It'll be okay

De ziekte leek zich steeds meer en meer door het kamp te verspreiden en Frostbreath vroeg zich af hoe lang het zou duren eer dat hun medicine cats de remedie zouden vinden voor dit probleem. Het leek voor haar gevoel een eeuwigheid te duren eer dat er actie ondernomen werd, ook al wist ze dat er op dit moment alles aan werd gedaan om RiverClan te laten overleven. Ze onderdrukte een zachte zucht. Haar jachtpoging was geen succes geweest. Het klein stukje land waar ze op mochten jagen van Crystalstar omdat er daar zeker was dat er geen vergiftigde prooi lag, was niet voldoende om elke dag genoeg prooi te voorzien. En dan was er natuurlijk ook nog de kans dat er vergiftigde prooi van het ene stukje land naar het andere kon komen. En dan was er natuurlijk ook nog het gevaar van onvoorzichtige katten die niet uitkeken met zichzelf wassen nadat ze door een spoor van dood en verderf waren gewandeld. De poes zuchtte zachtjes en bewoog haar oortjes in frustratie. Kon StarClan hun geen antwoord geven op dit dilemma?

Het was zo irritant dat ze altijd aan hem moest denken. Iedere keer als ze trots met een landprooi het kamp in liep, iedere keer als ze een complimentje kreeg - dacht ze aan hem. Ugh. Waarom konden haar achievements nooit gewoon van haar zijn, waarom had ze altijd het idee in iemand schaduw te leven? Sure, Settledstar had haar beter geleerd op land te jagen dan de meeste Riverclanners konden, maar maakte het uit? Het belangrijkste was dat ze nog niet ziek was, en dat ze er met enige regelmaat in slaagde om prooi terug te brengen nu het zo hard nodig was. Ambersand haar oren lagen desondanks in haar nek, en een diepe zucht verliet haar mond. Eentje die geechoed werd door iemand verderop. Haar oren schoten overeind toen ze een zwart-witte vacht onderscheidde vlakbij. Ze kende Frostbreath niet al te goed, maar zou alles doen voor een beetje afleiding van de grimmige bedoelingen overal om haar heen. "Dag Frostbreath," miauwde ze vriendelijk, waarbij ze sierlijk op de ander afstapte. "Enig succes vandaag?" vroeg ze hoopvol.

Frostbreath liet haar blik naar opzij gaan toen een jonge warrior haar tegemoet kwam lopen. Ze kende Ambersand niet heel erg goed, maar ze zou nooit haar kop omdraaien van een praatje met haar Clanmates. En dus glimlachte ze vriendelijk naar de kattin. Hey Ambersand,” begroette ze de ander. Ze schudde haar kopje op de vraag van de ander. ”Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik potenvol met prooi had gevangen, maar dan zou ik liegen helaas.” Ze grinnikte, ook al was er niks in deze situatie om mee te lachen. ”Jij wel?” vroeg ze. Ze waren beiden nog niet ziek geworden, wat een behoorlijke prestatie was gezien de omstandigheden. Frostbreath hoopte ook niet ziek te worden zodat ze nog lang genoeg zij die wel ziek waren kon helpen.

Ze lachte mee met de ander, maar het was van beide kanten vrij vreugdeloos. Alles voelde gewoon donker, en koud en het duurde maar door. Amber was vroeger altijd graag in het kamp geweest - daar was het leven namelijk. Maar nu was het zo'n grimmige sfeer... Ze huiverde, en hoopte dat dingen snel beter zouden worden. Greenleaf moest ooit weer terug komen. Ambersand keek van het landschap naar haar clangenoot, en schudde haar kop. "Nog niet..." verzuchtte ze. "Maar hey! Ik ben er net pas opuit gegaan, dus wie weet," probeerde ze de hoop er nog een beetje in te houden. "Al neem ik het de prooidieren niet kwalijk dat ze binnen blijven met dit weer, hoor,"

Frostbreath merkte op dat Ambersand al net zo hard haar wanhoop probeerde te verbergen voor Frostbreath als dat de warrior dat deed voor haar Clanmate. Het was een soort van coping mechanisme die de meesten ontwikkeld leken te hebben. Sommigen staken ook effectief hun kop in het zand. Frostbreath was dan wel weer realistisch op dat vlak en ook gericht naar de feiten, maar dat wilde niet zeggen dat ze geen rekening hield met de gevoelens van anderen. Ze kon toch geen lach onderdrukken toen de jonge warrior haar woorden sprak en voor de eerste keer sinds tijden ontstond er iets van vreugde in haar blik. ”Ik vrees dat jij één van de weinigen bent die daar zo over denkt, maar ik vind het knap van je dat je er zo positief onder kunt blijven,” sprak ze op een geamuseerde, maar toch wel gemeende toon. ”Doe zo verder en ik ben er zeker van dat het niet lang duurt eer dat je je eigen apprentice krijgt.” Ze glimlachte naar Ambersand. Ja, dat moest wel goedkomen.

Ze gaf de ander een wat treurige glimlach, een scheurtje in haar blije masker. "Nouja, ik heb mijn glas nu eenmaal liever half vol,". Op slechte momenten kon ze onder dompelen in al dat verdriet, dan was ze weer terug op die middag dat ze erachter was gekomen dat haar ouders uit elkaar waren, en dat ze haar dat niet hadden verteld. Dan was ze weer terug bij de ceremonie van Bracken, waar haar broertje wél warrior werd en zij niet. Of terug bij die ene middag, nadat ze Settledstar had gezien. De poes slikte en duwde al die herinneringen weg zoals ze altijd deed. Ze wist dat ze enkel slechter af was als ze er teveel over nadacht. Gelukkig verrasten de woorden van Frostbreath haar, en was even met iets heel anders bezig. Een apprentice?! "Ha, ik weet het nog niet hoor," wuifde ze het weg. Het idee van een apprentice voelde heel gek, alsof haar eigen ceremonie gisteren was. Maar ze wist dat de ander best gelijk kon hebben. Wat een gekke gedachte. "Maar bedankt!"

Frostbreath’s glimlach zwakte ietwat af toen dat ze meende te zien dat Ambersand zich niet zo goed voelde als dat ze dat liet blijken. Natuurlijk deed ze dat niet. Op dat vlak was ze net Frostbreath, ook al liep de warrior niet bepaald met een blij masker rond. Maar ze had wel een neutraliteit om zich heen hangen die het moeilijk maakte voor anderen om te raden wat ze echt dacht en dat was precies wat dat ze wilde. Dat maakte het er niet minder zwaar op om Ambersand nu te zien sukkelen. ”Je mag altijd tegen me praten als het moeilijk wordt om dat glas halfvol te houden,” sprak ze op een rustige toon, maar ze keek de warrior kort met een gemeende, warme blik aan. Ze zag zichzelf als een buffer voor anderen waar ze op terug konden vallen als het niet ging. Maar haar eigen emoties hield ze voor zichzelf. Ergens klonk het zo egoïstisch, ook al was het met de beste bedoelingen. Het gesprek ging op een iets positievere noot door en Frostbreath bewoog geamuseerd met haar snorharen toen de kattin haar woorden sprak. ”Vast wel,” zei ze op een bemoedigende toon tegen de ander. ”Je werkt hard en je staat altijd klaar voor je Clan. Ik weet zeker dat Crystalstar dat vooral met deze dagen wel op zal merken.” Misschien was nu niet de beste periode om een apprentice aan een redelijk nieuwe warrior te geven, maar ach. Ambersand zou het goed doen als hun leader die keuze zou maken; daar was Frostbreath zeker van.

Ze gaf de ander een zijwaardse, vriendelijke glimlach. "Ah, dat komt wel goed hoor! Maar bedankt," Ugh, ze had zulke mooie ogen. Twee verschillende die schitterden in de zon. Altijd iets om naar te kijken, precies zoals haar moeder had - hetgene waar ze al haar hele leven lang jaloers op was geweest. Amber keek weer voor zich uit en kneedde onrustig de grond. Waarom kon ze niet gewoon alles hebben? Was dat echt zo belachelijk veel gevraagd, om het mooiste van het mooist te zijn? Snel beleerde ze zichzelf om zulke stomme, ijdele gedachtes en stopte dat heel ver weg. En toch, toch straalde ze altijd een beetje onder de complimenten die ze van anderen kreeg. En toen bleek dat haar harde werken Frostbreath was opgevallen, liet dat haar hartje toch een beetje fladderen, zelfs al maakte het idee van een apprentice haar ongemakkelijk "Dat is lief, bedankt! Maar hey, jij mag er ook wel zijn. Het is geen wonder dat Crystalstar jou er nu ook een heeft gegeven," kaatste ze het terug. "Hoe is het met Violetpaw?"

Frostbreath’s staart krulde geamuseerd omhoog toen dat ze zag dat Ambersand een beetje verlegen leek te worden onder haar complimenten. Dat weerhield de poes er echter niet van om ze te maken. Complimenten krijgen was altijd aangenaam, zeker in deze donkere periode. En Ambersand werkte hard voor haar Clan, dus dat mocht ook zeker benoemd worden wat Frostbreath betrof. Het compliment werd echter terug naar haar geworpen en Frostbreath probeerde een zorgelijke glimlach te onderdrukken toen dat de warrior vroeg hoe het met Violetpaw was. ”Ze leert elke dag een beetje bij. We hebben nog maar één training gedaan, dus ik kan niet peilen of heel de situatie haar bang maakt, maar ik zal haar zo veel mogelijk proberen te leren zodat ze hopelijk niet al te veel angst heeft voor alles wat er nog op haar pad zal komen.” Nee, daar lag haar de angst niet in. Ze was bang omdat ze zichzelf de laatste tijd zo ellendig voelde dat ze zichzelf niet goed meer kon vertrouwen. En ze was bang dat Carrioncough en Crystalstar het op zouden merken, waardoor ze Violetpaw door zouden spelen naar een andere mentor. Dat zou ze heel erg vinden, vooral omdat ze dan het gevoel zou hebben dat ze Violetpaw had gefaald. En dus hield ze zich sterk. Voor haar apprentice, voor zichzelf en voor haar Clan.