Swimming for the stars

Onderwerp: Swimming for the stars di 17 mei 2022 - 21:18

RIMEKIT

Rimekit had papa gesmeekt of hij haar wilde leren zwemmen. Het was best apart voor de kitten om iets te willen leren maar sinds het moment dat ze Cottonflower met het water had zien spelen had het haar interesse gewekt. Wellicht was die een van de weinige keren dat ze zich echt zo duidelijk uitte over de wensen die ze had, behalve als ze honger had of naar papa zocht. De gevlekte kitten wilde haar papa trots maken, en hoewel ze veel nog spannend vond en bang was iets fout te doen. Wist ze ook dat papa haar niet uit zou lachen. Daarnaast, Cottonflower had haar een idioot genoemd, dus wellicht moest ze nog wel tonen aan de andere Warrior dat papa echt de beste leraar was. Daarnaast mocht Mousepaw haar ook niet, het was haar tante maar blijkbaar was familie anders in haar ogen. Was het omdat ze apart was of omdat ze haar vacht soms open krabde als het teveel jeukte? Rimekit bleef twijfelend bij het water wachtten totdat haar favoriete en enige levende ouder naar haar toe kwam. Ze drukte haar kopje snorrend tegen papa aan. 'Papa je bent er!' Klonk er enthousiast. Altijd enthousiast en blij, want hij was en bleef haar grootste voorbeeld, haar liefste papa.

& Icecream

��

Rimekit had bij hem gesmeekt of hij haar wilde leren zwemmen. Meestal smeekte ze niet, of vroeg ze hem niet zo specifiek iets. Natuurlijk ze vroeg wel dingen, maar echt zo gericht en dat ze het zo duidelijk wilde. Dat was nieuw voor hem. Dus had hij er ook direct in toegestemd, het bemoedigd. Het was goed dat ze wilde leren zwemmen. Sowieso was het handig als een kitten dat al leerde, met al het water rond het kamp. Dat kon gevaarlijk zijn. Dus liep hij met grote passen naar zijn dochter toe. Ze drukte haar kopje tegen hem aan. Hij snorde zachtjes terug en gaf haar een lik. “Ik ben er.” Beaamde hij warm tegen haar. Hij knikte naar het water. “Zullen we dan maar Rimekit?” Hij liep verder naar het water toe en stak zijn poot erin. “Voel er eerst maar eens aan.” Vervolgde hij tegen haar.

RIMEKIT

Rimekit huppelde bijna op een plek van enthousiasme. Het was zelden dat ze zo uitbundig reageerde, het was misschien zelfs een beetje apart maar het feit bleef dat ze zeer geïnteresseerd was in het water. Papa liep met grote passen op haar af, passen die zij niet bij kon houden tenzij ze grote sprongen zou maken. Zelfs al was ze zeker niet klein voor haar leeftijd, ze hield zich kleiner dan ze was. 'Ik ben er.' Beaamde hij warm naar haar. Hij knikte vervolgens naar het water. 'Zullen we dan maar Rimekit?' Vroeg hij voordat hij verder naar het water liep. Rimekit knikte langzaam alsof ze haar enthousiasme iets in probeerde te houden en stapte achter haar papa aan naar de oever toe. Hij stak een poot erin. Net zoals Cottonflower had gedaan, al had Cottonflower er meer mee gespeeld. 'Voel er eerst maar eens aan.' Rimekit tikte het water aan terwijl ze voorzichtig met een pootje heen en weer bewoog. Het water vloeide om haar pootje heen waardoor ze giechelde. Dit was leuk! Het was zacht en hard te gelijk.

��

Hij keek toe toen zijn dochter haar poot in het water deed. “Voel je hoe het water je poot omsluit? Daar hoef je niet van te schrikken als je verder het water in gaat.” Legde hij toen met een glimlach aan Rimekit uit. “Jouw vacht moet alleen nog aan water wennen, dus kan het water zich in je vacht zuigen. Dus we gaan niet te diep in het water, want dan kan het gevaarlijk worden. Gewoon steeds een stukje verder totdat je vacht leert het water tegen te houden.” Ook hij stak zijn beide poten in het water. Hij ging aan de waterkant liggen en wiebelde een beetje met zijn poten heen en weer. Toen sloeg hij wat water in de richting van zijn dochter en grinnikte zachtjes. Er stond een plagerige blik in zijn helderblauwe ogen.

RIMEKIT

Rimekit was een van de kittens die goed luisterden, die geen zeer korte concentratiespan hadden. Aan de andere kant was ze ook een van de kittens die bijna overal angst voor voelde, bang was om te falen; om niet voldoende te zijn. 'Voel je hoe het water je poot omsluit? Daar hoef je niet van te schrikken als je verder het water in gaat.' Legde hij toen met een glimlach aan Rimekit uit. Rimekit knikte terwijl ze gefocust verder speelde met het water. 'Jouw vacht moet alleen nog aan water wennen, dus kan het water zich in je vacht zuigen. Dus we gaan niet te diep in het water, want dan kan het gevaarlijk worden. Gewoon steeds een stukje verder totdat je vacht leert het water tegen te houden.' Papa stak beide poten nu in het water en ging liggen aan de waterkant terwijl Rimekit op ontdekkingstocht ging. Toen, bijna uit het niets sloeg hij water naar haar toe waardoor ze een gilletje van plezier uit slaakte toen het op haar vachtje landde. De plagerige blik ik zijn ogen deed die in die van haar opbloeien. Haar ogen waren inmiddels al langzaam aan het verkleuren en hierdoor was het ook duidelijk dat de een zeegroen werd en de ander amber. Beide ogen stonden speels terwijl ze op haar papa af sprong en net voor zijn poten met een zo groot mogelijk sprong voor hem in het water sprong. Het was koud, nat en ze had niet alleen hem er mee maar het was wel de manier om zoveel mogelijk water zijn kant op te krijgen. De kitten bleef in het ondiepe water staan en zwiepte met haar staart. 'Papa is lui.' Sprak ze vol overtuiging alsof ze hem uit wilde dagen.

��

Ook Rimekit haar ogen gingen speels staan, waardoor zijn helderblauwe ogen begonnen te spranken. Hij vond het fijn als zij zich goed voelde, daar werd hij ook gelukkig van. Hij schoot in de lach toen ze voor hem in het water sprong, waardoor er een kleine golf water over hem heen sloeg. Zijzelf was er ook direct nat door, maar dat gaf niet. Dat was goed om het laagje op haar vacht te krijgen. Helemaal met haar gevoelige vacht was het belangrijk dat dat laagje erop kwam. Wie weet hielp het zelfs wel, dat hoopte hij. Ze zei dat hij lui was, waardoor hij grinnikte. Hij rolde op zijn zij en legde zijn kop aan de waterkant neer. Toen deed hij zijn ogen dicht, tenminste bijna. Hij hield haar stiekem nog steeds in de gaten, maar voor de rest deed hij alsof hij sliep. “Heel lui.” Bromde hij.

RIMEKIT

Rimekit haar ogen lichtte op met het geluk dat papa er was, en dat hij wilde spelen met haar. De kater schoot in de lach toen ze voor hem in het water sprong zodat hij ook nat werd. Als hij haar nat kon krijgen, dan zij hem ook. Rimekit verklaarde zo serieus mogelijk dat haar papa lui was. Hij grinnikte enkel voordat hij zich op zijn zij neer legde en zijn ogen sloot. 'Heel lui.' Bromde hij waardoor de kitten door het water heen naar haar vader toe stapte en haar kop schuin hield voordat ze met een ondeugende grijns op de kade klom en zich naast haar vader uit schudde. 'Papa mag niet lui zijn, papa moet mij leren zwemmen.' Mauwde ze kordaat.

��

Hij glimlachte, maar hield zijn ogen dicht. Toen zijn dochter naast hem kwam staan. Hij voelde de druppels die in het rond vlogen, maar even bleef hij stil. Genoot hij van het moment. Van haar zo dichtbij hem, van het vredige geluid van het water op de achtergrond. Alles leek zo perfect, zo mooi. Een zachte gelukzalige zucht gleed over zijn lippen. Toen deed hij zijn ogen weer open en knikte haar toe. “Dat is waar, kom.” Hij kwam overeind en stapte helemaal het water in en keek toen achterom, om te zien of Rimekit hetzelfde deed.

RIMEKIT

Rimekit kon haar papa niet irriteren, gelukkig maar. Er waren andere katten in Riverclan waarvoor ze oprecht vreesde, bang was. Zoals Agatepaw, de kattin had haar behoorlijk doen schrikken nadat ze haar vis had proberen te stelen. Niet dat ze dat papa had verteld. Alleen haar woorden deden haar papa in beweging komen. 'Dat is waar, kom.' Rimekit volgde zonder twijfel haar vader het water in. Vol vertrouwen dat ze bij hem veilig was. Ze huppelde bijna van enthousiasme, wellicht ook omdat ze nu pas merkte dat het jeuken langzaam minder werd. Ze drukte haar kop kort tegen die van haar vader aan terwijl ze snorde. Dit was wellicht haar beste vraag ooit.

��

Rimekit kwam achter hem aan. Ze snorde en drukte haar kop tegen hem aan. Hij spon zachtjes terug terwijl hij liefdevol glimlachte. “Heel goed Rime.” Prees hij haar. Ze stapte zonder angst achter hem aan, dat was knap. Niet elke RiverClanner had direct dat vertrouwen. “Probeer maar eens te gaan liggen, niet te snel. Heel langzaam totdat je je poten moet bewegen om boven water te blijven. Als je met je poten slaat dan ga je zwemmen.” Legde hij toen aan zijn dochter uit. “Wel naast mij blijven. Of een rondje om mij heen als het lukt.” Dan kon hij zijn kop nog onder haar lijfje duwen om haar weer omhoog te trekken, mocht ze kopje onder gaan.

Onderwerp: Re: Swimming for the stars di 5 jul 2022 - 16:14

RIMEKIT

Rimekit volgde papa zonder twijfel. Er was voor haar geen reden om aan haar papa te twijfelen. De kater was nu eenmaal de beste kat van Riverclan en zelfs al zou ze vast niet altijd zijn ideeën snappen, hij bleef haar held. Zover Rimekit een kat als een held kon zien. 'Heel goed Rime.' Prees de kater haar waardoor Rimekit haar kop even trots iets hief, heel kort voordat ze zich weer op haar papa focuste. 'Probeer maar eens te gaan liggen, niet te snel. Heel langzaam totdat je je poten moet bewegen om boven water te blijven. Als je met je poten slaat dan ga je zwemmen.' Legde hij toen aan zijn dochter uit. Rimekit fronste kort, liggen klonk nog wel een beetje spannend. 'Wel naast mij blijven. Of een rondje om mij heen als het lukt.' Heel langzaam liet de kitten zich bijna twijfelend zakken terwijl er een zuchtje uit haar mond ontsnapte. Voordat Rimekit begon te slaan met haar poten, het was nog niet helemaal het juiste ritme maar ze bleef een soort van drijven.

��

Helemaal trots keek hij toe hoe Rimekit een poging tot zwemmen deed. Helemaal soepel was het misschien nog niet, maar haar kopje bleef boven water. Dat was al heel wat. “Goedzo! Heel knap.” Snorde hij blij. “Wanneer je ritmisch met je poten slaat, krijg je er vanzelf handigheid in. Dus elke keer tellen. 1,2,3,4…1,2,3,4…” Begon hij te hummen, maar na een tijdje stopte hij weer. “Ho maar Rimekit. Zo is het genoeg voor vandaag. Wanneer je moe wordt gaat het een stuk minder makkelijk namelijk.” Zei hij toen tegen zijn dochter.

RIMEKIT

Rimekit leek enorm gefocust op haar poten, immers waren die druk bezig om haar boven water te houden. Dat haar papa trots was kon ze niet zien maar wel horen aan zijn stem. 'Goedzo! Heel knap.' Snorde hij blij. 'Wanneer je ritmisch met je poten slaat, krijg je er vanzelf handigheid in. Dus elke keer tellen. 1,2,3,4…1,2,3,4…' Begon hij te hummen, maar na een tijdje stopte hij weer. Rimekit probeerde op het ritme van wat haar vader haar probeerde te leren met haar poten te slaan terwijl ze haar best deed om zo rustig mogelijk te blijven zwemmen. Natuurlijk waren haar spieren nog niet helemaal gewend aan het zwemmen en dus stopte ze direct toen haar papa haar aangaf dat het voldoende was. 'Ho maar Rimekit. Zo is het genoeg voor vandaag. Wanneer je moe wordt gaat het een stuk minder makkelijk namelijk.' Legde hij uit waardoor de jonge kattin langzaam terug kwam naar het ondiepere water en trots haar kopje tegen haar papa aan stootte. 'Zwem jij veel papa?' Mauwde de kitten vragend terwijl ze zich in moest houden om niet haar vacht bij hem uit te schudden.

��