You will become a great warrior [Trainingstopic Ravenpaw]

Enthousiast hobbelde het zwarte katertje op zijn nieuwe mentor af, tevens ook de deputy. Dat hij aan een vaardig iemand zou worden toegewezen had hij natuurlijk wel verwacht, maar Carrioncough. Ja, dat had een intimiderend effect. Niet dat de kleine kater dat liet merken, want er was ongetwijfeld een reden voor deze keuze. Zou Crystalstar weten van de profetie? Met een bonzend hart stopte hij voor de zwart-witte reus. Het beviel hem wel dat ze meteen in de avond begonnen. "Wat gaan we nu doen?" Vroeg hij ongeduldig.

Sidenote: Raven denkt dat hij een teken van StarClan heeft gezien, wat vertelde dat hij leader gaat worden.

Oeh, het kamp uit. Daar zei de zwarte kater geen nee tegen. Dit was natuurlijk niet zijn eerste keer, maar vanavond werd hij níét meteen terug naar binnen gesleurd. Ietwat afwezig luisterde hij naar Carrioncough's verhaal, tot hij begon over zwemmen. "Pff. Dat kan ik wel." Sprak hij zelfverzekerd. Aangezien hij voor de vorst nog te jong was om het te kunnen leren, had hij het nog nooit gedaan, maar hoe moeilijk kon het zijn? Letterlijk iedere RiverClanner kon zwemmen. Vervolgens waadde hij dapper achter zijn mentor aan, tot zijn poten te kort werden om hem nog te kunnen dragen. De eerste paar tellen spartelde hij paniekerig om zich heen, maar al snel vond hij zijn slag. Het kleine stukje dat hij verder naar de overkant zwom ging verder niet al te soepel, maar hij wist zijn kop voor het grootste deel boven water te houden. Trots kroop hij de oever op en keek hij zijn mentor afwachtend aan. "Ik ben blij dat ik door jou kan worden getraind, en niet door één of andere.. je weet wel." Wat hij precies bedoelde liet hij onuitgesproken. De deputy begreep hem wel.

Tevreden nam hij Carrion's compliment aan. Maar natuurlijk. StarClan had hem expres zo'n goede mentor gegeven. Hij begreep echter nog niet waarom juist Mellowpaw door de leader mocht worden getraind. Omdat ze zonder goede training nergens zou komen misschien? Ietwat afwezig stapte hij achter zijn nieuwe mentor aan, maar zijn hoofd werd plots een stuk helderder bij het zich van alles wat hij in zijn korte leven nog niet had mogen ervaren. Er waren zoveel planten, dieren, geuren en indrukken dat zijn hoofd na een tijdje begon te duizelen van enthousiasme. Tegen de tijd dat Carrioncough stopte waren ze alweer bijna opgedroogd. Zijn verzoek kwam behoorlijk onverwachts, maar hier dit was precies waar Raven al die tijd met zoveel smacht op had gewacht. Na enkele seconden van verwarring sprong hij gretig direct naar voren, met de verwachting om zijn klauwen in de ander zijn schouders te slaan.

Alsof het niks was bewoog zijn mentor zich opzij, met een moeiteloosheid waar de jonge apprentice jaloerzie voor voelde. Hij kreeg echter geen bedenktijd, want voor hij het wist rolde hij omver. Vluchtig krabbelde Ravenpaw overeind. "Dat moet ik leren," hijgde hij, zijn ogen groot en enthousiast. Natuurlijk zou het hem veel minder moeite kosten dan de andere apprentices, maar zelfs de besten waren bij nul begonnen.