Not babysitting today

Patrol tijd! Enthousiast trippelde hij achter Serpentguise aan, die overigens nogal haast leek te hebben. Er bestond nog hoop dat ze ook enthousiast was om samen op patrol te gaan. Sommige Warriors waren nu eenmaal geen praters. Of ze wilde het kroost intimideren. Overkomen als edgy en jaded. Hij had het al vaak genoeg meegemaakt. Geef ze een paar weken en de meeste breken het ijs wel zodra ze doorhebben dat je niet zomaar wat aan het aanklooien bent. Met de ijskoude blik die Serpentguise hem gaf, veegde ze niet alleen die hoop maar daarmee ook gelijk Hollowpaws grijns weg. Got it. We moeten het cool houden. Er is geen tijd voor naïviteit rondom deze zwarte kattin. Ze nam een afslag die hij niet kende en hij stelde geen verdere vragen. Hollowpaw mocht al lang blij zijn dat hij daar bij kon houden. Of dat ze hem niet al volledig had afgekeurd, gezien zijn uncoolness van daarnet. En vragen stellen? Dat schreeuwt toch naïviteit?! Hollowpaw wilde deze outing niet verpesten. Hij moest een goede indruk achterlaten. Anders zou Serpentguise de andere Apprentices kunnen vertellen over wat voor een loser hij wel niet was. En zo’n roddel gaat snel genoeg het hele kamp door!
“Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb geen zin om te jagen,” onderbrak Serpent zijn milde silent freakout. Hollowpaw fronste. Geen zin? Maar dat was toch het hele punt van deze trip? Hoe kon ze nou geen zin hebben om te gaan jagen? Het klonk als een heel slecht plan. De andere clanleden zouden het er vast niet mee eens zijn, dit was vragen om problemen. Maar aan de andere kant… Het was ook wel heel erg verleidelijk om het met Serpentguise eens te zijn. Misschien dat ze hem dan wat minder naïef zou vinden?
“Ik heb eerlijk gezegd ook niet zo’n zin om te gaan jagen," loog hij. “Waar zat je dan aan te denken?”

Blijkbaar had Serpentguise geen zin om de regels van het patrol op te volgen. Balen! Hij had er juist zo naar uitgekeken om samen met een Warrior op pad te gaan. Dan zou hij zichzelf pas echt kunnen bewijzen. Maar goed, misschien was die kans nog niet vervlogen? “Ik heb eerlijk gezegd ook niet zo’n zin om te gaan jagen," loog Hollowpaw. “Waar zat je dan aan te denken?”Er kwam niet meteen antwoord. De zwarte kattin sloeg met haar staart en even dacht hij dat ze hem door had. Gelukkig was dat niet het geval. Dat zou ook raar zijn geweest. Hij kon namelijk uitstekend liegen. “Ik heb wel zin om even een frisse duik te nemen.” Zwemmen? Daar kon hij wel inkomen. Ondanks dat het nog maar Newleaf was, kon de zon al best fel aanwezig zijn. En wie hield er nu niet van plezier maken in het water?! Uiteraard kon hij dat enthousiasme niet aan haar laten zien. Dat zou niet cool zijn. Hollowpaw knikte instemmend en volgde haar naar de top van de heuvel. Het water hier zag er mooi uit. Het leek vrij rustig en ondiep. Perfect om nog beter te leren zwemmen!
“Heeft je mentor je al leren zwemmen?” Vroeg Serpent. Hollowpaw wilde antwoordden dat dat niet het geval was, maar nog voordat hij er ook maar een woord uit kon krijgen onderbrak de zwarte kattin hem al. “Natuurlijk kan je zwemmen. Stomme vraag. Zelfs de kittens weten al hoe ze zich moeten redden in het water!” Hij had gehoopt dat Serpentguise hem zou willen leren zwemmen. Dan had hij indruk op haar kunnen maken met hoe snel hij het zou kunnen. Maar nu moest hij razend snel reageren om zijn maximale coolheid te behouden. “Duh. Natuurlijk kan ik zwemmen. Ze sturen toch geen sukkel met jou mee op patrol!”, zei hij lachend. De kattin stapte het water in en liet hem daarmee geen andere keuze dan om haar te volgen. Hij had gezegd dat hij kon zwemmen dus nu moest hij het ook waarmaken. Het water was nog koud. Zelfs al was hij nog zo dicht bij de kant, Hollowpaw voelde dat er een stroming was die aan zijn pootjes trok. Het maakte het lastig om stevig te blijven staan op de kleibodem. Misschien was dit toch niet zo’n goed idee? Moest hij iets zeggen tegen Serpentguise? Maar dan zou ze hem de grootste sukkel ter wereld vinden! Hollowpaw was klein voor zijn leeftijd en hoewel het water voor Serpentguise nog ondiep was, vond hij het al spannend genoeg om naast haar te komen staan. “Ik zei toch dat ik het kon.’’ grijnsde hij. Al was het alleen maar om zichzelf wat moed in te praten.