Delinquent

Thistlechaser keek met grote verwondering op toen ze Blossomhail aantrof in de warriors den. De jonge warrior was net van plan geweest een powernapje te nemen, voordat ze op de avond patrouille moest, maar nee, ze trof iets veel intressanters aan. ‘Wauw, dat jij je kop hier nog durft te laten zien.’ Een schofterige grijns sierde haar lippen. Oh, het was veel te grappig dat ze op d'r kop had gekregen van haar moeder. Maar het was serieus, ze had besloten te helpen met de ontsnapping van een gevangene. Ze mocht blij zijn dat ze de plek van Rosepaw niet in hoefde te nemen, of dat ze verbannen zou worden. Van haar mocht ze in de goot slapen. ‘De apprentice den is die kant op,’ seinde ze met een knipje van haar kop.

Het was te verwachten dat ze getreiterd zou worden door haar Clanmates en het was voor Blossomhail dan ook zeker geen verrassing dat één van de dochters van Crystalstar, Thistlechaser, zich verlaagde tot dat niveau. Het irriteerde haar behoorlijk, maar Blossomhail wist wel beter dan er met agressie op reageren. Dan zou ze gaan janken bij haar moeder en dan zou het alleen maar erger worden voor de poes. Dit was iets wat gewoon over moest gaan waaien. Of misschien deed het dat wel nooit. Het maakte ook niet veel meer uit. Het was verrassend hoe gevoelloos een kat kon worden op korte tijd als er te veel gebeurde. ”Voor zover ik weet, heeft Crystalstar me enkel een correctionele training opgedragen en me nergens van behouden, noch kan ik me herinneren dat ze je haar deputy heeft gemaakt, Thistlechaser," merkte ze koeltjes op. ”Ik mag nog altijd gaan en staan waar dat ik wil.” En ze liep straal langs de poes voorbij, waarna ze rustig naar haar mosbedje liep. In dit soort provocaties ging ze niet te veel energie in steken. Dat was het niet waard.

Thistlechaser vond zichzelf vooral heel erg grappig, maar Blossomhail had het meest politieke correcte antwoord klaar liggen. Man, die had ze vast ingestudeerd. Ze liep ook demonstratief haar nest in en Thistlechaser volgde haar bewegingen stellig. Ze keek haar nog enkele momenten aan, waarna ze ook ging zitten. ‘Mijn moeder is een goeie leider. Wees dankbaar, waarschijnlijk leer je nog wat nuttigs,’ begon ze onbewust haar moeder te verdedigen. En wat betreft deputy worden, wacht maar. Ze likte langs haar kiezen en keek de oudere poes lang aan. Het was ook dom van haar geweest om de gevangene los te laten. Wat dacht ze wel niet.

Natuurlijk begon het kreng haar moeder te verdedigen. Maar was het uit respect of was het uit hielenlikkerij? Om op de voorgrond te staan van de aandacht van haar moeder zodat ze de gekozen zou worden als de volgende deputy? Blossomhail was ervan overtuigd dat als het op kiezen van volgers zou komen, dat Crystalstar zou gaan voor katten die haar idealen ondersteunden. Ze kon zo een paar katten aanwijzen die het dichtste bij Crystalstar stonden en die het meeste kans maakten om haar volgende deputy te worden als Carrioncough zou sterven of op een andere manier af zou treden van zijn rank. Hermitshell was daar één van. ”Ik denk dat ik hetgeen om mijn Clan goed te dienen al wel weet en je moeder daar niet per se voor nodig heb, maar bedankt voor je bezorgdheid om mijn educatieve vaardigheden,” sprak ze koeltjes. ”Is er verder nog iets belangrijks dat je aan me wilde vragen of met me mee wilde delen? Ik word morgenvroeg op tijd verwacht om er met je moéder op uit te trekken en ik zou haar niet teleur willen stellen door er met mijn verstand door gebrek aan slaap maar amper bij te zijn.” Thistlechaser legde er net te veel nadruk op dat de leader haar moeder was en dat begon Blossomhail mateloos te irriteren. Alsof een hooggeplaatste bloedlijn je het excuus gaf om anderen slecht te behandelen. Het was walgelijk.