heaven

Mouse kwam hier niet graag, niet meer tenminste. Ze kon zich niet herinneren dat ze er vroeger zoveel problemen mee had, maar nu... de torenhoge rotsen en het koude water dat er vanaf stroomde en overal heen spetterde. Het gaf haar gewoon een naar gevoel. Hoeveel kattenlevens had de stroom onderhand wel niet genomen? Een vraag zonder duidelijk antwoord, maar het waren er hoe dan ook te veel.

Maar Mouse had geen keus, of ze het nou fijn vond of niet - ze was op borderpatrouille gestuurd. Dat betekende dat ze dit moest doen, ze moest hier lopen om de grens in de gaten te houden. Al verwachtte Mouse niet dat hier zo gauw iets zou gebeuren. WindClan zou gek zijn om hier een oversteek te maken, immers - en prooi stelen uit de rivier? Er was überhaupt niet veel vis hier... de waterval jaagde ze bijna allemaal weg.

Hoewel ze hier en daar wel wat vissen zag zwemmen naarmate ze langs het water liep, waren ze de moeite amper waard. Te klein, te dun; al zou je vangen, was het hap-slik-weg. Mouse trok haar ogen van de stroming af toen er een vreemde geur haar neusgaten binnendrong, gevolgd door het geritsel van gras dat verpletterd werd onder poten en uiteindelijk een figuur. Klein, rood - wacht, kende ze hem niet ergens van? Ja, jawel - het was Blazestar, de leider van WindClan. God, wat was hij veranderd sinds de laatste keer dat ze hem had gezien.

De grijze kattin duwde haar oren wat naar achteren toen de leider haar aansprak - met haar nieuwe naam. Ze vloekte binnensmonds om het feit dat de andere clans al wisten hoe Starclan had besloten haar te dopen - ze had liever gewild dat ze daar nog wat langer in het duister zouden tasten. Of nog beter - dat ze het helemaal nooit zouden weten. Maar Mouse erkende dat die wens onmogelijk was. Ze ving de kalme blik van de kater op en beantwoordde die met een respectvol knikje. Ergens vroeg ze zich af hoe lang het had geduurd voordat het woud wist dat de kater voor haar tot star was benoemd - een of twee weken? Waarschijnlijk nog niet eens. Dus misschien mocht zij nog van geluk spreken dat het bij haar nog enkele maanden had geduurd.

"Gegroet, Blazestar," begroette ze de kater terug, haar stem verrassend licht en zacht, erg onkarakteristisch - de toon die ze normaal aansloeg was koud, hard en neerbuigend. Mouse trok aan haar oor toen ze in de gaten kreeg dat de kater weer wilde doorlopen, en ze gaf hem dan ook expres de indruk dat zij hetzelfde zou doen. Dat een enkele begroeting van haar kant genoeg was en dat er verder geen heel gesprek omheen gewikkeld hoefde te worden.

Tot het laatste moment.

"Hoe gaat het met u?" begon ze, kijkend naar de kater. Hij was al omgedraaid en had een paar stappen gezet. Ze kon zijn gezicht niet zien, maar ze stelde zich voor dat hij niet al te blij was met het feit dat hij toch met haar moest gaan praten.