Now I know what I believe inside

Ze was ergens wel blij dat het warmer was ondertussen en dat ze nu weer gewoon konden zwemmen. Natuurlijk had ze het merendeel van leafbare doorgebracht in de nursery, maar dat nam niet weg dat ze niet een keer had kunnen gaan zwemmen. Ze was dan nu ook naar de rivier toegetrokken en stond in het ondiepe water bij de kant. Ze liet haar blik over het water gaan, hopende een vis te spotten. Eenmaal ze iets dacht te zien liet ze haar lichaam verder het water in gaan en dook ze onder. Ze liet haar blik snel rondgaan tot ze de vis had gespot. Ze klemde haar kaken om de vis heen, voor deze weer kon ontsnappen en zwom weer terug naar boven om vervolgens de vis op het droge de laatste beet toe te dienen. Het water stroomde van haar vacht af, maar ze vond het niet onplezierig. Ze was allang blij dat ze weer haar conditie terug leek te hebben, iets dat toch wel wat moeite had gekost.


[Crystalstar]

Met een berekenende blik in haar groene ogen stond Crystalstar vanaf een afstandje naar Lilypool te kijken. De verrader, schoot er door haar kop. Misschien was dat een oneerlijke gedachte, de kattin was immers jong en dom geweest. Hoewel, ze was niet veel jonger geweest dan Crystalstar zelf, toen zij haar hart voor het eerst verloor, en dat was toch wel aan een Riverclankater geweest. Met langzame, nonchalante stappen kwam de leader dichter naar de rivier gelopen, haar staart lichtjes geheven. "Goede vangst," mauwde ze, zonder meer introductie, toen Lilypool weer verscheen uit het water. "Ik denk dat wij maar weer eens moeten spreken, denk je niet?" Het was zo'n mooie dag, dit zou die vast verzuren voor de simpele kattin. Maar dat was de prijs voor stilte en vertrouwen. "Hoe is het met je kinderen.. wat weten ze nu van hun vader?" Recht naar de kern, dat was hoe zij oppereerde.

Ze kon het niet helpen om iets te verstijven toen de stem van haar leader tot haar doordrong. De eerste woorden waren nog niet eens zo erg, maar de volgende zeiden genoeg. Het was eens tijd dat ze weer zouden praten. Natuurlijk was dat zo, ze had ook niks anders verwacht van haar leider, maar het was iets waar ze al een tijd tegenop had gezien. Het liefste wilde ze dat alles vergeten was, wat er gebeurd was, maar ze wist dat dat simpelweg niet kon. Wat kon ze het beste zeggen? Wat was hier het beste antwoord. Natuurlijk was dat eerlijkheid, maar af en toe twijfelde ze daar ook aan. "Ze groeien hard," Was dan ook het eerste wat ze zei. Het was iets waar ze zich toch wel over verbaasd had, ze had ergens wel geweten hoe snel kittens groeiden, maar er nooit zelf echt bij stil gestaan. Maar er was nog een tweede deel van de vraag. "Ze vragen wel eens naar hem." Gaf ze eerlijk toe en ze had haar best gedaan om het zo veel mogelijk te vermijden tot laatst een keer. "En ik heb Ravenpaw gezegd dat hun vader niks met hun van doen wilde." Dat was de waarheid, dat was geen leugen dat ze dat had gezegd en dat moest Crystalstar ook kunnen zien.