Put It On the Ground

Met een verveelt gezicht zat Hawkpaw voor de apprentice den. Echt trainen was niet te doen voor hem. Het ging wel steeds beter, maar hij voelde zijn schouder nog steeds wel. Gelukkig zal hij snel weer verder kunnen trainen. Sneller dan Asterpaw in ieder geval. Hij was vergeleken haar er veel beter van af gekomen. Hij had enkel een zere schouder en een paar sneeën opgelopen. Het enige probleem was dat hij zich echt dood verveelde. Zelfs de elders nesten schoon maken, zou nu nog leuker zijn. Hij kon zich enkel nuttig maken met de kittens vermaken en dat was niet echt iets voor hem. Nu niet in ieder geval.

Hij had bij Eveningstar aangegeven wel klaar te zijn voor een apprentice. Dat had hij al vlak nadat hij zijn warriornaam had gekregen, maar toen had ze hem nog te jong en onervaren gevonden. Dat had hij haar niet bepaald in dank afgenomen. Hij was er vrij zeker van dat hij weldegelijk de kwaliteiten had om een eigen apprentice te hebben, misschien nog wel meer dan een paar van die senior warriors die hun Clan al heel hun leven hadden gediend. Meer manen ervaring wilde niet altijd iets zeggen in zijn boek. Hij wist dat er katten waren die al twee seizoenen langer dan hem leefden en die nog niet capabel waren om hun eigen apprentice te hebben. Maar hij wel. Hij was geboren om te leiden. Hij zag zichzelf al helemaal als Eveningstar’s deputy. En later als leader. Firestar, zoals de leader die vroeger heerste in ThunderClan. Een grijns gleed om zijn lippen en zijn blik gleed door het kamp naar Hawkpaw. ”Hé Hawpaw,” zei hij en een lichte arrogante grijns kwam om zijn lippen. ”Ik krijg van Eveningstar binnenkort mijn eerste apprentice. Zin om erop uit te gaan zodat ik alvast wat kan oefenen?” Misschien kon hij de kater wat trucjes leren die Coldstreak nog niet kende. En daarmee zijn leugen onderuit halen dat hij binnenkort zijn eerste apprentice zou krijgen, want niets stond nog vast. Maar hij geloofde zo erg in zijn eigen kunnen dat hij het al helemaal voor zich zag, dus in zijn belevenis waren zijn woorden wél waar.

Hawkpaw wist niet of hij blij was of dat hij baalde dat Firerun op hem af kwam. Aan de ene kant kon hij nu eindelijk wat doen, maar aan de andere kant kwam de rode kater vrij arrogant over. Niet perse nu, maar gewoon als de apprentice gewoon even rondkeek en Firerun kwam in zijn gezichtsveld... Naja het was gewoon moeilijk uit te leggen. Ach well, hij zou zich maar gewoon hetzelfde gedragen als altijd. "Dat lijkt me leuk, Firerun, maar dan moeten we het wel rustig aan doen. Mijn schouder doet nog steeds wat zeer," Of wist je dat niet meer? Het leek de apprentice prima om met hem mee te gaan hoor, maar dan moest hij zeker weten dat hij geen 'ding' was, omdat de ander weer zo arrogant moest zijn. Wie weet viel het hartstikke mee, maar ja, je weet maar nooit. Hawkpaw was niet het type dat zich aantrok van een uiterlijk, maar het zorgde er wel voor dat hij extra zachtaardig was, wat scherper of misschien wat alert, maar wel zodat het niet echt opviel. "Maar dat moet vast wel lukken, toch?"