Victim of Nostalgia

Dromerig staarde ze naar het vervallen kamp dat ooit voor even haar thuis was geweest. Destijds had ze alleen maar gejankt. Nee, Tearkit had het in tijden van de overstroming niet naar haar zin. Een gnuif verliet haar neus. Misschien was ze wel vernoemd naar Smoketear, maar haar naam leek op meer te slaan. Althans, toen. Tegenwoordig huilde ze echt niet meer zo vaak hoor! En in ieder geval niet zo openbaar. Bij het geluid van een ritseling rukte ze haar kopje opzij. "Weet je nog toen we hier even woonden?" Mauwde ze zoetjes. Eigenlijk kon ze het niet zo goed vinden met haar zusjes, met name Mouse.. Maar Thistle was wel oké.

[Thistle]

De open velden hier waren de enige plek waar ze een gevoel had dat ze misschien maar een stipje was op een grote wereld. Eén open veld en op sommige plekken kwam het gras nog tot haar schouders. En het was maar een deel in haar territorium. Er waren nog drie clans, helemaal WindClan wat een nog groter veld was. En ze had gehoord over de bergen. De wereld was veel groter dan binnen haar grenzen, en toch ging ze er ooit nauwelijks buiten. Dat was niet nodig. De rivier voorzag hen, ze hadden geen reden om te vertrekken. Behalve die keer dat ze buiten het kamp werden gedreven door de rivier en ze.. wel hier moesten zijn. De plek van hun tijdelijke kamp en waar ze haar zusje toevallig trof. Ze merkte direct ook wat op over die tijd. Ze herinnerde zich er eigenlijk niet zo heel veel meer van. Ze haalde onverschillig haar schouders op. ‘We waren maar kits,’ sprak ze. Die tijd boeide niet echt, echt. ‘Ik herinner me vooral de koppijn die ik van jou kreeg.’ Ze wierp een halve glimlach naar Tearcloud. Ze was een pijn in de staart geweest.

Ietwat beschaamd wendde ze haar blik naar haar poten. Het idee alleen al dat anderen haar als kitten konden herinneren.. Destijds had ze gedacht dat ze speciaal was omdat Crystalstar haar moeder was, een prinses. Wat gênant. Dat kon Thistle zicht vast óók nog herinneren. "Ja, nou. Nu niet meer toch?" Lachte ze, al bleef de vraag tussen hen in hangen. Tearclouds hart begon sneller te kloppen. Toch?

Oh, man. Die blik in haar zus haar ogen. Gewoon, alsof ze bang was dat ze haar wat aan ging doen ofzo. Ze schudde haar kop toen ze om bevestiging vroeg, een lachje rolde over haar lippen. ‘Nee, nu niet meer,’ miauwde ze naar waarheid. Zij twee waren heel erg verschillend van elkaar. Tearcloud was een dochter van haar moeder, en zij van haar vader. En qua karakter verschilden ze nog veel meer. Maar ze zou haar zusje blijven. En ze kon haar best prima tolereren. Beter dan Mousepaw. ‘Ik weet vooral nog dat ik het zo stoer vond dat we al buiten het kamp waren,’ lachte ze onschuldig. ‘Ik voelde me net al een apprentice.’
[/b]

Een opgeluchte zucht verliet haar bek. De twee hadden misschien niet de beste band, maar aan vertrouwen was geen groot gebrek. "En mam was toen al zo druk in de weer.. Ik denk nog wel meer dan nu, maar misschien leek het ook maar zo," bracht ze met een zwak glimlachje en een gepijnigde onderliggende lading. Was er één van haar siblings die genoeg aandacht had gekregen van hun moeder?

Zo druk in de weer. Thistlechaser kon zich geen dag herinneren dat het niet zo was. Ze haalde kort haar schouders op. ‘‘Ze is leider,’’ deelde ze mee. Het was niet echt een nuttig toevoeging tot het gesprek. Een statement. Misschien lag het ooit in de toekomst voor een van hun. Nou ja. Haar dan. Thistlechaser wilde het ook echt. ‘‘Ik denk dat het onontkombaar was dat we anders zouden opgroeien dan andere kittens.’’ Haar blik ging naar haar zusje. ‘‘Maar ik ben daar blij mee. Ik wil anders zijn. Het zit in ons bloed.’’ Was het eerlijk om zich een beetje bevoorrecht te voelen over de rest. Dat ze het leuk vond dat anderen haar anders behandelden omdat ze dochter van was?

Ja, ze is leider.. Haar mondhoeken gingen een stukje omlaag bij Thistle's verhaal over 'anders zijn'. StarClan, wat was ze blij dat zij niet meer zo krampachtig vasthield aan dat idee. Iedereen die 'anders' wilde zijn was in haar ogen doodongelukkig. "Daar.. ben ik het niet mee eens," mauwde ze voorzichtig. "Ik had veel liever een normale jeugd gehad." Het was er al uit voor ze had nagedacht over de waarde van die woorden. Haar ogen zagen plots niks anders dan de grond.

Tearcloud was het niet met haar eens. En ergens was ze daar niet om verrast. Ze was altijd al soft geweest. En toch kon ze een verontwaardigde ‘‘Hoezo?!’’ niet onderdrukken. Ze keek met onbegrip naar haar zus en schudde toen afkeurend haar hoofd. ‘‘We hebben alles in onze schoot geworpen kregen en nu ben je ondankbaar?’’ Zoveel verspilde potentie. Thistlechaser was iemand die iedere kans met beide poten aangreep en zich overal doorheen buffelde. Ze kon niet wachten tot een volgend echt gevecht om te laten zien dat ze niet alleen binnen de clan, maar ook op het strijdveld een waardige RiverClanner was. De laatste keer tegen ShadowClan waren ze nog te jong geweest.

Geïrriteerd trok ze met haar oor. Wanneer was de laatste keer dat ze zich begrepen had gevoeld? Haar hele leven lang was ze anders geweest, hadden clangenoten haar behandeld al de dochter van de leader, in plaats van de individu die ze zelf was. "Ondankbaar voor wat?" sputterde ze. "Voor dat mijn moeder zo weinig tijd voor me heeft dat ze voelt als een vreemde?" Haar blik schoot omhoog en ving die van Thistle, ogen groot van verbazing.