Bound by blood

Er waren dingen verandert in de tijd dat hij weg was, dat was al iets dat hij snel genoeg opgemerkt had. Het was ook niet heel verbazend, zelf had hij tenslotte ook twee apprentices warrior gemaakt in de bergen. Iets waarover hij nog steeds twijfelde of het wel het juiste was geweest om te doen. Maar terugdraaien was geen optie meer en zou de jonge warriors meer kwaad dan goed doen. Er waren ondertussen meer nieuwe warriors gemaakt ook binnen de clan en het bewees maar altemeer dat de tijd gewoon doorging. Maar hetgeen wat zijn aandacht voor nu het meeste leek te trekken waren de kittens die geboren waren sinds zijn vertrek. Niemand had hem direct verteld wat er gaande was, maar dat betekende niet dat hij de clan niet met elkaar hoorde praten. Hij draaide een keer rond voor hij zich in zijn nest neerlegde. Vers, droog mos lag toch een stuk beter hier dan dat het in de bergen gedaan had. Misschien zouden zijn gewrichten ook minder pijn doen nu hij hier terug was.

[Twistedheart]

Mijn pijn in zijn buik ijsbeerde de grote kater voor de Leaders Den. Sowieso dat katten hem al raar hadden zitten aankijken, maar hij was zich - dit keer - niet bewust van ze. Zijn kittens lagen vredig te slapen, hij kwam net bij ze vandaan. Zijn vader was net de Leaders Den in gedoken. Hij moest het hem vertellen, voor dat iemand anders dat deed. Hij had het Settleddust eerlijk verteld, de Clan zou het langzaam maar zeker ook gewoon te weten komen. Maar hij moest het hem persoonlijk vertellen. De kits waren immers ook zijn familie, zijn kleinkinderen. Hij was alleen zo bang, zo bang voor zijn reactie. Kittens met een Medicine Cat, het mocht niet. Met een flinke ademteug en een bemoedigend knikje naar zichzelf toe stapte de grote kater uiteindelijk toch de Den in. '..Pap? Ben je daar?'

Hij probeerde zich wat comfortabeler te krijgen in zijn nest, het was nog niet gemakkelijk wanneer je hele lichaam protesteerde, maar echt veel keuze had hij er niet in. Hij had daardoor ook niet door dat iemand heen en weer bleef ijsberen voor zijn den tot er iemand de den binnen kwam. Hij hief zijn kop op vanaf zijn poten en duwde zichzelf in een zittende houding, ook al protesteerde alles ertegen. Twistedheart was zijn den binnen gekomen. Hij liet zijn blik over zijn zoon gaan, hij had een gevoel te weten waarom hij hier was, maar hij zou hem uit laten spreken. ”Twistedheart, wat is er?” Vroeg hij dan ook rustig.

Zijn vader bracht zichzelf in een zittende houding. Twisted voelde zich schuldig. Hij had ook rust nodig, na alles wat gebeurd was. De Leader was duidelijk niet meer zo jong als hij zich herinnerde. De bergen waren misschien een tocht teveel geweest. Twisted werd onzeker bij het zien van de eens zo sterke kater. 'Twistedheart, wat is er?' vroeg hij rustig. De jonge kater zuchtte, liet af en toe zijn ogen op gaan naar die van de kater tegenover hem. Lang kon hij het oogcontact niet volhouden. 'Ik uh.. Ik moet je wat vertellen... Voor je het van anderen hoort,' miauwde hij. Misschien had hij al het één en ander gehoord, maar goed.. Hij moest iets. Beter nu dan nooit, toch? 'Het gaat om de kittens... Van Newtspark..'

Hij zou nooit zeggen dat de reis naar de bergen misschien iets was wat zijn lichaam niet op prijs had gesteld, dat het hem zijn jaren deed voelen. Maar hij hield zijn aandacht op Twistedheart, terwijl hij probeerde de rest voor nu te negeren. Twistedheart begon dat hij hem iets moest vertellen, iets over de kittens van Newtspark. Hij hield zijn blik voor nu neutraal, hij kon de conclusie wel trekken, maar wilde het ergens zelf van Twistedheart horen. "Wat is daarmee?" Misschien was het raar om te pushen, hij wist niet eens wat hij zou zeggen het moment dat de waarheid eruit was. Wat zou daarin het beste zijn?

Zijn vader vroeg wat er mee was. Wat was er met de kittens van Newtspark. Twistedheart zuchtte diep en pauzeerde even. Hoe ging hij dit vertellen. Hij was al zo ver gekomen, ergens had hij het idee dat Acornstar al wel iets wist erover. Of in ieder geval het vermoede. Hij nam een ademteug en keek weer op naar zijn vader. 'De kits zijn.. Ook van mij,' sprak hij toen. Hij keek zijn vader weifelend aan. Hoe zou hij hierop reageren? Boos, teleurgesteld? Hij bereidde zich voor op beide reacties.