No Brainer

Mushroomkit zat aan de rand van nursery. Een grote gaap verliet haar bekje. Het was saai vandaag. Het leek alsof niemand zin had om te spelen. En alle spelletjes had ze ondertussen al wel een keer gespeeld. Ze staarde het kamp door, zoekend naar iemand die wellicht met haar zou willen spelen. Al snel viel haar blik op een bruine gestreepte warrio. Ze vernauwde haar oogjes en wiebelde ondeugend met haar snorhaartjes. Ze dook in elkaar voor een paar seconde voor ze onhandig vooruit spurde en zich vol tegen de warrior aangooide. Ze was nog jong en had nog niet zoveel controle over haar ledematen, het was dus niet bepaald werelds beste aanval geweest.

@Littlenose

Hij had weer eens prima jacht gehad, maar dat was ook wel logisch nu het new-leaf was. De prooihoop was al weer goed aangevuld en de nursery zat bomvol kittens. Jong en oud. Het was heerlijk om de zon op je pels te voelen schijnen. De kater stapte rustig door het kamp heen terwijl hij keek of er misschien één van zijn vrienden hier in het kamp waren of tijd voor hem hadden. Anders zou hij natuurlijk ook gewoon bij andere katten kunnen zitten. No problem. Echter werd dat plan over hoop gegooid toen er een kitten tegen hem aanbotste. Littlenose zette geschrokken een stapje achteruit, maar het was niet zo erg geweest dat hij omviel. Met zijn ambergele ogen keek hij naar wie de dader was: Mushroomkit. Echter werd de kater niet boos op het poesje, want zo iemand was hij niet. "Hallo, Mushroomkit. Is er niemand in de nursery die je omver zou kunnen lopen?" Zijn stem was warm. Persoonlijk vond hij het niet erg als iemand tegen hem opbotsten, maar sommige katten wel. Hij kon dit dan ook niet compleet negeren. Littlenose zorgde er wel voor dat hij niet boos overkwam, want ja, hij wilde geen kittens van streek maken. De ene was er gevoelig voor en de ander niet. De young warrior had werkelijk geen idee hoe elke kitten kwa gedrag was. Hij wist enkel de namen.

De kat die Mushroomkit had aangevallen leek van haar aanval te schrikken en hij zette wat stapjes achteruit. Ha, dat had ze toch mooi even gedaan. Hij werd ook niet boos tot haar geluk. Ze hield er niet zo van als mensen boos op haar werden. Ze giechelde en haalde haar schoudertjes op. Vast wel. Maar een warrior aanvallen was toch een stuk leuker? Ze liet zich op haar rug vallen en liet haar pootjes speels in de lucht bungelen. Ze mepte naar de kater zijn snorharen. Opnieuw verliet een giechel haar mondje. Toen keek ze hem kort aandachtig aan. "Wie jij?" vroeg ze toen nieuwsgierig. Mushroom hield er van vriendjes te maken buiten de nursery. Ze leerde er veel van. Tevens was de nursery veelste saai. Daar kende ze ondertussen iedereen al.

Het poesje liet zich op haar rug vallen waardoor Littlenose zijn kop iets liet zakken terwijl het poesje naar zijn snorharen mepte. Hij wiebelde eventjes met zijn snorharen waarna hij zachtjes snorde. Hij wist nog wel hoe veilig en onbezorgd het leven was als kitten. Langzaam begonnen de herinneringen wel wat te vervagen, maar hij zou altijd de mooie, zorgeloze momenten onthouden. Die waren immers belangrijk. Soms wenste hij dat hij terug in de tijd kon en al zijn fouten goed kon maken. Helaas was dat onmogelijk. De enige optie was doorgaan. En dat deed hij ook. Toen de kitten vroeg wie hij was, glimlachte de kater warm. "Mijn naam is Littlenose," miauwde hij zachtjes. Och, wat was ze toch schattig. De moeder moest vast dolgelukkig zijn met dit mormeltje. "Zullen we misschien samen een spelletje doen?" stelde Littlenose vrolijk voor. Wat maakte het nou uit dat hij even wat anders ging doen? Hij kon later wel weer op stap gaan. Desnoods vannacht.

Mushroomkit giechelde toen de kater met zijn snorharen wiebelde. Ze tikte er zachtjes tegen aan met ingetrokken nagels. Het leek er op dat het de tabby niet zoveel uitmaakte dat ze dat deed. In tegenstelling tot haar mama die er een bloedhekel aan had. De kleine Mushroom hoefde maar een poot uit te steken en haar mama snauwde al. Ze hield haar koppie schuin toen de kater zijn naam vertelde. "Lwittlwenose" herhaalde ze op haar eigen manier. Het klonk een klein beetje als wat de krijger had gezet. Een grote glimlach verscheen op haar bek. Ze knikte heftig en sprong op. Haar staart recht omhoog. Met haar ene werkende oogje keek ze hem vol belangstelling aan. Ze had altijd wel zin in een spelletje. Vooral als het met een warrior was. Die wist vast veel leuke dingen!

Littlenose snorde zachtjes toen de kitten zijn naam herhaalde. Niet te geloven dat hij ooit zo schattig was! Het maakte hem niets uit dat Mushroomkit een blind, glazig oogje had, want hij had ook zo zijn beperkingen. Hij schrok niet van katten die iets misten of juist hadden wat anderen niet hebben. Littlenose zelf zat onder de littekens en was feitelijk half doof. Dit zorgde er voor dat hij juist extra vertrouwen had in de kittens die bepaalde dingen niet konden. Hij respecteerde ze zelfs als het hopeloos was. "Wat voor spelletje wil je doen?" vroeg Littlenose nadat de kitten op was gesprongen. Een spelletje doen met Mushroomkit kon vast geen kwaad toch? Nu had dit pluizenbolletje nog de leeftijd om te spelen en hijzelf had ook niet al te veel te doen.

Tot haar grote vreugde leek de warrior direct te begrijpen wat ze van hem wou. Spelletjes spelen. Mushroomkit was een bonk energie. Ze kon de hele dag spelen als het nodig was. In tegen stelling tot haar luie broertjes en zus die de hele dag in hun nest in dromenland lagen. Ze hield haar kopje schuin en dacht diep na over welk spel ze wou spelen. Tikkertje was een van haar favoriete maar dat had ze vanochtend ook al gedaan. Hmn. "jwij kiezz." piepte ze toen. Ze wist het even niet. En wellicht wist de warrior nog wat spelletjes die zijn nog niet goed kende. Ze keek hem met grote oogjes aan.

Vroeger speelde hij niet al te veel spelletjes vanwege familiedrama. Er waren natuurlijk wel andere kittens in de nursery, maar als kitten had hij een hele andere personaliteit gehad dan dat hij nu had. Echt vriendjes maken was hem destijds nog niet gelukt en toen zijn ouders stierven, werd het hem alleen maar moeilijker gemaakt. Rustig wachtte de kater af op het antwoord van het poesje. Er waren vele spelletjes en hij kon er zekers wel wat bedenken. Toen Mushroomkit hem dan ook liet kiezen, was het niet al te moeilijk. "Hmm wat dacht je van Mushroomstar, leader van ShadowClan tegen Littlestar, leader van ehm... ThunderClan?" Misschien was dat wel leuk. Wellicht kon hij de kleine Mushroomkit zelfs wel wat leren. Hij zou haar in ieder geval al te graag willen helpen als ze dat ergens nodig had. Als er iemand was die van helpen hield, was hij het wel. Beperkingen of niet, dat maakt hem helemaal niets uit.

Mushroomkit luisterde aandachtig naar het voorstel van Littlenose. Het duurde even voordat de kleine kit alles begreep. Maar leaders van een andere clan spelen was iets wat ze andere kits wel vaker had zien doen. Na enkele hartslagen stuiterde ze hyper op en neer. "Ja! Ja!' kirde ze vrolijk. Gelijk zette ze een sprongen naar achteren. Ze liet zich zelf in aanvals houding zakken. Haar achterwerk hield ze hoog in de lucht en ze wiebelde met haar staartje voor ze een aanvals poging op Mushroom deed door richting zijn schouder te springen terwijl ze een luide oorlogs kreet liet horen. Ze zou Littlestar verslaan!

Mushroomkit leek zijn voorstel maar al te leuk te vinden. De kater gaf haar een vrolijk knikje waarna hij iets steviger ging staan alsof het een echt gevecht was. Hij ging de kitten natuurlijk niet pijn doen, maar het mocht wel een beetje realistisch zijn. De gevlekte kitten begon met een luide oorlogskreet tegen zijn schouder te springen. Theatraal wankelde hij opzij alsof het een enorme klap was geweest. Zachtjes probeerde de kater de ander een klein duwtje tegen haar schouder te geven. "Littlestar zal niet snel opgeven hoor," miauwde Littlenose een beetje uitdagend, maar nog wel met een vriendelijke ondertoon. Gek genoeg vond hij het eigenlijk best wel leuk om te doen. Even weer flashbacks naar zijn onbezorgde tijd waar alles nog rustig en vredig was en waar hij nog geen enkele verantwoordelijkheid had.

Ha! De warrior wankelde onder haar impact. Trots probeerde ze met ingetrokken nageltjes tegen Littlenose zijn rug aan te meppen. Ze zou geen nagels gebruiken. Al zou dat niet eens veel zeer doen als ze dat wel zou doen. Ze had nog lang geen warrior skills. De tabby gaf haar een duw tegen haar schouder op waardoor ze omrolde. Meteen sprong ze weer op. "Mwusrwoomsar ook nie!" piepte ze triomfantelijk naar hem met opgeheven kin. Ze kon hem makkelijk aan! Ze wist dat als ze echte training zou krijgen ze de beste en sterkste krijger van heel het woud zou worden. Weer sprong ze zijn kant op. Dit keer aimde ze voor zijn staart. Ze hapte met haar tandjes richtig zijn gestreepte staart.

De kater snorde geamuseerd toen de kleine kitten gelijk weer opsprong na zijn duwtje en piepte dat Mushroomstar ook niet snel zou opgeven. Dat zou dan een leuk en spannend gevecht worden zeg! Naja uiteindelijk wist Littlenose zeker dat Mushroomstar zou winnen, maar ach, dat wist zijn tegenstander nog niet. Doordat de kater even afgeleid was, schrok hij zich rot toen hij een paar scherpe tandjes in zijn staart voelde. Zijn haren gingen rechtovereind staan, maar hij dwong ze weer te gaan liggen toen hij in zijn ooghoeken de kleine Mushroomkit zag. De young warrior draaide zich om waarna hij zachtjes tegen haar oortjes probeerde te meppen. Nagels ingetrokken. Dit was best een keertje leuk in plaats van de dagelijkse warriortaken.