Let's rumble in the sky

Onderwerp: Let's rumble in the sky zo 18 sep 2022 - 14:18

Hij was door zijn poten gezakt. Zo stil mogelijk sloop hij op het konijn af. Hij was geen jager, dat was niet zijn sterkste punt. Zeker niet eigenlijk. Hij was eerder een kluns, maar goed hij kon niet meer op de prey hunters rekenen. Dat was wel weer prettig geweest, toen hij een poosje terug was in de bergen. Bij zijn lieftallige zusje, Wren. Alleen goed. Hij was toch weer terug naar dit gebied gegaan, want hij had een doel. Daarnaast voelde hij zich hier zo veel vrijer, dan bij de Tribe. Het gebied daar was misschien weidser, maar de katten waren dan niet geweest. Alles behalve. Hier kon hij zichzelf zijn, lekker doen en laten wat hij zelf wilde. Zoals hij op de grens met Clangebied balanceren. Gewoon om het lot te tarten. Ineens maakte hij een sprong, om boven op het konijn terecht te komen. Hij had geluk, dat het konijn blijkbaar al een slechte achterpoot had, anders was het hem nooit gelukt. Om gewoon zo lomp boven op de prooi te springen. Hij beet het diertje dood en direct begon zijn maag te rammelen. Hij moest maar eens een plekje opzoeken om dit op te eten. Alleen eerst bleef hij staan. De blik in zijn okergele ogen hadden plagerige pretlichtjes terwijl hij het territorium van RiverClan inkeek.

[@Ambersand]

Let's rumble in the sky Dvq4h9-0420579d-da02-4d05-bae8-4743ec8a3735

Ze hield hem stiekem al een tijdje in de gaten. Zijn massieve, gespierde figuur was, ahem, niet makkelijk te missen. Zeker niet met de grove manier waarop hij jaagde ook. Ze had nog nooit iemand zo lomp een diertje zien besluipen, in ieder geval niet iemand van zijn leeftijd. Maar goed, ze had überhaupt ook nog nooit een rogue gezien. Verhalen had ze genoeg gehoord. Enge verhalen over hoe gevaarlijk, brut en onbetrouwbaar ze konden zijn, stuk voor stuk. Nou, niemand had er bij verteld dat ze zo knap waren! Vol interesse volgde ze zijn bewegingen. Ze moest in de gaten houden dat hij niet haar gebied op kwam, vertelde ze zichzelf, dat was wat een goede warrior deed. Maar of hij haar uiteindelijk door had of niet, toen hij het gebied in keek maakten ze direct oogcontact. Ambersand huiverde, maar wist dat ze zich nu wel bekend moest maken. Sierlijk kwam ze overeind uit haar bosjes, de vlekjes op haar vacht verlicht door de zon. "Uhm, hoi," sprak ze voorzichtig, haar oortjes nieuwsgierig naar voren gericht. "Sorry, ik ben bang dat je die niet bij ons op mag komen eten... Maar wel een knappe vangst,"

Zijn blik ving die van één van de boskatjes. Gheghe, interessant. Die interesse was wederzijds, zag hij in haar blik. Ze begroette hem voorzichtig, waardoor de pretlichtjes in zijn okergele ogen enkel maar feller begonnen te schitteren. “Hallo daar, mevrouwtje boskat.” Groette hij terug. Plagerig zette hij zijn poot midden op de markering van de grens. “Waarom dan niet? Dat is toch veel gezelliger en wie weet wil ik dan zelfs wel wat met je delen.” Bromde hij met een zachte grinnik in zijn stem. Hij vond dit hoogstens interessant en zat haar expres zo te klieren. Zocht haar grenzen op, niet enkel die van het territorium. Of misschien denderde hij er wel vol overheen, wie zou het zeggen. Dat zou haar volgende reactie wel uitwijzen.