To Create Is To Destroy

Onderwerp: To Create Is To Destroy di 17 mei 2022 - 20:21

You can run but you can't hide

Orchis was een kat met veel geduld maar ook met heel weinig geduld. Dat werkte altijd tweestrijdig natuurlijk. Als hij iets wou dan wou hij het liefst dat het gister nog gebeurd was. Toch had hij altijd vele plannen in het leven lopen waar veel tijd en energie ingestoken moest worden. Hij wachtte altijd op het de perfecte timing, hoe gefrustreerd hij van binnen daardoor ook raakte. Één van de dingen waar zijn geduld nu voor begon op te raken was zijn plan met Nelthilta. Bij de dag dat ze geboren was had hij moeten wachten tot haar final. Dat had hij gedaan. Die dag was eindelijk aangebroken geweest. Zoveel geduld, zoveel werk, en noch was hij op dit moment geen stap veder gekomen ondanks haar final al weken geleden was gebeurd. Hij moest en zou Sirtlan terugkrijgen. Niet enkel zijn botten op zijn stoffige bank waren genoeg. Nee, nee.. Nee. Hij wou vlees en bloed. Hij wou hem weer rond zien lopen, hij wou hem weer horen praten en kunnen voelen. Enkel Nelthilta was zijn kans om hem terug te brengen maar god verbood dat die kreng zwanger werd. Elke dag prikkelde zijn huid meer en meer. Elke dag raakte zijn geduld op. Hij probeerde het aan de buitenkant niet te tonen en dat was als duizend vuurmieren die in hem kroelde binnen te houden. De pijn, de helse gevoel dat zijn bloed in vuur stond. Hij wou schreeuwen, hij wou slaan. Als een peuter met een flinke tantrum. Hij moest zijn frustratie uitte op één of andere manier. Hij moest.. gewoon iets wurgen. Iets wat zijn frustratie even zou stillen. De tom stond bij het raam naar beneden te gluren. Hij kon gewoon nu iemand aanwijzen en de doodstraf geven. Gewoon omdat hij het kon, om maar een beetje van zijn gevoel te sussen. Hij kon alles, hij was de verdomde General. Sirtlan zou terugkomen. Hij kon leven scheppen, hij kon leven vernietigen. Hij was leven en de dood. Hij was een verdomme god.

Orchis zag een witte gestalte tevoorschijn komen in de Main Base. Precies op tijd. Met een harde bonk klopte hij met zijn poten op het raam om de aandacht van de she-cat te krijgen. Zijn blauwe ogen keken in de hare: Zijn blik zei al genoeg.

yorozuya

notesnone<3tag: Orchis

Nelthilta
the most massive characters are seared with scars.

Nelthilta had beloofd om Orchis te helpen, om haar taak uit te voeren als dochter van Sirtlan. Hoewel ze haar vader niet echt had gekend was hij wel een van de beste vrienden van de General geweest en zijn erfenis zou door moeten leven, voort moeten gaan. Echter hadden ze de afgelopen Moons, nadat ze haar Final Assessment had afgelegd en de halsband van haar vader had leren dragen, geen kans gehad om hem goed nieuws te vertellen. Ze leek gewoon geen kittens te kunnen dragen. Geen kittens van haar General, en hoewel ze wellicht niet bekend zou staan als moedermateriaal. Stond ze wel bekend als doorzetter. Ze zou niet stoppen totdat ze Orchis had gegeven wat hij wilde hebben en dat was een kind van zijn bloed en Sirtlan's bloed. Een kind dat enkel een waardige Bloodclanner kon worden; moest worden.

Nelthilta kwam zo vaak mogelijk langs om zoveel mogelijk te doen voor Orchis om hem te kunnen tonen dat ze hem zijn nageslacht wilde geven. Dat ze nooit op zou geven met trouw zijn aan hem. Ze zag hem als haar oppermacht, hij was degene die ze tevreden zou houden. Hij was degene die haar de kans gaf om Sirtlan weer nieuw leven in te blazen. Om te tonen dat Bloodclan nooit uit zou sterven. Nelthilta was naar de Main Base gekomen voor de standaard ontmoeting die ze elke dag met Orchis had. Een harde bonk op het raam deed haar opkijken voordat ze een beetje moedeloos haar ogen sloot en zijn kant op knikte. Hoe graag had ze hem niet willen vertellen dat ze in verwachting was en Sirtlan's bloed zich verder zou verspreiden. Enkel, dat kon ze niet. Dat kon ze niet. Ze haalde diep adem voordat de slanke, witte, albino met stevige passen naar haar General toe stapte. ' General Orchis,' Nog steeds zou ze hem niet aanspreken hoe normaal partners dat zouden doen. Ze waren enkel samen gekomen voor het goed van Bloodclan. Dat stond voorop.

∎ ◣ ◥

You can run but you can't hide

Twee ronde ogen vol ongeduld. Twee wenkbrauwen hoog en boos opgetrokken. Zo keek Orchis toe naar beneden nadat hij luid op het raam had gebonkt. Nelthilta was thuis aangekomen en hij had nood aan goed nieuws. Zijn geduld hing aan een bijna knappend draadje. Hij kreeg reactie in een vorm van een knik en de tom hield elke stap in de gaten die de witte she-cat zette. Pas toen ze de Main Base uit was draaide de General zijn lichaam om en sprong op de bank. Een stofwolkje steeg op en daalde op zijn vacht, zijn al bleke uitstraling nog extra bijvullend van de witte stofdeeltjes. Nelthilta trad binnen en begroette hem. Hij keek op haar neer vanaf de bank. Zijn blik gleed over haar heen als een havik terwijl hij al naar het meest kleinste detailtje zocht kwa verandering. Niks. Maar er was nog hoop. Misschien was het nog te vroeg om het vanuit de buitenkant te zien. Orchis wist veel maar niet hoe de vrouwen biologie werkte. De tom perste zijn droge lippen op elkaar en schraapte zijn even droge keel. ''Voel je verandering?'' Kwam hij direct ter zaken. Zijn ogen priemde door haar heen terwijl hij zijn nek hoog trok.

yorozuya

notesnone<3tag: Orchis

Nelthilta
the most massive characters are seared with scars.

Nelthilta volgde de ongeduldige bewegingen van haar General. Elke dag dat ze moesten wachtten op een herboren Sirtlan was een dag te veel. Echter had zijzelf ook geen invloed op het wonder dat nieuw leven was. Al zou zijzelf het waarschijnlijk niet echt als wonder omschrijven. Zijzelf zag het als een taak, een taak om ervoor te zorgen dat Orchis zijn macht behield, zoals dat hoorde. Zijn blik gleed over haar vacht heen die ze goed verzorgde en altijd goed zou blijven verzorgen terwijl ze naar hem toe stapte. De kater perste zijn lippen op elkaar voordat hij sprak. 'Voel je verandering?' Nelthilta schudde teleurgesteld haar kop. 'Nog niks. Ik zal niet opgeven tot ik deze taak heb vervuld voor je. Alleen ik voel nog niks.' Haar stem klonk kalm, vastberaden. De General wist net zoals haar dat ze inderdaad niet op zou geven totdat hij zijn plan had uitgevoerd. Nelthilta keek de kater aan, terwijl ze kort met haar staart zwiepte. Hopende dat hij in ieder geval haar reactie goedkeurde.

∎ ◣ ◥