Impending

Onderwerp: Impending za 17 sep 2022 - 22:52

Buiten trok het eerder nog witte wolkendek samen tot een donkere hemel. De regen hi ng al de hele dag dicht in de lucht en Ambersand was net op tijd terug om niet nat te worden tijdens haar jacht. De sombere hemel leek weerspiegeld op de gezichten van haar clangenoten. De koudere seizoenen hingen dreigend in de toekomst, en deze ziekte die het kamp zo stil maakte baarde haar grote zorgen. Een zucht rolde over de poes haar lippen. De regen kon ze van haar pels af laten glijden, maar de wolken in haar hoofd een stuk minder. Om zichzelf nuttig te voelen en toch maar iets te doen, liep ze met haar muis naar de medicine cat's den. Zeker nu ze alleen op het land konden jagen merkte ze dat ze erg veel geluk had gehad met haar geheime lessen, al weigerde ze dat toe te geven. Stilletjes stapte ze de den binnen. Normaal gezien was deze een stuk leger, en het baarde haar zorgen om hier al zoveel katten te zien. Toen haar poten tot bij het nest van een créme kleurig figuur aan kwamen, kwam ze tot stilstand. "Icecream?" sprak ze zachtjes. Hij was de zoon van haar leader, de adoptieve vader van Hermit... Amber slikte en duwde die gedachte van zich af. "Ik heb wat te eten voor je, kijk," ze legde de prooi voor hem neer en ging tegenover hem zitten. "Is-, uhm, hoe voel je je?"

&Icecream

Onderwerp: Re: Impending ma 19 sep 2022 - 13:02

Hij lag maar een beetje voor zich uit te staren. Het was lang geleden dat hij zich zo nutteloos had gevoeld. De laatste keer dat hij in de den had gelegen was voor zijn castratie geweest en dat was alweer heel lang geleden. Hij wist niet eens meer precies waarom het was geweest toen. Dat deed er ook niet toe, hij was er immers van genezen. Bij deze ziekte was het anders. Aangezien niemand wist of het genezen kon worden en zijn toekomst dus ook nogal onzeker was. Daardoor voelde hij zich misschien nog wel belabberder dan hij zich sowieso al voelde. Hij was benauwd door het vele hoesten, al viel het bij hem nog mee hoeveel bloed hij had opgehoest. Al betwijfelde hij of dat nog lang ging duren, aangezien zijn keel steeds rauwer aanvoelde. StarClan kon hem nog niet komen halen. Hij moest hier zijn. Voor zijn pleegkittens en voor zijn moeder. Hoe kwaad ze ook op hem was, of hoe gespannen hun band ook aanvoelde op het moment. Ze bleef zijn moeder. Hij keek op, toen hij ineens een stem hoorde. Ambersand zei zijn naam en stapte met een muis in haar bek naar hem toe. Ze legde de prooi voor hem neer, waardoor hij warm glimlachte. Ook eten deed zeer, maar hij wist dat hij moest blijven eten. Het was jammer dat de vissen geen optie meer waren, die glibberde zo naar binnen. Een muis was dan een grotere uitdaging. Toch keek hij haar dankbaar aan. “Bedankt Ambersand, dat is lief.” Zei hij schor. “Ik heb betere tijden gekend, maar ik mag ook niet klagen.” Er waren katten slechter er aan toe dan hij dat was.

Onderwerp: Re: Impending vr 23 sep 2022 - 22:12

Ze zou het hem niet zeggen, maar hij zag er vreselijk uit. En hij niet alleen. De medicine cats den stroomde steeds verder vol, en iedereen had zulke vermoeide, diepliggende ogen. Ambersand slikte en kleine spinnetjes trokken over haar rug. Hoe lang zou het duren voordat ook zij ziek werd? Voordat iedereen ziek werd? Ze probeerde daar niet aan te denken en zich te focussen op de kater voor haar. Zijn blauwe ogen waren triest, maar zijn woorden nog hoopvol. Ambersand glimlachte hem liefjes toe. "Een beetje klagen mag soms wel, hoor," grapte ze voorzichtig en haakte haar nagel in de muis. Met haar scherpe nagels sneed ze de vacht open en trok dit wat apart, zodat hij minder moeite hoefde te doen om bij het zachte gedeelte te komen."Ik hoop zo dat je je snel beter voelt, samen met iedereen..." Ze wilde hem eigenlijk vragen naar zijn moeder. Het brandde op haar geweten, maar hij was ziek, en zo egoïstisch wilde ze niet zijn.

Onderwerp: Re: Impending di 27 sep 2022 - 9:28

Het lieve glimlachje deed hem goed. Een vriendelijk gezicht was soms alles wat hij nodig had, om zich eventjes wat beter te voelen. Hij lachte toen ze aangaf dat hij best soms mocht klagen. Zijn lach ging al snel over in een hoest, maar de vrolijke twinkel bleef in zijn helderblauwe ogen. Ambersand maakte het hem nog makkelijker door het vlees alvast voor hem klaar te maken. Dankbaar snuffelde hij eventjes aan de prooi. Eten deed hem zeer, maar het was nodig om op krachten te blijven. Dus nam hij een klein muizenhapje, van de muis. Lekker toepasselijk. Even vertrok zijn gezicht toen hij het doorslikte, maar hij zette door en nam nog een hapje. Hij knikte toen ze nog iets tegen hem zie, dat ze hoopte dat iedereen snel beter was. “Dat hoop ik ook, en dat er niet meer katten ziek worden.” Dat laatste was misschien ijdele hoop, maar dan mocht hij dat nog wel aan StarClan vragen vond hij. Hopen deed niemand kwaad, hopen was ook belangrijk. Zeker om positief te blijven. “Hoe gaat het met jou?” Vroeg hij toen aan haar.