Tiresome, Tiredly and Awesome

"The rage of a wild boar is able to spoil more then just one wood. It is powerful, unstoppable and will destroy."

De zwart-witte jonge kattin mocht wellicht wanneer ze goed doorvoed was een sterke en knappe bouw hebben, echter hadden de laatste Moons de jonge kattin uit laten mergelen tot op het bot. Haar blauwe en gele oog sprankelden nog met jeugdigheid en onschuld terwijl ze met moeite zich over de rotsen heen wist te hijsen. Niet omdat ze niet groot of lenig genoeg was. Meer omdat ze al een dag niet had geslapen. De sneeuw was wellicht een isolerende deken maar in dit geval een koude deken.

De koude had zich ver in haar poten doorgetrokken en haar pootkussentjes doen scheuren. De pijn drong nauwelijks meer tot haar door. Daarnaast was ze ook nooit echt een kattin geweest die emotioneel bij een ander zou gaan schuilen. In plaats daarvan stapte ze stug door in de hoop ergens een plek te vinden waar ze een nacht kon slapen. De geuren, de kleuren, ze waren niet enorm verschillend momenteel van de Tribe. Echter was het een verschil van dag en nacht met de boerderij waar ze zich een poosje schuil had gehouden.

Elk zuchtje wind dat aan haar vacht trok deed de kattin huiveren voordat ze uiteindelijk aan de voet van de rotsen belandde en haar ogen sloot. Heel even, een paar minuten. Rust. Voordat ze moest gaan jagen, voordat ze zich moest oriënteren en hopen dat de andere Rogues haar goed gezind waren. Haar ogen, haar sprankelende ogen hield ze dicht terwijl haar ademhaling kalmeerde. De koude liet haar opkrullen. Ze miste haar familie, maar heb zoeken kon ze niet. Deed ze niet. Het was immers een grote wereld, te grote wereld. Reusachtig. Haar neusje beschermde ze met haar staart tegen de koude.

Waar ze wakker zichzelf kon beschermen tegen de emoties. Leek het wel of ze terwijl ze sliep een geheel eigen leven kregen. Ze bleef rond bewegen. Ze stond zelfs op om pardoes tegen een rots op te lopen en zacht te piepen en kreunen zoals een oude boom in de wind.

Open

Skadi

Het was steeds kouder geworden de afgelopen paar manen, wat Skadi dankbaar maakte voor haar lange, pluizige vacht. Een vacht die nog steeds goed onderhouden was, ondanks de ziekte en de schaarste die de clans teisterde. De Elite had daar minder last van, aangezien ze altijd nog eten bij de mensen konden halen, op meerdere manieren. Ze zag er nog goed gevoed uit, iets wat de laatste tijd belangrijk was voor haar. De kattin had een plan wat al van start was gegaan, al was het nu nog niet goed te zien. In tegendeel, ze kon zelfs alles wat ze wilde nog doen.

Iets wat haar naar de Highstones had geleid. Het was een gebied wat de Elite niet bepaald in de gaten hield, maar ze had van de reguliere rogues gehoord dat er een nieuwe kat in het gebied was opgedoken. Een jonge kat. Dit had de captain van de Elite natuurlijk nieuwsgierig gemaakt, en ze was op pad gegaan. Het was een redelijk lange tocht, maar eentje die ze toch had gemaakt. Toch had de kou nu wel zijn klauwen in haar gezonken. Hoewel Skadi een prima wintervacht had, lag er alsnog een laag sneeuw, die dus in klompen aan de vacht aan haar poten was blijven plakken. Hierdoor trok de kou van de grond langzaam omhoog door haar lichaam.

Bij de hoge stenen was de sneeuw onaangebroken. Een glinsterende, witte deken die over de stenen heen lag. Onaangebroken behalve op een plek. Skadi kon gaten in de sneeuw zien, waar het leek alsof iemand zich met moeite omhoog gehesen had. De calico bewoog zich van de voet van de rotsen naar de plek die ze had gezien en met een soepele sprong landde ze op het platform. Vanaf daar kon ze pootstappen zien die naar een wat meer beschut plekje leidden. Toen ze zich daar echter naartoe had bewogen, zag ze een raar gezicht.

Er lag een jonge kattin voor een steen te mauwelen. Hoe het er uit zag, leek het erop dat de kattin pal tegen de steen voor haar neus aangelopen was. Echter sliep ze nog steeds, wat raar was. Skadi porde het kind hardhandig met een poot. Ze trok haar neus op. "Wakker worden, jong." Het was niet dat ze om de overlevingskansen van het kind gaf, maar het was handig om te weten wat ze hier kwam doen. Of ze een irritatie voor de Elite zou zijn of niet. Of misschien wel een aanwinst, maar zo zag het er niet bepaald uit.

:.:

"The rage of a wild boar is able to spoil more then just one wood. It is powerful, unstoppable and will destroy."

De zwart-witte jonge kattin was diep in slaap. Die genoeg dat er een zacht snurkend geluid haar mond verliet, brommend, knorrend omdat ze tegen de steen aangedrukt lag en met elke adem die ze uitblies deze vast kwam te zitten tussen de richels van de steen en haar neus. Een harde poot deed de kattin abrupt wakker worden. Ze sprong omhoog terwijl haar haren in haar nek omhoog kropen en haar staart dik werd. Haar rug krulde op om haar imposante grootte nog groter te maken. Ze mocht wellicht niet veel zijn, maar met een beetje spierontwikkeling was ze zeker niet de minste. "Wakker worden, jong." Had er geklonken waardoor Boar haar tweekleurige ogen langzaam naar de kattin liet glijden.

Ze was een knappe calico, die ongetwijfeld haar plek had gevonden. De sneeuw kon de situatie behoorlijk onmogelijk maken voor de jonge kattin. Haar ogen gleden naar de heldere blauwe terwijl ze met haar snorharen trok en als een gedisciplineerde kattin stevig bleef staan. Geen echte emoties waren te lezen in haar gezicht. Emoties waren immers voor Queens, zijzelf zou in haar ogen nooit een Queen worden. Daarnaast, waar moest ze überhaupt iemand vinden. Ze was met haar zeven Moons zeer zeker nog niet volgroeid en daarmee ook nog niet ervaren genoeg om het van een Bloodclanner te winnen. Niet dat ze wist wat een Bloodclanner was. "Waarom verstoor je een prima dutje?" Mauwde ze, kalm, rustig. Duidelijk niet echt geïnteresseerd. Interesse bracht enkel problemen met zich mee. Ze had al opgegeven anderen te begrijpen. Er was niks te begrijpen. Eten, drinken, slapen en vechten en weer door.