I'm here

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal vond het maar lastig om bij te blijven met alle roddels en politiek. Maar als hij één ding wist, was dat er een storm op de horizon lag. En het maakte hem bang. Hij wilde niet weer vechten, maar hij zou het doen als het moest. Niet omdat hij vreesde voor zijn eigen leven, maar voor die van andere, waar hij toe in staat was als hij rood zag. En wat als dat gebeurde, wat als iedereen hem dan alleen maar weer zou zien als die BloodClanner. "Een BloodClan, altijd BloodClan". Hij hoorde ze het al zeggen. Maar hij kon die zorgen aan de kant zetten als het om Eveningstar ging. Ze zag er anders uit lately. Alsof de controle tussen haar klauwen door glipte. Dus kwam hij aarzelend haar den binnen. ‘Evening?’ prevelde hij zachtjes. ‘Ik ben hier.’ Alleen hij. Altijd, als hij haar nodig had.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Hij vond haar in haar nest, en met één blik van haar ogen, wist hij dat het goed mis was. Waar hij normaal gesproken onbuigzame vastberadenheid en zelfverzekerdheid zag, zag hij iets buitenaards. Hij voelde zich direct nerveus. Het bevestigde zijn ergste vermoedens dat het niet goed met haar ging. Dus naderde hij haar voorzichtig, en nam bij haar nest plaats. Zorgen waren duidelijk in zijn ogen te lezen en hij haalde een keer diep adem. ‘‘Ik wilde vragen hoe.. hoe het met je ging,’’ miauwde hij langzaam. Maar het was een domme vraag. Het ging niet oké, niet zoals het hoorde te gaan. En hoewel ze heel veel gestolen manen hadden, had hij het gevoel dat hij haar beter kende dan de gemiddelde kat. ‘‘Maar het gaat niet, of wel?’’ Zijn diepe stem klonk rauw, bijna schor terwijl hij zijn stem zachtjes probeerde te houden. Alsof als hij het hardop uitsprak, het alles alleen maar erger zou maken. ‘‘Is er iets wat ik kan doen om te helpen?’’

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal had er al voor gevreesd toen Eveningstar vertelde wat haar dwars zat. "Ze" geloofden haar niet. Wie waren "ze"? Was het Spottedrain en Remnantwolf? Wie waren degene die haar dwars zaten. Hij zuchtte en kwam dichter naar haar toe. ‘‘Natuurlijk niet, Eef,’’ murmelde hij zachtjes. ‘‘Je bent de leider. Ze moeten wel naar je luisteren.’’ Dat was het simpele ervan, toch? Al deze katten hadden haar gekozen als leider, geaccepteerd en respecteerden haar, toch? Hij wist ook niet zo goed wat hij moest zeggen. Het was waar dat Eveningstar de laatste tijd wat van de leg leek, alsof haar kop haar voor gek hield. ‘‘Ze proberen je vast te helpen,’’ probeerde hij vervolgens.