And now the end is near

Hij wist dat hij een groot risico nam door dit te doen, maar hoewel hij vrede had gesloten met het feit dat hij was verbannen en dat hij nu als rogue door het leven moest gaan, kon hij het niet helpen om af te dwalen naar de borders van het woud. De borders die verschillende geuren met zich meedroegen. Hij besloot dat het een goed ding was om uit de buurt van de ShadowClan border te blijven en voldoende afstand te houden zodat katten van de Clans niet dachten dat hij hun grens over wilde steken, want dat wilde hij ook niet. Het was… nieuwsgierigheid? Hij kon er zijn poot niet goed op leggen, maar hier was hij dan. Misschien hoopte hij ergens een vriendelijk gezicht tegen te komen waar hij even een praatje mee kon doen, of dat nu een warrior of een apprentice was. Met een triest gevoel in zijn hart realiseerde hij zich dat hij nooit meer de nursery binnen kon gaan om de toekomstige warriors te zien. De kleine bundeltjes vacht die het toch altijd wel voor elkaar kregen om zijn hart te doen smelten. Een onwillekeurige glimlach was om zijn lippen verschenen, al zwakte deze af toen dat hij pootstappen hoorde en de geur van WindClan zijn richting in kwam. Hij hield zijn kopje een tikkeltje scheef en luisterde. Lichte pootstappen, al waren WindClanners altijd wel licht op hun poten. Hij vermoedde dat het een apprentice was, maar zeker weten deed hij niet. En misschien had hij weg moeten gaan, maar hij bleef zitten en keek een tikkeltje nieuwsgierig in de richting van het geluid.

Hij hoorde lichte pootstappen. WindClanners waren sowieso wel licht op hun poten, maar dit was wel extreem licht, dus hij vermoedde dat het om een jongere kat ging. De zoete geur die de geur van WindClan met zich meebracht, vertelde hem dat het om een she-cat ging. En niet veel later kwam ze in zicht, schel roepend naar wie dat er was. Roku glimlachte. Ah, de nieuwsgierigheid van een jonge apprentice. Hij kon zich nog van zijn manen in ShadowClan herinneren dat hij ook zo was geweest. Bruisend van nieuwsgierigheid, de waarschuwingen van zijn mentor meerdere malen negerend zodat hij erop uit kon trekken. Deze apprentice was vast net zo, maar gelukkig voor haar was hij geen gevaarlijke kat en hoefde ze voor hem niet op haar tellen te letten. ”Hallo, mijn naam is Roku,” zei hij op een begroetende toon terwijl hij geen geheim van zijn aanwezigheid maakte. Hij was al uit de Clan verbannen toen dat zij de nursery verliet, dus hij was er vrij zeker van dat ze hem niet zou kennen als ShadowClan warrior. Als voormálig ShadowClan warrior, that is. ”Is het nieuwsgierigheid dat je hier alleen naar de borders heeft gebracht?” vroeg hij op een geamuseerde toon aan haar. Ze moest vast weten dat het niet het slimste was om dat te doen, dus die preek ging hij haar besparen. Waarom zou hij ook? Hij was niet haar mentor, noch haar Clanmate. Hij had er geen zaken mee met wat ze hier alleen deed.