A Wish For The World

Vandaag was de dag dat hij weer helemaal naar hier was gewandeld, maar deze keer in zijn eentje. Deels was het omdat hij niemand wilde storen en anders omdat hij dan even tijd had voor zichzelf.  Hij had genoten van het uitzicht en had iedere minuut lopen nadenken over de huidige stand van zaken. De kater was tenslotte al een tijdje echt volwassen nu en niet meer de kleine fragiele healer to-be die terug in de bergen zat te knoeien met alles. Het was tijd om de bladzijde eens voorgoed om te draaien en niet meer al teveel terug te kijken. Het was tijd voor iets nieuw, en hij wist dat hij al genoeg kennis had opgedaan. De clan had iemand nodig waar ze volledig op konden rekenen en dat ging hij ook doen, zonder al teveel angst en meer vertrouwen. Al die manen van hard werk waren toch niet voor niets geweest? Hij had altijd al zijn best gedaan voor de clan en hij wilde voortdoen met ze te helpen zo goed als hij maar kon. Daarom was het vandaag de dag.

Tegen de tijd dat hij aankwam bij de mothermouth hingen de sterren al te twinkelen aan de hemel. Het was donker, maar toch hield de maan een stukje van de wereld verlicht. Er was altijd licht in een grote hoop van duisternis, en hij hield zich goed vast aan de hoop die hij had zijn clan goed en wel te mogen dienen. Hij was het kleine lichtje in de tunnel van duisternis, hij moest die spark bewaren om verder te kunnen. De zwart-witte kater trippelde naar de moonstone toe, het aanschouwend in alle glorie. Hij hoopte dat zijn innerlijke stem gelijk had en dat hij wel echt klaar was hiervoor. Rustig zette hij zich voor de steen en haalde diep adem voor hij zijn ogen sloot en zijn neusje tegen de glorieuze steen aandrukte.


+gesloten  

Als er iets was dat hij ondertussen wel geleerd had in de tijd dat hij in Starclan was, dan was het wel dat Starclan veel minder kon beïnvloeden dan dat hij had gedacht toen hij in leven was. Zo weinig wat je kon doen wanneer er vanalles mis leek te gaan. Toch wende het ook wel met de tijd, ondertussen was er al zoveel veranderd tenslotte. Er waren een paar dingen waar hij nog wel invloed op had en vandaag was daar een van.
Hij had de kater in de gaten gehouden tot hij bij de moonstone aangekomen was. Voelde hij zich schuldig dat hij de kater had laten weghalen uit de bergen? Hij was misschien niet helder geweest toen hij de opdracht had gegeven, maar achteraf was het iets wat zijn clan meer dan nodig had gehad. Dus echt schuldig voelde hij zich er niet over. Zijn oude apprentice had haar geheugen verloren en nu was het de tijd voor deze jonge kater om haar plek in te nemen, de vraag was alleen nog of de apprentice zich er zelf klaar voor zou vinden.
Hij liep naar de plek toe waar Shinypaw zou verschijnen in Starclan en wachtte geduldig tot de kater zou verschijnen. "Shinypaw," Sprak hij de naam van de apprentice en wachtte tot hij de aandacht zou hebben. "Welkom in Starclan, ben je klaar om je naam te ontvangen?" Hij was nooit iemand geweest om er omheen te draaien en dat zou hij nu dan ook niet doen.

Het duurde even maar hij verscheen en zag een plek vol sterren om hem heen. Hij was er. En hij hoefde geen seconde te wachten, want er was al meteen iemand voor hem gekomen. ‘Shinypaw’, begon Acornstar tegen hem. Wat was het toch vreemd om hem hier tussen de sterren te zien, terwijl dit diezelfde kat was die hem de clan had binnengelaten, hem had gehaald om hem te komen helpen. ‘Welkom in Starclan, ben je klaar om je naam te ontvangen?’. De zwarte halfgevlekte kater leek wel even door hem heen te staren, nadenkend. Hij was helemaal naar hier gekomen om zijn naam te verkrijgen, ja. Maar toch was er een klein stemmetje in zijn gedachten dat zei dat hij nog niet helemaal klaar was. Vlug schudde hij die gedachte weg, het hele gedoe van in de bergen zou zich hier niet herhalen. Hij was niet alleen en hij was hier al zo lang mee bezig, hij had zo hard gewerkt om tot dit punt te komen. Natuurlijk was hij klaar. Zijn amberen ogen richtten zich op die van de voormalige Shadowclan leider en hij knikte voorzichtig. “Ja, ik ben klaar, Acornstar”, miauwde hij, en probeerde tegelijk een klein glimlachje op zijn snoet te krijgen. Dit was zijn moment.

Hij snapte de stilte die viel goed. Het was een hele verantwoordelijkheid om in een keer te accepteren eigenlijk. Het was niet anders voor hem geweest met zijn eigen ceremonie waar hij leider was geworden. Ook al was die misschien niet zoals het hoorde te gaan. Soms vroeg hij zich wel af wat er gebeurd zou zijn als hij had besloten om het leiderschap niet te accepteren, om daar toen te blijven. Een ding was zeker, ze hadden hier dan niet nu gestaan. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen Shinypaw aangaf er klaar voor te zijn. Dat was alles dat hij nodig had. "Dat is mooi," Begon hij dan ook. "Ik weet dat je hard getraind hebt om tot dit punt te komen en ik weet dat je al je kennis zal gebruiken voor je clan." Dat meende hij ook. "Shinypaw, beloof je een goede medicine cat te zijn, om los te staan van rivaliteit tussen de clans en om alle katten gelijk te behandelen, zelfs al kost dit je je leven?" Het was een laatste bevestiging, maar hij was er vrij zeker van wat het antwoord ook deze keer zou zijn van de kater. "Dan bij de krachten van Starclan geef ik je hierbij je volledige naam als medicine cat. Shinypaw, vanaf dit moment zal je bekend staan als Shinystone. Starclan heet je welkom als volleerde medicine cat van Shadowclan." Na de laatste woorden stapte hij naar de gloednieuwe medicine cat en raakte met zijn snuit de kop van de ander aan. Hij had genoeg ceremonies mogen doen, maar nog nooit eerder deze. Het was een die het toch wel speciaal maakte en die ervoor zorgde dat hij zich nog verbonden voelde met Shadowclan ondanks alle veranderingen die er ondertussen gebeurd waren.

Het was zijn moment en hij kon niet blijven hangen aan alles dat er vroeger was gebeurd. Ooit had hij gedacht, misschien zelfs gehoopt eigenlijk – dat hij een healer naam zou ontvangen, maar nu stond hij hier als een medicine cat apprentice, iemand helemaal anders dan vroeger. Klaar om zijn nieuwe naam te ontvangen. De kater had zijn teken gegeven en wachtte kort af op de voormalige leaders reactie. Hij begon zijn woord, over hoe dat hij hard getraind en al zijn kennis zou gebruiken voor de clan. En dat had Shinypaw inderdaad. Hij zou al zijn kennis gebruiken om de clan te dienen en al zijn hoop inzetten voor de clan een betere toekomst te geven. ‘Shinypaw, beloof je een goede medicine cat te zijn, om los te staan van rivaliteit tussen de clans en om alle katten gelijk te behandelen, zelfs al kost dit je je leven?’. Natuurlijk zou hij dat doen. Hij behandelde katten altijd al gelijk, het was in zijn natuur om lief te zijn tegen alles en iedereen. Hij wilde er zijn voor ze. “Ja, ik beloof het”, antwoordde hij, ietsjes meer zelfzeker dan daarnet. ‘Dan bij de krachten van Starclan geef ik je hierbij je volledige naam als medicine cat. Shinypaw, vanaf dit moment zal je bekend staan als Shinystone. Starclan heet je welkom als volleerde medicine cat van shadowclan.’ Voor dat hij volledig besef had van zijn nieuwe naam raakte Acornstars snuit zijn kopje aan en hij knipperde een paar keren. Shinystone. Hij glimlachte wat breder. Het paste wel bij hem… Een glinsterend steentje, het lichtje in de duisternis, een verwijzing naar zijn origine. Zo droeg hij een stukje van zijn voormalige thuis en van de natuur met zich mee, elke dag, elke ademhaling. En nu hij volleerd medicine cat van shadowclan was, beloofde hij plechtig dat hij zijn best zou doen, always. “Dankjewel”, sprak hij zachtjes nog. De bladzijde in zijn leven was eindelijk omgedraaid.

De keuze voor de naam van de medicine cat was een die hij bewust had gedaan. Hij wilde tenslotte ook niet dat Shinystone zou vergeten van waar hij kwam. Hij was zelf tenslotte degene die de kater uit de bergen had laten halen en hem vervolgens in deze positie had gezet. Als de kater hem had gehaat, dan zou het hem niks verbazen, maar dat was duidelijk niet zo. "Zorg goed voor ze," Voegde hij er nog aan toe. De clan was nog steeds belangrijk voor hem tenslotte. Hij zou graag willen helpen als het kon, maar zo simpel was het niet eenmaal je een starclankat was. Toch hoopte hij dat er snel verandering zou komen in de situatie voor alle clans en zeker voor Shadowclan. De clans zouden dit anders misschien niet vol kunnen houden.