[OPEN] Your Ultraviolet Disguise

Violet

Violetkit had haar eerste maan vooral gespendeerd met observeren. Ze had zo veel nieuwe dingen gezien, gevoeld, geleerd. Het was heel veel voor haar om te verwerken, en dus had ze zich een beetje teruggetrokken in haar schulp. Ze was niet zo actief als de meeste andere kittens, en hoewel ze soms wel met haar siblings of haar ouders sprak of speelde, natuurlijk, spendeerde ze de meeste tijd alleen en had ze nog niet veel anderen kunnen ontmoeten. Vandaag had ze besloten daar verandering in te maken. Ze kon nog niet zo goed spreken, omdat haar woordenschat nog niet zo goed was, maar wanneer ze haar mondje opentrok kwamen haar woorden er altijd zo verzorgd en voorzichtig mogelijk uit. Zo was ze in alles wat ze deed: serieus, voorzichtig, verzorgd. Het jonge poesje had iemand alleen zien zitten, en liep nu op diegene af met gecalculeerde maar nog steeds onhandige pasjes - ze was immers slechts een maan oud, ze had nog niet de ervaring met lopen dat de oudere katten hadden. Ze keek op naar de kat, keek die recht in de ogen, en zei: "Jouw vacht is mooi."

@ Open

Ze had haar oude lijf maar buiten gesleept om op een door de leerlingen sneeuw vrije plek te gaan zitten waar een waterig zonnetje op scheen. Haar pluizige vacht stak aardig alle kanten op. Voorzichtig probeerde ze het een beetje platter te laten gaan liggen, maar dat scheen geen zin te hebben om mee te werken. Een zucht rolde over haar lippen en de rood/witte oude kattin legde zich net in een brood toen ze een piep stemmetje hoorde die zei dat haar vacht mooi was. Hoewel Bloodfrost altijd chagrijnig leek te kijken en de oude dame haar kop dan ook rustig om keek om een 1 maan oude kitten naast zich te zien staan. 'Ik weet dat je nog jong bent uk, maar mooi was mijn vacht vroeger wel, nu lijk ik met op was tweebenen en afwasborstel noemen.' miauwde Blood en schudden haar kop even, voor ze het kitten en kleine glimlach schonk. Kittens verdiende haar zure gezicht niet, dacht de rood witte kattin en draaide en beetje bij om naar de 2 kleurige oogjes te kijken. Groen en Blauw was een prachtige combinatie vond ze zelf een vind het erg jammer dat ze nooit krijgers aan de clan had kunnen schenken. Misschien voelde ze zich daarom zo tot eenzame kittens aan getrokken? Of kwamen zijn juist naar haar? Starclan mocht dat weten, maar dit oudje zou altijd klaar staan om de jongere generatie bij te staan. Bloodfrost werd uit haar gedachten getrokken en keek het kitten weer aan.

Violet

De kattin die ze aangesproken had was een elder, misschien wel honderd manen oud. Dat was veel ouder dan Violetkit over na kon denken - honderd keer zo oud als zij was! De kattin had een rood met witte vacht en hij was niet zo glimmend of recht als bij jongere katten. Dat vond ze wel speciaal, en speciaal was in haar hoofd gelijk aan mooi. Want als iedereen er zo uit zag, dan zou het niet speciaal zijn, en ze had geleerd dat niet iedereen mooi was. Hoewel de elder wat bozig keek, leek ze naar haar te glimlachen. Maar Violetkit was niet bang, van niemand niet, en bleef de veel oudere kattin recht in de ogen aankijken. Ze glimlachte zelf niet; haar uitdrukking was neutraal, matter-of-fact. "Niet mooi meer?", vroeg ze. Ze had immers nog veel te leren, en als ze iets fout zei dan wou ze leren wat er fout aan was zodat ze in het vervolg beter zou zijn.

Het kitten leek niet bang voor haar te zijn. Ze bleef de oudere kattin recht aan kijken, iets wat ze wel dapper vond. Bloodfrost had wel vaker kittens eerst bang in elkaar zien duiken of weg rennen voor haar bozige blik. Het kitten vroeg niet mooi meer. 'in vergelijking tot jouw vachtje en die van de andere van de clan die glanzen die van mij is dof en ze steekt alle kanten op.' legde de rood/witte kattin uit en ze wees met haar staart naar het kitten en de rond lopende clangenoten. 'Jij bent Violetkit toch? vroeg Blood en ze nam het kitten even op voor ze .

Violet

De elder legde wat meer uit waarom haar vacht niet mooi was. Blijkbaar omdat het dof was en alle kanten uitstak, in tegenstelling tot haar eigen vacht, die glansde. Violetkit keek even naar haar voorpootje, de makkelijkste manier om naar haar eigen vacht te bekijken. Hm, ze kon het wel zien, al snapte ze nog niet volledig waarom het een beter was dan het ander. Maar dat zou de leeftijd haar wel leren, waarschijnlijk. De elder vroeg of ze Violetkit was, waarop het poesje opkeek en serieus knikte. Dat was haar naam, geschonken door haar ouders voor Starclan, en ze was er trots op. Voor zover je trots kon zijn op iets waar je zelf niets mee te maken had gehad. "Wie bent u?", vroeg ze toen aan de elder, altijd beleefd, want dat vond ze belangrijk.

@ Bloodfrost