Don't Threaten Me with a Good Time [open]

Mushroomkit was weer op een van haar wilde avonturen door het kamp aan het gaan. De jonge kat vond het iets te leuk om elk uiterste hoekje te leren kennen. Ze was inmiddels al zo'n beetje elk nest en hol af gegaan. Behalve eentje; de warriors den. Op haar korte pootjes had ze de lange tocht van de nursery naar de den gemaakt. Niemand had haar binnen zien glippen. En nu had ze het rijk voor zich alleen. Mushroom snuffelde kort aan de mos nesten die netjes verdeeld lagen. Een lichte giechel verliet haar bek. Vervolgens pakte ze het stuk mos dat diende als iemands bed vast met haar kleine scherpe tandjes en begon wild te trekken. Binnen de kortste keren vlogen er stukjes groen door de den heen. Haar witte pootjes klauwde door het zachte mos heen. Ze kirde het uit. Van mama mocht ze dit nooit doen. Dan kreeg ze altijd op haar kop. Maar mama was hier niet, er was hier helemaal niemand!

- Open

Don't Threaten Me with a Good Time [open] KgMlzuJ

Zijn afkeer van interactie met kittens en zijn zorg om wat ze ging doen in een verlaten den hadden een tweestrijd met elkaar gehad. Hij had zich om willen draaien en het kamp uit willen gaan, maar hij wist dat hij het zich niet kon veroorloven om haar alleen kattenkwaad uit te laten halen en daar later de schuld van te krijgen. En dus liep hij met een geïrriteerde blik achter Mushroomkit aan, de warrior’s den binnen. Ze had hem eerder al behoorlijk wat problemen bezorgd door middenin het kamp in slaap te vallen en vervolgens haar nestje kwijt te zijn. En ze bezorgde hem nu opnieuw problemen toen dat hij zag wiens nest ze kapot aan het maken was met haar kleine klauwtjes. ”Mushroomkit,” vroeg hij op een ijzige toon aan haar terwijl hij naast haar tot stilstand kwam. ”Mag ik je vragen waarom je mijn nest kapot aan het maken bent?” Van alle nesten die ze uit had kunnen kiezen, was het ook echt weer die van hem. StarClan, hij geen geluk met kittens. Dat was één ding dat zeker was! Hij probeerde haar zo nors mogelijk aan te kijken terwijl hij wachtte op een antwoord.

Whoopsie. Okay. Wellicht was ze toch niet zo helemaal alleen als ze dacht. Een warrior, die ze al eens eerder had ontmoet, kwam de den binnen lopen. Ze drukte haar oortjes plat bij zijn woorden. Zijn toon was niet zo lief aardig als ze had gehoopt. Maar was kon ze ook verwachten? Sowieso mocht ze de tabby niet zo. Hij kwam altijd best wel boos over. En daar kon ze slecht tegen. Hij deed haar veel denken aan mama. Met boze ogen keek hij haar aan. Ze was meteen gestopt met wat ze aan het doen was. Haar pootjes schuifelde nu onrustig over de grond heen. Er hing nog allerlei groen mos aan haar nagels. "Ehmmm," ze stotterde een beetje. Even niet zo goed wetend wat ze het beste op hem kon antwoorden. Wat ze ook zou zeggen hij zal altijd boos worden waarschijnlijk. Als hij dad al niet was. "Spelletje," piepte ze uiteindelijk onschuldig. Ze gaf hem nog een even een mierzoete glimlach in de hoop dat dat het een beetje goed zou maken. Oh als hij het maar niet aan mama zou vertellen.

En dit was precies waarom dat hij een schurfthekel aan kittens had en waarom hij wel drie keer na zou denken voordat hij met een poes de bosjes in dook. Nee, voordat hij überhaupt zou denken aan het starten van een eigen gezin! De blik in zijn ogen werd donkerder naarmate dat Mushroomkit haar best deed om een excuus te verzinnen en hij boog zijn kopje tot dichtbij het hare nadat ze uitgesproken was. De schattige lach om haar lippen had geen effect op hem en liet zijn ogen alleen maar dreigender samen knijpen. ”Weet je waar je op dit ogenblik hoort te zijn?” vroeg hij op een toon die not amused klonk. ”In de nursery. Dichtbij je moeder. De plek waar je zes manen moet blijven voordat je naar de apprentices’ den kunt verhuizen.” Hij kneep zijn ogen samen. ”Denk je soms dat ik geen betere taken te doen heb dan het verversen van mijn pas ververste nest? Denk je dat de andere apprentices geen betere dingen te doen hebben vers mos te gaan halen omdat jíj geen andere spelletjes kunt verzinnen? En denk je dat de queens geen betere job hebben dan constant achter je aan te moeten rennen? Want dit is niet de eerste keer dat je uit de nursery bent, of wel soms?” Zijn woorden werden steeds harder en nijdiger naarmate hij ze uitsprak en hij had de woede in zijn blik niet onder controle. Het was niet alsof al zijn opgekropte frustratie, al die hopeloosheid hij dat hij had gevoeld toen hij op zijn zij in de den van Shinypaw lag, er nu uitkwam. Het was zijn agressie dat een uitlaatklep zocht en voor nu was dat helaas de onschuldige kitten recht voor zijn neus.