Unaware

Onderwerp: Unaware zo 22 jan 2023 - 20:30

Er was zowel iets als niks. Hij was alleen, de enige overlevende van zijn nest. Hij was alleen, hij had geen ouders rond zich heen. Papa was onbekend en mama lag in de ziekenboeg, te bekomen van die ziekte die hij had voortgebracht. Hij was naamloos, aangezien niemand goed leek te weten hoe en wat verder. Maar hij had wel iemand gekregen die hem warm hielt, die hem schoon had gelikt en die hem melk gaf. En zij had ook kindjes gekregen, die nu tegen hem aan lagen en gekke geluidjes maakte die hij niet na kon doen. En zijn moeder had met verzwakte woorden een wens uitgesproken, dat haar jongen vernoemd werd naar haar moeder. Een donker gekleurde poes, warm en liefdevol voor haar clan en voor haar enige dochter, en haar jong ontnomen. Ze leek geen interesse te tonen in haar kind, maar dit leek belangrijk. Het waren allemaal dingen die de jonge kitten onbelangrijk leken, hij was nog niet staat om hierover te denken. In plaats daarvan was hij nog steeds een lastig ventje, een die zich onbewust zeer goed leek te realiseren dat hij niet op de juiste plek was. Hij dronk wel, maar het ging niet gewillig. Hij piepte nauwelijks, zelfs al was hij op de leeftijd waarin hij zeker al begon met praten. En zelfs nu legde hij zichzelf weg van de kittens om hem heen. Hij hoefde hun niet. En zo lag hij dus, tegen de rand van het nest in stilte te mokken. Maar zijn oogjes waren geopend, sinds vandaag, al leek hij dat nog voor zichzelf te bewaren.

+ Blazestar

Onderwerp: Re: Unaware zo 29 jan 2023 - 20:57

Het voelde vreemd. Zo in de nursery liggen, van alle privacy in zijn den, was hij naar geen privacy in haar geheel gegaan. Het voelde alsof hij een wereld betrad die niet voor hem gemaakt was. Een alleen staande vader in de nursery was ook iets wat niet heel erg veel voorkwam. Maar Blazestar had er op gestaan bij zijn kinderen te slapen om de dag. Hij was ze eens bijna verloren, hij had weken geen van al gezien, zowel zijn eerste en tweede nestje. Hij zou hen nooit meer iets laten overkomen, nooit. Dus had hij zijn staart geslagen om de kinderen die zichzelf nog niet redden konden, en in alle rust lagen ze te slapen. Onbewust voor alle gevaren buiten, gezegend met de onwetendheid van een kind. Blazestar glimlachte kort en was bijns ook in slaap gevallen had een ander kind zijn aandacht niet vast gegrepen. De leader beet op zijn wang bij het zien van het kleine ventje- en een onverwacht gevoel van verantwoordelijkheid spoelde over hem heen. Het kleine jochie had een vreselijke start gehad, verstoten door zijn gestoorde moeder- het was een riedeltje waar in hij zichzelf herkennen kon, al was het bij hem zijn vader geweest die de losse pootjes had. De leader slikte voor hij zich voorzichtig op hief en het katertje tegemoet liep. De laatste keer dat hij kwam checken had het zijn oogjes nog dit- echter dit keer. Verrast keek de kater op de kitten neer. Kleine heldere blauwe oogjes waren net zicht baar in het zwakke licht dat de nursery door liet. Een verraste glimlach verscheen op zijn gezicht. Het was een wonder, kijk em nou. Na alles- "Hey kleine man" mauwde hij verbijsterd "Weet je- nu je zien kan, heb je toch echt een naam nodig niet?" ging hij verder. Gewoonlijk de taak van een moeder- maar Blazestar zou haar nooit meer in de buurt van haar zoon laten, niet na wat er gebeurde. En hoe hij hier zekerheid in ging brengen? Zijn gedachte waren er druk mee, maar eigenlijk klonk maar één uitkomst redelijk.

I'm like a kid who just won't let it go, twisting and turning the colours in rows