Darkness will rise from the deep... [Tigerpaw, training]

Na een lange dag van trainen, liep de jonge apprentice haar nieuwe den in. Het was niet zo lang geleden sinds ze 6 manen was geworden en daarmee in de apprentices den terecht kwam. Eigenlijk had ze verder niet zo heel veel contact gehad met de anderen, alleen Acornpaw had ze laatst nog gesproken. Haar broertjes en zusjes waren bijzonder stilletjes. Zij lachte alles van zich af. De dood van haar moeder zat haar nog steeds hoog en de nachtmerries over de donkere kat hielpen ook niet echt. Ze was nog niet zeker wat het betekende. Dewstream stond ook nog op haar lijstje van verdachten. Het voelde als haar taak om de moordenaar te vinden en hem/haar te stoppen voor er nog meer onschuldige katten zouden sterven. Met een kop vol zorgen draaide ze zich rond in haar nest en daalde neer in het mos. Haar oogleden gleden geleidelijk dicht, de duisternis klaar om haar in een diepe slaap te trekken. Net toen het gevoel van rust zich over haar lichaam verspreidde, voelde ze een verandering van ondergrond.
Toen Tigerpaw haar ogen opende, keek ze verbaasd in het rond. De donkerrode poes lag op een klein veldje met mooie bloemen. De lucht boven haar was donker, maar daar lette ze niet op. Met een vlugge beweging sprong ze overeind en keek verbaast rond. Hoe kon ze opeens hier zijn, een plaats die haar onbekend was. Plotseling hoorde ze een stem, een stem die haar naam sprak, haar riep. De stem kwam haar ook niet bekend voor. Toch besloot ze een stukje te wandelen. Haar pootjes brachten haar zonder na te denken naar een zwarte kater. Hij was groot, met een witte bef en gouden ogen die haar aankeken. 'Wie ben jij? Waar ben IK? StarClan?' bracht ze uit.

Een veld met wonderschone bloemen. Hoe typisch ook weer. Niet bepaald onder de indruk keek hij rond. Het was een droom tenslotte, hij wist dat hij macht had en anders stapte hij er gewoon weer uit. Maar na het volgen van de Thunderclan katten voor een tijdje... Wist hij dat hij hier wel beet zou hebben. Een kalme glimlach verspreidde zich op zijn donkere lippen terwijl hij zijn stem weer over de wind liet fluisteren. "Tigerpaw.." Weer klonk zijn stem lonkend, alsof hij haar naar hem toe wou trekken. De duistere kater ging rustig zitten toen hij pootstapjes hoorde. Dat kon niet missen. Ze leek verbaasd om hem te zien. Misschien zou ze bang worden, bang als ze wist dat hij zoveel wist. Hij moest dit voorzichtig aanpakken, haar laten geloven dat hij te vertrouwen was. Anders zouden al zijn plannen vervliegen in het stof...
'Wie ben jij? Waar ben IK? StarClan?' Bracht de jonge poes uit. Rustig boorde hij zijn goudgekleurde ogen in haar groene. "Rustig jonge apprentice... Je bent aan het dromen, ik kom je geen kwaad doen." Hij moest het ietwat forceren, maar een vriendelijke glimlach verscheen op zijn lippen. "Mijn naam is Sabrefang," Dat hij niet uit Starclan kwam, liet hij maar eventjes voor het gemak buiten beschouwing. Want ja, waarom zou hij haar gaan weg brengen. "Kleine Tigerpaw... Er zit je iets dwars, of niet?" Sprak hij vervolgens met een zachte, zo warm mogelijke stem. "Ik heb gezien dat er vermoedens door je kop spoken die je nog niet uit hebt durven spreken... En ik kom je dus mijn hulp aanbieden, mits je die aanneemt natuurlijk."

Voor ze nog wat dichter op de kater af stapte, keek ze nog eens goed om zich heen. Haar groene ogen gleden over het veld en de bloemen die er bloeide. Dit moest StarClan wel zijn, hoe kon ze anders op deze vreemde plaats zijn gekomen. Toen de kater begon te spreken, schoot haar aandacht terug naam hem. Ietwat ongemakkelijk luisterde naar wat hij te zeggen had. Toen hij echter duidelijk maakte dat hij niet was gekomen om haar kwaad te doen, gooide ze die gevoelens aan de kant. Ze kon toch niet altijd van anderen denken dat ze kwaad in de zin hadden. Hij glimlachte, iets dat haar nog meer op haar gemak deed voelen. Ze was dus werkelijk aan het dromen. Sabrefang, dat was zijn naam. Een naam die ze zou onthouden. Dat hij haar bij haar naam noemde deed haar niet schrikken. StarClan katten wisten de namen van de katten waarover zij waakten vast wel, zelfs van een kleine apprentice als zij. Toen hij begon over de problemen die in haar hoofd spookte, deed ze een klein stapje achteruit. 'Mij helpen?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Hij zag er sterk uit, een StarClan kat zoals hij wilde haar helpen? Misschien, misschien kon hij haar wel helpen. Misschien wilde StarClan ervoor zorgen dat zij de kat vond die verantwoordelijk was voor haar moeders dood. Misschien was zij uitgekozen om er iets tegen te doen. Een kleine twinkeling schitterde door haar groene ogen, die nog altijd strak op de kater gericht waren. Hij zou haar kunnen helpen? Maar hoe precies, dat was het enige wat ze graag wilde weten.

Een zwakke glimlach speelde op z'n lippen terwijl hij naar de jonge apprentice vlak voor hem staarde. Een jonge, tere bloem. Dat was ze, maar wel eentje met een geknakte steel.. Het was te mooi om waar te zijn, haar wantrouwen begon als sneeuw voor de zon te verdwijnen en in de aarde weg te trekken. Perfect... Hij had haar. Ze wist het zelf nog niet.. Maar ze was een onwetende muis tussen de bijna onzichtbare klauwen van de jager. Wie goed zou opletten zou haken en ogen in de hele situatie gezien hebben, maar nee, die zag ze niet. Daar was de jonge poes te naïef voor. Het was dus allemaal... Perfect. Maar nee, een prooi die nog niet gevangen was, kon nog niet als gevangen beschouwd worden. Hij moest dus voorzichtig het uitspelen, zijn plannen ontvouwen met de voorzichtigheid alsof hij op dun ijs stapte... Een sensatie die hem allang ontbroken was. Hoe lang was het geleden dat hij frisse lucht in zijn longen had gevoeld? De smaak van verse prooi had geproefd? Al jaren geleden.. Te lang geleden.
"Mij helpen?" Vroeg de jonge poes aan hem. Met een rustige knik keek Sabrefang Tigerpaw aan. "Ja, jou helpen.." Sprak hij kalmpjes. De prooi waar het langst op gewacht was, was het sappigst. Hij zou dus telkens maar stukjes en beetjes vertellen, het allemaal langzaam laten ontvouwen. De nieuwsgierigheid voeden, maar ook aanwakkeren... "Ik zou je dingen kunnen leren.. jacht technieken, vecht technieken, met je mee kunnen denken.." Zijn woorden slopen langzaam uit zijn mond, op een licht gedempte bijna spookachtige toon alsof hij een groot geheim vertelde wat bewaard moest blijven.

De rode poes ging in het gras zitten en speelde even met een bloem die voor haar pootjes groeide. Haar aandacht bleef echter op Sabrefang liggen. Hoewel ze hem pas net kende was er toch al een bepaald respect, een gevoel van tegenop kijken. Hij had goed gekozen. Een jong dat haar beide ouders was verloren. Zonder enig vader figuur om tegenop te kijken, want hij was verdwenen. Een moeder die vermoord was door een kat waarvan zij de naam noch het uiterlijk niet wist. Nee, naïef kon je haar wel noemen, daarbij loste ze haar problemen ook liever zelf op. Een ander kwam niet snel iets te weten over wat ze werkelijk voelde. Sabrefang ging verder met spreken en haar ogen begonnen te glimmen. Hij wilde haar trainen, hij wilde haar helpen, een StarClan kat wilde haar helpen om de moordenaar te vinden. Tigerpaw stond weer op en deed moeite om niet op haar pootjes te trappelen. 'Echt waar?!' zei ze met een opgewonden stemmetje. Deze machtige kat ging haar dingen leren en misschien kon ze deze ooit nog gebruiken. Stel ze mocht de dader ooit vinden, met de extra training zou ze de kat misschien wel aan kunnen. Dan hoefde ze er verder ook niemand meer bij te betrekken, dan hoefde ze haar broertjes en zusjes niet te belasten met de druk.

Rustig keek hij naar de naieve apprentice voor hem. De tere roos zoals hij haar ook wel noemde. Het zou lastig worden om haar hoofd om te vormen naar wat hij wou, maar oh bij het dark forest hij zou een manier vinden. Hij had alle afstammelingen van hemzelf nagetrokken en hij kon ze exact volgen... Acornpaw, Nightstream, Foxsong, Blizzardstorm, Wolfpaw. Allemaal afstammelingen... Hij zou ze wel op creatieve manier het leven zuur maken. Wacht maar. Eventjes sloot hij zijn ogen terwijl hij erover nadacht. Het was tijd om alles in beweging te zetten, hij zou niet vergeten worden. Niet vervagen in het Dark Forest. De stem van de enthousiaste apprentice liet zijn ogen weer openen en hij keek met een rustige blik op haar neer. "Zie ik eruit alsof ik lieg?" Miauwde hij kalmpjes, met een lichte scherpte in zijn stem. Oké, hij moest haar vertrouwen winnen, maar irrelevante vragen? Daar kon hij absoluut niet tegen. Die irriteerden hem mateloos. Maar... Hij moest haar ook niet van hem wegjagen, dus hij verzachte zijn stem weer. "Wat heb je tot nu toe al geleerd?" Vroeg hij dus met zachte stem, "Wat wil je van mij leren?" Het zou nog wat worden, want de Shadowclan aanvalstechnieken waren veel valser, sluwer en meedogenlozer dan die van de 'dappere' Thunderclan. Maar, dat was ook precies zoals hij het hebben wou. Ze moesten allemaal maar afwachten. Ze dachten allemaal dat ze hem konden vergeten, wegstoppen en dat hij nooit meer terug zou komen nu hij dood was. Niks was minder waar... Hij was hier en hij zou ze krijgen. Zijn wraak zou zoet zijn.

Tigerpaw schudde haar hoofdje toen Sabrefang haar vroeg of hij eruit zag of hij loog. Natuurlijk niet, hij was een StarClan kat, hij zou niet tegen haar liegen. Het was stom geweest om te vragen of hij het wel echt meende. Ze zou hier niet zijn als er geen reden voor was, StarClan kwam niet zomaar op bezoek bij katten, dat had altijd een reden. De kater stelde haar twee vragen, vragen waarover ze even moest nadenken voor ze deze kon beantwoorden. 'Ik heb nog niet heel veel geleerd, vooral de basis technieken uit ThunderClan. En ik zou graag alles leren wat me kan helpen bij mijn zoektocht naar de moordenaar van mijn moeder. U kent vast veel technieken' sprak ze tegen hem op een kalme toon. Ze wilde haar enthousiasme een beetje onderdrukken, anders vond hij haar straks nog irritant en wilde hij haar niet meer helpen. Ze wist dat ze die hulp kon gebruiken, alle extra beetjes hielpen en hij kon haar vast veel meer leren. StarClan katten wisten vaak erg veel en soms ook hele oude trucjes. Plotseling besefte ze dat ze in StarClan moest zijn. Waar alle katten heen gingen wanneer zij dood waren. Dat moest betekenen dat Honeyfeather hier ook moest zijn. Haar staartje zwiepte even heen en weer, terwijl ze Sabrefang in zijn gouden ogen keek. Ze bewonderde de kater nu al! 'Sabrefang, als we in StarClan zijn, kan ik mijn moeder dan ook zien??' vroeg ze aan hem. Als dat zou kunnen, dat zou zo geweldig zijn. Maar of het kon was nog maar de vraag.

De kleine kattin vlak voor hem leek met de seconde opgewondener en blijer te worden. Precies zoals hij het wou. Ze leek er ook heilig in te geloven dat ze nu met een Starclan kat zat te spreken. Viel dat nou eventjes tegen. Naja, hij zou het neit ontkennen. Dan zou alles wat hij nu aan het opbouwen was voor niks zijn. Had hij daar zin in? Nee, liever niet. Het zou zonde zijn van de moeite en tja... Mind games waren nou eenmaal zo grappig voor hem, een bron van vermaak. Hierna zouden er nog wel andere apprentices aan de beurt zijn, maar voor nu moest hij zich fixeren, haar zich speciaal laten voelen. "Basistechnieken zijn niets," Miauwde Sabrefang, duidelijk niet bepaald onder de indruk. "Ik zou je veel meer kunnen leren. Ook technieken uit andere clans.. misschien zelfs wel betere technieken. Ik heb alle tijd gehad om erover na te denken," En dat was nog niet eens gelogen. "De moordenaar van je moeder moet een sterke en sluwe kat zijn, dus dat vereist veel training wil je succes hebben in je doel. Hij of zij heeft immers jouw moeder overwonnen en het zwijgen op kunnen leggen... Deze kat moet dan ook al tenminste iets op z'n geweten hebben gehad waar een slimme poes zoals je moeder achter gekomen moet zijn," Miauwde Sabrefang kalmpjes, de feiten maakte hij iets vleiender dan nodig was, maar hij moest het vertrouwen winnen van de kleine poes. Hierna stelde ze een wat moeilijkere vraag. "Kleine meid, we zijn niet in Starclan," Miauwde hij uiteindelijk rustig na een korte stilte. "We zijn in jouw droom, ik ben jou komen opzoeken."

Terwijl hij naar de jonge poes voor hem keek, voelde hij niks dan kille haat. Geen medelijden, geen vriendelijkheid. Niks. Wat hij ook op zijn gezicht kon toveren, hij zag haar als een gebruiksvoorwerp, een weg naar zijn wraak. En zijn wraak zou zoet zijn, geloof dat maar. De poes was echter wel vreselijk irritant met de eindeloze vragen die ze stelde. Hij moest hier vlug een einde aan maken, maar ergens had hij het wel verwacht. Deze poes was niet dom, maar emotioneel was ze wankel. Dit was precies waar hij haar op geselecteerd had toen hij apprentices ging werven. En Acornpaw... Tja, achterkleinkind van Bitternsong was altijd raak. Hij verachtte zijn oud mentor met zijn hele wezen en zijn wraak zou dus ook zoet zijn... 'Maar als katten dromen en dan op een plaats als deze terecht komen met de overleden katten, dan is dat toch StarClan?" Vroeg Tigerpaw aan hem. Sabrefang schudde met een rustige glimlach zijn kop. "Nee jonge poes, ik ben naar jou toe gekomen. Ik wou je niet te erg laten schrikken, en ik denk dat het terrein van je dromen beter is voor de training. Dan lopen we niemand in de weg." Zelf was hij een beetje verbaasd over hoe soepel zijn leugens eruit kwamen, maar hey, hij zou er niet over klagen. De poes leek het allemaal te slikken, dus hij vond het helemaal prima. Het ging beter dan verwacht. Intelligent die poes? Eigenlijk heel dom. 'Dus wanneer gaan we voor het eerst trainen?' Vroeg Tigerpaw, haar enthousiasme werd duidelijk aangewakkerd door zijn mooie beloftes. "Als je wilt, kunnen we nu beginnen." Miauwde hij kalmpjes.