Didn't I Do It For You?

Onderwerp: Didn't I Do It For You? za 21 aug 2021 - 15:43

_{Haar oor trok geïrriteerd toen ze opstond. Haar achterpoot was de laatste tijd vaak aan 't krampen, en geërgerd schudde ze er wat mee. Dat hielp gewoonlijk wel, maar optimaal was het niet. Ze had een status om hoog te houden, was niet van plan om een beetje spierpijn haar carrière te laten vernielen. Ze pakte de overgebleven botten van haar diner tussen haar kaken, van plan deze buiten weg te gooien zodat het hier niet de hele plek zou lopen opstinken. Deden anderen trouwens niet altijd, dus met naar beneden wijzende mondhoeken stapte ze over een karkasje heen. Ze leefde met honden, echt.
- Orchis}

Met raspende likken gleed zijn tong over het afgekloven bot heen. Het avonduur was gevallen en als General had hij het eerste maaltijd gegeten tot de rest dat kon. Zijn buik was gevuld en de rest volgde nu. Hoewel de Elite nog maar een dag verhuist was hield Orchis zijn regels strak. Geen dag dat er een uitzondering werd gemaakt. Al werden ze door de mens geheel uit elkaar getrokken, Orchis hield zijn poot stijf. Het bot dat hij tussen zijn poten geklemd had brak bijna door het midden. Niet door zijn geknaag, maar door zijn ruwe tong die telkens over het zelfde stukje gleed. Vanaf beneden leek het alsof hij gefocust was op zijn eigen ding, maar in werkelijkheid hield hij in zijn ooghoek iemand in de gaten. De bijzonder gevlekte vacht van Zahida viel hem altijd makkelijk op in de drukte. Zijn oogleden knepen lichtjes samen toen hij zag hoe ze nog altijd wat mank liep. Het was vast van het gevecht met Indra. Orchis nam een ademtuig naar binnen door zijn neus, het was bijna een zucht maar dan binnen toe. Hij liet het bot los en sloeg het naar beneden van zijn verhoging. Vandaag lag hij niet op de hoogte plank en dat kwam mooi uit. Hij hoefde niet al te lang naar beneden te klimmen om achter Zahida aan te gaan. ''Wacht op mij!'' Riep hij haar achterna. Met zijn huppelende tredje achtervolgde hij haar snel. Ze had haar etensresten met zich mee, dat zag hij toen die dichterbij er kwam. ''Waar ga je heen Za Za?'' Vroeg hij, alsof hij niet doorhad dat ze haar botresten ging opruimen. Een glimlach sierde zijn rattensnuit.

_{Haar oor trok naar achteren bij een kletterend geluid. Vanuit haar ooghoek zag ze een bot, waarschijnlijk naar beneden gedonderd door een careless general. Haar vermoedens werden al gauw bevestigd toen ze plots geroepen werd, en ze rolde met haar ogen. Kort stopte ze met lopen, zodat Orchis haar kon inhalen. Toen hij naast haar stond, liep ze verder. Zijn vraag had een overduidelijk antwoord en kort keek ze hem aan, met een dooie 'are you kidding me?' blik. Bij het zien van zijn glimlach rolde ze opnieuw met haar ogen, al trok er nu een licht geamuseerde grijns aan haar lippen. "Hoe ziet 't eruit," sprak ze langs de botten heen waarna ze doorliep, richting de uitgang van het verlaten zwembad.}

Haar blik zei al genoeg maar hij keek dommig terug. Twee onschuldige blauwe ogen met een simpele glimlach. Natuurlijk was het net alsof, en natuurlijk had Zahida dat al door, maar ey hij hield nog altijd van een spelletje. Ondanks dat hij nu General was en de titel hem een stuk serieuzer had gemaakt zat er onder zijn huid nog altijd dezelfde Orchis al moons geleden. Haar kop draaide al weer weg en ze liep door. Tussen haar tanden door sprak ze en liep richting de uitgang van het gebouw. Orchis zette de achtervolging weer in en zette zijn kleine fragiele lijfje naast de hare. ''Sinds wanneer ben je van toekomstige kandidaat van mijn groep naar vuilnisvrouw gegaan?'' Vroeg hij kalmpjes. Zijn lippen getut en zijn oog zijwaarts op haar gericht. Toen hij net de Elite had overgenomen had hij Zahida iets aangeboden. Deze plan had even stil gelegd maar nu was er weer toekomstige ruimte om het te laten opstarten. Hij had nog altijd Zahida op het oog als lid hiervan. Ze deed het nog steeds goed in de Elite en hij had natuurlijk een zwak plekje voor de kat die hem bijgestaan toen hij een niemand was geweest. Haar daden zouden beloond worden.

_{Een scoff rolde over haar lippen toen de general haar bestempelde als vuilnisvrouw. Natuurlijk miste ze de onderliggende boodschap van zijn uitspraak niet. Ze bleef echter stilstaan en liet de botten los, waardoor ze kletterend op de betonnen vloer onder hen vielen. Ze trok een wenkbrauw op naar Orchis en keek veelzeggend van hem naar het afval. "Zo beter, dan?" sprak ze zoetjes. Als hij haar zo ging plagen met het schoonhouden van zijn territorium, zou ze het toch lekker niet doen? Het lag haar hier niet in de weg. Ze stapte over de botten heen en liep verder, in de richting van de uitgang van het zwembad. Ze was namelijk van plan geweest om eerst haar voedselresten op te ruimen, en vervolgens de stad in te gaan. Ze had het hier gemist, dus af en toe haar oude routes behandelen leek haar niet verkeerd.}

Onderwerp: Re: Didn't I Do It For You? di 7 sep 2021 - 9:34

Het geluid van de botten die op de grond kletterde was voor hem als melodie belletjes in zijn oren. Een grijns trok direct op zijn lippen, bijna goedkeurend. Hij had een potentiele member in zijn poten, haar tijd kon nuttiger ingepland worden dan huisvrouwtje spelen. ''Wijs voortaan iemand aan om je troep op te ruimen.'' Deelde hij haar mee. Ze kon het zien als soort upgrade. Ze mocht in zijn naam een sloofje aanwijzen. Was dat niet enorm gul van hem? Een twinkeling sprong kort door zijn blik nadat hij zijn woorden gesproken had. Ondertussen volgde hij de she-cat nog steeds op haar hielen. Ze was iets van plan geweest en hij had besloten haar te vergezellen. Net zoals de oude tijden. Hij kwam gewoon mee, als ze het nou wou of niet.

_{Ze rolde met haar ogen om de opmerking van Orchis. Het zou haar meer werk kosten om iemand zover te krijgen haar shit op te ruimen dan dat ze het zelf meenam als ze toch al naar buiten liep. Maar ze wist beter dan hem tegen te spreken, dus gaf ze een simpel knikje waarna ze verder doorliep - het verlaten zwembad uit, richting de weg waar deze aan lag. Orchis liep achter haar aan, en kort trok ze met haar oor waarna ze een schuine blik naar achteren sloeg. "Had je zin om schoothondje te spelen?" merkte ze op, haar toon ietwat humoristisch. Hoopte dat hij geen kwaad in haar uitspraak zag.}

Wat een liefde toonde de she-cat weer tegenover hem toen ze met haar ogen rolde. Oh wat hield ze toch van hem. De liefde straalde er van af. Al huppelend was hij achter haar aan gegaan en vrijwel direct kreeg hij de vraag als hij vandaag de rol als schoothondje had aangenomen. De tom versnelde zijn tempo zodat hij naast haar liep en terug kon kijken in haar blik. ''Je zag er zo vriendeloos uit, ik dacht ik kom je maar snel vergezellen voor je jezelf uit eenzaamheid van een hoogte gooit.'' Sprak hij tussen zijn grijnzende tandjes door.

_{Hmm, gelukkig kon hij haar opmerking hebben vandaag. Wel haalde hij haar in, zodat ze gelijk liepen. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan toen hij opmerkte dat ze er vriendeloos uit zag, waarna ze zacht grinnikte. "Dus je geeft om me," plaagde ze hem met een grijns. Vervolgens keek ze weer vooruit, waarna ze de poort doorliep en toen naar rechts afsloeg, richting de stad. "Is er iemand hier die er niet vriendeloos uit ziet, Orchis?" vroeg ze hem toen, iets serieuzer. Niet dat het veel uit zou maken, of hij de vraag nou beantwoordde of niet. Er zou toch niks kunnen veranderen in Bloodclan. Het was er rot, hoe je het ook wende of keerde.}

Zahida was overduidelijk van plan om haar tocht naar de stad veder te zetten. Hij had niet perse gepland om daar ook naar toe te gaan maar om nou hun gezellig gesprek te kapen had hij ook niet veel zin in. Een dagtripje naar de stad was het dus. Hij keek haar doodserieus aan, ''Ik geef zoveel om jou Zahida je wilt niet weten.'' Sprak hij met een strak gezicht maar na een paar seconde moest hij al lachen. Nee hij gaf niet perse om iemand, maar hij wel een eigen gemaakt gevoel voor bepaalde katten. Zahida viel daar wel binnen. Za zei nog iets over dat iedereen eigenlijk wel vriendeloos was in de Elite. Daar was hij het niet bepaald mee eens. ''Hmm, naja, ik beschouw mezelf als de beste vriend van iedereen. Niemand is in de Elite helemaal alleen; ze hebben mij.'' En dat geloofde hij werkelijk. Hij deed toch alles voor de Elite, was hij daarvoor dan niet hun grootste vriend?

_{Ergens was het fijn om te horen dat Orchis om haar gaf, voor zover hij dat kon. Zijn gelach maakte zijn uitspraak wel een stuk minder serieus, al wist ze dat hij om te beginnen nooit echt serieus geweest was. Toch wist ze dat ze meer voor hem betekende dan de gemiddelde kat. Of dat nou was door haar talenten, loyaliteit of omdat hij haar echt leuk vond voor wie ze was, wist ze niet. Dat maakte haar ook vrij weinig uit. Ze zou niet gaan doen alsof zij nou zo veel om Orchis gaf. Toch zou ze verdrietig zijn mocht hij ooit de wereld voor haar verlaten. Ze grinnikte om zijn opmerking waarbij hij aangaf de vriend van iedereen in Bloodclan te zijn. Ze schudde haar kop met een lichte grijns. ”Je hebt een grappige definitie van vriendschap,” sprak ze toen. Immers zou hij geen twijfel hebben om ieder individu af te maken als dat hem beter uitkwam. Dat was nou niet bepaald een vriend.}

Hij keek niet naar haar, maar had zijn linkeroor wel nieuwsgierig haar kant opgedraaid toen hij haar gegrinnik hoorde. Er speelde een klein grijnsje op zijn eigen snuit. Hoewel Zahida hem uitlachte over zijn opmerking nam hij zichzelf er wel serieus in. Deed een goeie vriend niet iedereen beschermen tegen de gene die hem en de Elite in gevaar brachten? Hoewel het misschien met tand en klauw was, was het wel het meest effectiefs om van een non-vriend af te komen. ''En wat zie jij dan als vriendschap?'' Vroeg hij wel een tikkeltje nieuwsgierig. Bedoelde zij meer een band tussen twee katten zoals hij had met Sirtlan? Hm. Hij schudde zijn kop. Nee niemand had z'n relatie zoals hun twee hadden. Hun waren speciaal, niemand anders kon zo iets voelen wat hij voor zijn mentor voelde. Dát was echt vriendschap.

_{Ze wiebelde met haar oortjes toen hij haar plots vroeg naar haar definitie van vriendschap. Even keek ze vragend opzij naar hem, alsof ze hem non-verbaal vroeg 'ben je serieus nu?', maar dacht toen even na over haar antwoord. "Hmm, vriendschap voor mij.." mompelde ze bedachtzaam. "Iemand die je kan vertrouwen dat 'tie je nooit zou naaien." begon ze als eerste. "Iemand aan wie je shit kan vertellen zonder dat je bang hoeft te zijn dat 'tie je uitlacht," kwam er toen achteraan. En als laatste: "Iemand waar je echt om geeft en waar je om zou rouwen als 'tie doodgaat." Haar gedachtes gingen naar Joan. Dat was haar vriendinnetje geweest, vond ze wel. Misschien op een formelere wijze, want ze was haar dochter geweest. Maar toch had ze haar altijd wel beschouwt als haar vriendinnetje, haar mini me.}

Bij zijn vraag leek ze een beetje gek van op te kijken. Orchis vond het helemaal geen rare vraag. Hij was nieuwsgierig hoe zij hierover dacht. Misschien was hij ook onbewust aan het polsen als ze hen twee als vrienden zag. Orchis zelf wist niet als ze echt vrienden waren maar hij tolereerde Zahida wel het meest van iedereen. Was dat ook vriendschap? Hij herinnerde nog de tijd dat hij een niemand was geweest en hoe ze samen gelachen hadden toen ze een schuur in de fik hadden gezet. Hij wist nog dat ze haar dochter kwijt was geraakt en dat hij toen naar haar toe was gegaan. Het was echter geen bewijs van vriendschap, want Zahdia noemde andere dingen op dat als vriendschap werd gezien. Ze waren dus geen vrienden. Naja. Dan was dat ook weer duidelijk. Hij nam namelijk aan dat de she-cat meer wist wanneer je vrienden was dan hij. Orchis wist namelijk echt helemaal niks op gebied van emoties en dat soort gezeik. Hij knikte wel op haar antwoorden. Hij leek serieus te zijn en oprecht te luisteren. Wat een vreemde dag was het vandaag voor de General. Na een tijdje te renderen in zijn kop begon hij met spreken. ''Ik zou je nooit naaien.'' Zei hij toen. ''Als je mij ook nooit zal naaien.'' Mauwde hij er achterna. Als Zahida zijn orders opvolgde dan zag hij geen reden om dat te doen. Hij was ook wel een goeie General soms. ''En ik zal ook wel bij je begrafenis zijn als je zal sterven.'' Mauwde hij ook nog. Iets wat ook veel betekende voor Orchis zijnde. Hij ging naar niemands begrafenis. Er stierven zat katten in de Elite en geen één waar hij maar ook van opkeek. ''Dat is al twee uit drie.'' Concludeerde hij toen met zijn ogen knipperend. De tom wiebelde met zijn neus, hij voelde zich vreemd van binnen. Misschien had die daarnet wel een bedorven muis gegeten ofzo.

_{Ergens was ze heel verrast toen Orchis begon over dat hij haar nooit zou naaien. Dus hij was aan het afwegen of ze vrienden waren? Ze fronste even. Haar definitie van vrienden was misschien de zijne niet, maar ze zag hem wel als meer dan.. Niks. Een vriend..? Dat wist ze niet zo net. Dat hij haar niet zou naaien, kon ze niet helemaal geloven. Toch was het best een geruststellend idee om te denken dat Orchis, de huidige leader van Bloodclan, dat niet bij haar zou willen doen. Ze knikte toen hij opmerkte dat zij hem ook niet zou naaien. Dat was waar, ze had er geen reden toe en zou dat op persoonlijk level ook niet willen. Ze was trouw aan hem, op de één of andere manier was 't allemaal zo gelopen. Ze glimlachte - oprecht, een glimlach - toen hij zei dat hij bij haar begrafenis zou zijn. "Ik ga er niet van uit dat jij eerder dood gaat dan ik, maar andersom ook," sprak ze eerlijk. Vervolgens trok ze haar wenkbrauw op. "Je bent bang dat ik je uitlag als je me iets vertelt?" vroeg ze toen met humor in haar stem. Dat was het deel van haar definitie die hij het lastigste vond? "Eerlijk gezegd telt die ook wel het minst mee," vervolgde ze daarna veelzeggend.}

De tom grinnikte bij haar woorden. Hij wist wel zeker dat hij niet eerder zou sterven dan haar. ''Oh ik ben van plan om iedereen uit te leven.'' Mauwde hij doodserieus. Als het aan hem lag zou hij eeuwig leven en met de mindset waarmee hij nu mee rondliep dacht hij al dat hij onsterfelijk was. Want als hij dat niet was, en even eerlijk, dan was hij allang onder een pier gedumpt. De tom keek opzij bij Zahida's volgende woorden die nu een stuk minder serieus was en humoristisch. Het ging over punt nummer drie, waar je iemand zou uitlachen als je iets vertelt. Hij trok nadenkend een wenkbrauw op. ''Hm, ik weet het niet.'' Mauwde hij zich bedenkend. ''Ik ben m'n hele leven uitgelachen dus ik lig er in ieder geval niet wakker van.'' Sprak hij veder. Het klonk logisch wat hij zei al voelde zijn woorden niet helemaal eerlijk. ''Maar ik denk dat ik het iets persoonlijker neem als jij het zou zijn.'' Gaf hij toe met een dikke tong.

_{Ha, natuurlijk dacht hij er zelf ook zo over. Ze grinnikte kort, nam het vooral niet persoonlijk. Ze dacht ook echt wel dat hij het kon, met al zijn slimme plannetjes en zo. Zij niet, ze gaf zichzelf niet zo heel lang meer dacht ze zo. Ze deed namelijk al Orchis' klusjes, en die waren niet altijd even makkelijk of zonder risico. Vaak genoeg vocht ze en ze vocht met alles wat ze had, zonder oog op haar leven. Ze had toch niemand die haar echt nodig had hier. Orchis kon ook leven zonder haar en ze kon zich eigenlijk niet bedenken wie verder ook nog maar één stuk stront om haar gaf. Ze keek opzij naar Orchis toen die begon over dat hij vaak uitgelachen was. Ze wist wel wat hij bedoelde, want ze had meer dan genoeg dingen gehoord over de konijnenkont van Bloodclan voordat hij leader werd. Tja, zo ging dat. Ze knikte bedenkelijk op zijn laatste uitspraak. "Ik zal het niet altijd met je eens zijn, maar ik zal je ook niet uitlachen alsof je gek bent," miauwde ze toen, waarna ze met een blik van iets in zijn ogen naar hem keek. "Maakt dat ons dan vrienden?"}

Had hij ooit kunnen bedenken dat hij vrienden zou hebben? Nee dat was altijd nog onwaarschijnlijker geweest dan een sprookje en toch.. leek het vandaag wellicht te gebeuren. Zijn gesprek met Zahida vormde zich op een niveau waar hij nooit met een ander was geweest naast Sirtlan. Al was hij met Sirtlan nog een flatgebouw hoger dan dit. Naja, Zahida kwam in ieder geval al erg ver, dat moest iets zeggen toch? Hij wist niet goed wat er van te vinden. Nam ze hem in de zeik? Wou ze iets hebben van hem? Ze kon nu gewoon liegen, dat zou namelijk niet verbazingwekkend zijn om te doen als Bloodclanner. Orchis nam de risico. Soms hoorde dat ook bij het leven. De tom stopte met lopen en terwijl hij stond knikte hij langzaam. ''Ja, ja ik denk het wel.'' Mauwde hij na eventjes gekauwd te hebben om Zahida's vraag. ''Ik denk dat ik je wel als vriend kan zien.'' Voegde hij eraan toe terwijl hij eventjes haar aankeek. ''Jij mij ook?'' Vroeg hij met een schuine kop en een hangende flapoor.

_{Ze hadden allebei best veel te verwerken deze conversatie. Het was.. Raar, om opeens op dit level te zitten met hem. Een level waar ze eigenlijk nog maar heel weinig geweest was. Niet dat ze per se onvriendelijk was met haar Bloodclan collega's, maar ze had er nooit één echt als vriend beschouwd. Maar toch zei Orchis uiteindelijk dat hij dan toch dacht dat ze vrienden waren, en ze trok haar mondhoek op naar hem, in een halve grijns-glimlach. Hij vroeg haar of zij hem ook zo zag, en ze knikte. "Ja, als we het nu allebei besluiten," zei ze waarbij ze naar z'n domme smoel keek met humor in haar ogen.}

Afwachtend keek hij haar aan. Het was nogal een spannende vraag al zei hij het zelf. Voor Orchis was dit nog net geen huwelijksaanzoek zegmaar. Even trilde zijn konijnenstaartje. Was hij nu nerveus? Snel verborg hij deze rare reactievan zijn lichaam door zijn kont heel snel en hard op de grond te ploffen. "Ja, als we het nu allebei besluiten," De tom voelde hoe zijn gelaat omhoog trok waardoor zijn afgrijselijke tanden bloot kwamen. De vraag was nu alleen nog; was het enger als hij in zijn manische bui zijn gestoorde gezicht ophad of deze vreugdevolle pretbek? Kort klapte hij blij met zijn voorpootjes op elkaar. Dit vond hij stiekem toch wel erg leuk. Hij had een échte vriend nu- al zo hoopte hij. Als Zahida hem nu zou naaien dan zou hij haar letterlijk ontdoen van haar ledematen. ''Laten we het vieren!'' Opperde hij enthousiast.