A Lion’s Head

Man, wat was hij lelijk. Zo lelijk dat mensen hem zielig zouden vinden, want voor een vreemde reden deed men dat. Ze zouden hem vast willen helpen en dan veilig in een warme huis willen stoppen. Natuurlijk konden mensen niet weten dat dit exemplaar blijkbaar de leiding had over een groep bloeddorstige katten, niet bepaald een geschikt huisdier dus. Cassandra zat bij het raam, warm binnen in haar huis, glurend naar buiten. Ze had hem al eerder ontmoet, tijdje terug inmiddels weer. De Kittypet was in die tijd nog behoorlijk nieuw hier en hij had een ongezonde interesse gehad in haar halsband. Ze had kunnen ontsnappen, pas later hoorde ze van buurtgenoten zijn naam en wie hij was. Voor zover dat bekend was tussen de kringen van Kittypets. Orchis. Hij zag er nou niet uit als een kat van wie ze zou verwachten dat hij sterk genoeg was om de Elite te kunnen leiden. Het was meer angst waarmee hij zijn ijzeren grip op de buurt mee vast hield, was het niet? Ze keek toe hoe Orchis zich onder zijn halsband krabde. Vlooien? Nee, daarvoor was het te koud. Erg dikke vacht leek hij trouwens niet te hebben. Wat deed hij hier trouwens? Hoogstwaarschijnlijk niet veel goeds, daar kon ze wel op aan. Ze bleef naar hem staren, afwachtend wat zijn volgende beweging zou zijn.

De leden van dat clubje hadden een klein voordeel, dankzij hen zaten ze hier niet opgescheept met die clankatten. Want hoe erg ze hun eigen territorium respecteerde, hetzelfde respect was ver te zoeken wanneer het kwam op andere gebieden. Dankzij het strenge 'beleid' van de Elite wist Cassandra zeker dat ze geen overlast hadden van andere figuren. Natuurlijk, het was tegen een zware prijs, waarbij ieder leven uiteindelijk op het spel stond. Orchis sprong plots op een verhoging, ze was verrast dat hij kon springen, en hun ogen ontmoeten elkaar. Blijkbaar had hij het doorgekregen dat ze hier was. Zijn ogen gleden weer naar haar halsband en ze vroeg zich kort af of hij haar herkende. Door haar uiterlijk, voornamelijk haar spitse kop en grote oren, was Cassandra een redelijk gemakkelijk te onthouden figuur. Hij maakte een zwaaibeweging naar haar, hoe charmant. Een mager beest, hij deed haar denken aan een buidelrat. Of een erg mislukt konijn. Een wonder van de natuur in elk geval. Wel, had hij niks beters te doen of was hij misschien zijn clan even zat. Nu Orchis was dichterbij zat meende ze kale plekken te zien, die er niet bepaald smakelijk uitzagen. Heel verrassend was dat nou niet perse, kijkend naar het geheel.

De leader of hoe hij zichzelf ook mocht noemen strekte zich uit, voordat hij weer naar haar zwaaide. Ditmaal leek het eerder een soort van wenkbeweging te moeten voorstellen, alsof hij haar naar buiten wou lokken. Misschien was Orchis van de onderstelling dat de meeste Kittypets niet al te snugger waren, maar helaas was Cassandra niet van gisteren. Ze wist dat enkel zij haar huis binnen kon komen, omdat het kattenluik enkel op haar reageerde en open ging. Hoe dat zo mocht werken kon ze natuurlijk niet uitleggen, enkel dat ze het eens gezien had toen een buurtgenoot een hapje mee wou eten. De zilveren tabby fronste toen Orchis iets met zijn lippen deed wat ze kon beschrijven als een glimlach, maar dan wel een waarbij hij nodig een dierenarts mocht zien. Toegeven, dat gold voor eigenlijk alles voor hem. Ze glimlachte maar eens terug naar hem, omdat hij blijkbaar zo graag een reactie uit haar wou. Daarna sprong ze van de vensterbank af, verdwijnend in de rest van het huis. Een van haar baasjes was thuis en zoals van te voren al genoteerd, het huis was niet toegankelijk voor anders. Op hoge poten liep ze naar de achterkant van het huis, waar ze bij de achterdeur door het luik ging. Een klik gaf haar aan dat het open was en netjes stapte ze de achtertuin in. Cassandra nam eerst polshoogte van de situatie in haar eigen domein, besluitend dat daar niks was, voordat ze omliep en over de schutting sprong naar de voortuin.

Diep van binnen begreep de jonge poes echt wel dat dit een ondoordachte actie was, zichzelf tonen aan de leider van Bloodclan. Een kater waar ze al eerder geen succesvolle ontmoeting mee had. Desondanks stond ze hier toch, buiten in de vrije lucht. Tegenover hem, de asshole. Cassandra meende een verbazing in zijn ogen te spotten, wat niet al te vreemd was. Tenslotte, waarom zou een Kittypet hem persoonlijk opzoeken, in plaats van veilig binnen blijven zitten. De zilverkleurige poes staarde naar hem, een gepaste afstand bewarend. Haar witte halsband met een vreemd voorwerp aan bleef voor nu netjes aan haar nek zittend. "Orchis''merkte ze droogjes op, de naam van het monster noemend. Nu ze zich dichterbij hem bevond viel het haar op dat ze wat groter dan hem was, al was dat vooral te verwijten aan haar lengte. Niet dat het op wat voor manier dan ook zou schelen, als ze de geruchten over hem moest geloven.