Carpe Diem

Het voelde een beetje alsof haar naam een zure nasmaak had. Hij was mooi! Daar niet van, het deed haar denken aan hoe het zand haast op oranje goud leek wanneer de ondergaande zon erop scheen, maar de hele ceremonie voelde.. Anders. Die treurige glimlach van Crystalstar, de spanning bij haar ouders, het feit dat ze met een jonger nestje samen warrior werd en niet met haar broer... Ambersand slikte een brok weg en zette een charmante glimlach op haar smoel. Katten hadden al genoeg andere zorgen aan hun hoofd, en dan ging zij als prinses nog eens zitten huilen terwijl ze nu eindelijk warrior was. Toch kon ze dat nare gevoel moeilijk van zich af schudden, zelfs toen ze met haar broer mee het territorium in stapte. Liever wilde ze in haar nest liggen en niets doen, maar die gedachtes en gevoelens vouwde ze op als vuile was en verstopte ze netjes in een doosje ver, ver weg. En toen ze haar broer aan keek, waren haar ogen hemelsblauw en prima gelukkig. "Pff, als je maar niet voorstelt weer naar Shadowclan te gaan hoor! Ik ga liever dood dan dat Crystalstar me meteen weer apprentice maakt!" zei ze alsof ze niet rete vaak daar zelf heen ging om de knappe leader te spreken, hihi. Amber zette er echter vaart achter en botste lachten met haar schouder terug tegen haar broertje.

Lachend ontving hij haar beuk van haar schouder en hij schudde zijn kop. 'Nee hoor, dit keer niet,' antwoordde hij op haar. Vandaag stond ShadowClan niet op de planning, maar wel iets anders spannends. Het was zelfs nóg spannender dan de grens van ShadowClan opzoeken. 'We gaan naar het territorium van de Rogues!' sprak hij dan ook vol enthousiasme. 'Niemandsland,' miauwde hij daarna met een lage, spannende stem en keek haar met twinkelede ogen aan.

Haar ogen schitterden. Amber had zichzelf in de afgelopen moons omgetoverd tot de perfecte jonge poes. Eentje die braaf haar taken deed, goed kon jagen en altijd lief en bedachtzaam was. Maar waar ze maar niet van af kwam waren die kriebels voor dit soort avonturen. Het rogue gebied! Oh, ze wilde niet weer in de problemen komen, maar hoe gaaf zou het zijn? Ach, fluisterde een stemmetje in haar hoofd, als ik Settledstar kan verbergen, dan dit ook. "Echt niet," sprak ze met een schapengrijns die ze alleen bij haar broer durfde op te zetten. "Na vandaag is het Amber-en-Bracken-land!"

Hij zag hoe de zorgen die ze misschien had plaats maakte voor plezier. Ze begon er in ieder geval zin in te hebben, en dat was precies zijn doel. Hij wilde iets leuks doen met zijn zus, iets uitdagends. Dit was dat wel! Wie weet wat voor plekken ze wel niet zouden gaan ontdekken of wie ze wel niet tegen zouden komen! 'Echt niet,' sprak Amber toen met een grijns. 'Na vandaag is het Amber-en-Bracken-land!' Bracken lachte en knikte instemmend. 'Daar heb je helemaal gelijk in Amber!' riep hij vrolijk. Zijn oortjes wiebelde enthousiast alle kanten op om alle nieuwe geluidjes op te vangen. Zijn groene ogen speurde de horizon af. Het leek wel alsof heel de wereld voor hun poten lag. 'Tijd voor Amber-en-Bracken-Clan! En wij zijn natuurlijk de leiders,' greens hij.

Ze lachte zorgeloos en hard, zoals ze eigenlijk zelden nog deed. Iemand had haar als apprentice ooit verteld dat ze een vreemde, luide lach had en sindsdien lachte ze eigenlijk nooit meer zo uit volle borst. Maar dat soort dingen leken niet echt belangrijk wanneer ze met haar broer was, met hem kon ze dat altijd eventjes vergeten. Gewoon weer even stomme apprentices zijn, domme keuzes maken en niet denken aan alle dingen die haar schouders zo zwaar maakten. Amberstorm zette een sprintje in zodat ze nu echt de grens over waren. "Hoor je dat, vreemd land!" riep ze de hemel in. "Je bent van ons nu! Amberstar en Brackenstar zijn hier!" ze lachte terwijl de dikke sprieten gras haar buik kietelden. Toen de hele wereld om hun heen vreemd rook en Riverclan zo ver weg leek als maar kon, liet ze zich met een plof hijgend vallen. "Ugh, ik kan niet meer Bracken," sprak ze tussen het grinniken en hijgen door.