Remembering me, Discover and See

Ondertussen was hij wel al gewend geraakt aan Shadowclan – aan de moerassen, de geuren, de katten, de duisternis, … maar in de andere clans was dat niet zo. In de andere clans had je grote velden, hoge bomen, rivieren en nog wat… Het had altijd al zijn nieuwsgierigheid opgewekt. De bergen waren net een mengeling van alles geweest en hij vroeg zich nog steeds af waarom dat alle katten hier zo verdeeld moesten leven. Waarom konden ze niet gewoon één zijn en delen? Hier heerste de spirit van vrede niet zoals het zou moeten, en dat was een van de dingen die hij eigenlijk best wel jammer vond. Vandaag dan ook weer bevond hij zich dichtbij de velden van windclan en staarde in de verte uit. Er zou ergens een wereld zijn geweest waar hij een windclanner was in plaats van een shadowclanner, en hij zou niet weten wat hij zich daarbij zou moeten voorstellen… De wereld was groot en mooi tenslotte, maar de cours van zijn leven had overal anders kunnen lopen. Gelukkig voor hem vond hij dit leven nog goed meevallen...

Crowpaw

One good deed
always sparks another
Remembering me, Discover and See Shiny_sig_17

and that'll make you shine like a star

:✧:

Crowpaw

Every bird, gone unheard. Starving where the ground has froze
The winter sunrise, red on white; Like blood upon the snow

Sinds die dag wist ze niet meer zo goed wat ze zo moest denken van alles dat er gaande was in de clan. Het was te complex en ingewikkeld geworden. En ondanks dat ze best goed wist hoe ze alles moest hanteren, haar grote mond en haar zelfvertrouwen de enige ankers die ze echt had, was het pijnlijk om te weten dat ze er nu alleen voor stond. Het gevoel van eenzaamheid terwijl er wel gewoon katten om je heen zijn. Dat gevoel kon ieder leeg maken, nutteloos laten voelen. Maar het was dat ze haar pilaren had, haar eigen kracht en moed. Het was hetgeen dat ervoor zorgde dat ze boven water kon blijven, dat ze sterk kon blijven ondanks alles dat haar kapot probeerde te maken. Nu was ze gebarsten tot op een punt dat ze klaar was om echt iets kapot te maken.

"Wat moet je," sprak ze voordat ze de struiken uit kwam gewandeld, haar kop hoog houdende. De kleine poes vernauwde haar ogen terwijl ze de ander observeerde. Shadowclanner die ze nog nooit eerder had gezien zo te zien. Hij zag er een stuk ouder uit dan haar. "Als je wil dagdromen kan je dat ook ergens anders doen," snauwde ze naar hem terwijl ze even snoof. Haar geduld was nu al op, wat een pity.

Crowpaw

Je hoort wat gekraak en niet veel later zie je een konijn verschijnen. Alleen is deze duidelijk goed gevoed, iets wat je in deze tijd van het jaar normaal niet tegen zou komen. Waarom zou dat toch zijn?