Haar geur ging al in zijn richting voordat ze bij hem stond, dus was het voor Foulplay niet zo’n verrassing toen Scarlethaze niet veel later naast hem stond. Hij gaf haar een knikje toen hij haar begroette. Hij had eigenlijk niet zo heel veel zin in small talk, maar hij wilde haar ook weer niet zo achter laten. De poes was sinds kort warrior geworden en had ook nog eens een eigen apprentice gekregen. Een behoorlijke verantwoordelijkheid, maar Foulplay was ergens wel blij dat Settledstar dat vertrouwen in haar liet zien. Het zou haar hopelijk minder onzeker maken over zichzelf. ”Scarlethaze,” zei hij op een rustige toon tegen haar. ”Ben je blij met je apprentice?” Hij liet zijn amberkleurige blik naar haar glijden. Zij was waarschijnlijk de enige waarbij hij niet direct overging in sarcastische of spottende modus. Misschien had dat wel iets te doen met het feit hoe kwetsbaar ze overkwam. Of het feit dat Beechresin hem iets aan zou doen als hij niet normaal zou doen tegen haar. Ja, waarschijnlijk dat.

Kon ze hem gewoon vragen of hij ook onzeker was? Zou hij dat niet raar vinden? En op die manier zou ze ook aangeven dat ze zelf onzeker was. Maar dat zou niemand moeten verbazen eerlijk. Ze wilde het beste voor haar apprentice, dus misschien was het niet raar om het te vragen. ”Ben jij ook onzeker over het mentorschap?” Zou elke mentor dat zijn de eerste keer? Er waren er genoeg die er waarschijnlijk klaar voor waren en geen twijfel hadden, maar zo werkte het niet voor haar. Ze wilde geen fouten maken, waardoor ze nog verder naar beneden gehaald zou worden.