We belong to the spirits in the sky

Nu dat de sneeuwstorm voorbij was, de moordenaar was gekend en het leven zijn gangetje weer leek te gaan, herviel Thawrage in hetzelfde ritme dat hij altijd al had aangehouden. Blazestar had hem geen nieuwe apprentice kunnen geven, dus voorlopig hoefde hij die verantwoordelijkheid niet op zich te nemen. Dat wilde echter niet zeggen dat hij zijn neus zo nu en dan eens niet in de zaken van een andere apprentice of mentor stak. Hij deed altijd net alsof het hem niks kon schelen, maar ergens was dat wel zo want dit was de toekomstige generatie van WindClan en als dat al een ramp zou worden, dan moest Blazestar nog harder zijn best doen dan dat hij nu al deed. En dat wilde Thawrage hem besparen, dus hield hij een oogje mee in het zeil. Zijn oog viel helaas echter op iets waar hij dan weer geen zin in had. Hij onderdrukte een zachte zucht toen dat hij Harespring zag en met een kille blik in zijn ogen liep hij straal aan haar voorbij. Dat hij haar een kans had gegeven om tegen hem te praten tijdens de sneeuwstorm wilde niet zeggen dat hij dat nu weer opnieuw ging doen.

Ze deed haar best, zoveel als ze dat kon voor haar clan, maar dat maakte het nog steeds niet altijd even makkelijk. Ergens had ze gewild dat ze nooit aangevallen was geweest door een Bloodclanner. Dat haar ogen daardoor niet beschadigd waren. Dan had ze gewoon een moor runner kunnen blijven en zou ze ook anders behandeld zijn. Een van de katten die haar duidelijk niet mocht was Thawrage en liet de kater nu net langs haar heen lopen zonder ook maar iets van een begroeting. Als hij dacht dat dit ongemerkt kon dan zat hij ernaast. Ze zou zo snel niet kunnen zeggen dat zijn vacht ook echt aan hem toebehoorde, maar zijn geur was overduidelijk. "Er kan niet eens een begroeting vanaf?" Vroeg ze dan ook. Het was niet alsof ze zin had om aardig tegen hem te doen, niet na hoe hij zich meestal gedroeg.

Natuurlijk liet Harespring het niet aan zich voorbij gaan dat ze werd genegeerd. Het tedere poesje kon het immers nooit goed verkroppen als anderen haar behandelden volgens wat zij onrechtvaardig vond. De kater draaide zich om en keek haar kil aan met zijn gouden ogen. ”Is dat echt noodzakelijk?” vroeg hij op een koude toon aan haar. ”Ik mag jou niet, jij mag mij niet. Hoe veel woorden willen we dan nog vuil maken aan elkaar?” En dat onnozele gesprek tijdens die sneeuwstorm was omdat hij geen andere keus had gehad dan zijn bek tegen haar open te trekken omdat hij niet bepaald een kant uit had gekund, net zo min als dat hij dat bij Sorrelnose had gekund. Dat poezen zich dat persoonlijk aantrokken, was niet zijn probleem.