Like a lazy ocean hugs the shore

De avond begon langzaamaan te vallen en Coldstreak vond dat het tijd werd om terug te keren naar het kamp. Zijn training met Hawkpaw zat er weer op voor vandaag en hij was tevreden over de vooruitgang die zijn apprentice op korte tijd had geboekt. Natuurlijk had Hawkpaw wel eerder hier en daar training gehad van anderen, maar verschillende mentors hebben op een korte tijd kon frustrerend zijn voor een apprentice en Coldstreak was blij dat hij zich zo makkelijk aan zijn training met zijn nieuwe mentor aan kon passen. Dat maakte het allemaal een stuk gemakkelijk voor hemzelf, dat was één ding dat zeker was. De zwarte kater liep met stevige passen en met vier muizen in zijn bek terug naar het kamp, waar hij zijn vangst neerlegde op de prooistapel. Zijn blik gleed rond het kamp en hij zag dat de meeste elders al aan hun prooi bezig waren, dus pakte hij zelf een dikke muis van de stapel en liet zijn gele blik ronddwalen, waar het bleef hangen op zijn medicine cat. Hij liep haar richting uit en liet de prooi niet veel later voor haar poten op de grond vallen. ”Remnantwolf,” bromde hij, gevolgd door een respectvol knikje. ”Geen last meer gehad van vervelende apprentices de laatste tijd?” Hij nam de kwestie van apprentices die hun nieuwsgierigheid niet konden bedwingen tamelijk serieus en wilde gerust mee uitkijken voor de medicine cat om te zien of er niet meer in haar den geneusd werd.

Coldstreak voelde hoe zijn pels ongemakkelijk begon te prikkelen toen Remnantwolf de tamelijk emotionele kant op begon te gaan. Hij wist nooit goed hoe dat hij met emotionele poezen om moest gaan, want hij leek dan altijd precies het verkeerde te zeggen of net niet zacht genoeg te reageren. Hij was van zichzelf al geen zachte kater en zijn houding was vaak bot en direct, wat niet als de juiste tactiek aanvoelde in deze situatie. Ze begon over Jasminepaw en Coldstreak keek toe hoe dat ze zich op haar prooi focuste, waarschijnlijk om te verbloemen hoe dat ze zich voelde. Want medicine cats moesten er voor de Clan zijn en hun kalmte steeds behouden en blablabla. Coldstreak onderdrukte een zucht en rolde met zijn ogen, waarna hij een stapje naar voren deed en haar een lik over haar oor gaf. Hij vond het ongemakkelijk om te doen, maar ze was nog steeds zijn medicine cat en ergens gaf hij ook wel om haar welzijn, op zijn eigen manier dan. ”Wat, Remnantwolf?” bromde hij, maar zijn stem klonk zachter dan normaal. ”Je hoeft je niet sterk te houden.” Hoe ongemakkelijk het ook voor hem was, hij had liever dat ze gewoon eerlijk was over hoe dat ze zich voelde dan dat ze zich in zou houden en zich nog slechter zou gaan voelen. Daar zouden ze allebei op termijn toch niks aan hebben.