Life finds a way

Oké, ze kon dit. De poes haalde diep adem en gaf zichzelf nog een laatste peptalk, voordat ze na lang wikken en wegen toch haar kont van de grond tilde. De zon scheen de hele dag al prachtig in de hemel, en ze wist al hoe er niet ver van hen moerasbloempjes en vlinders te vinden zouden zijn. De babies waren inmiddels oud genoeg om in ieder geval eventjes alleen te blijven onder het wakende oog van een andere queen. Dat was mooi, want Rout kon niet wachten om haar rusteloze pootjes te strekken. Normaliter zou ze Bluejay meevragen, maar hij was nou eenmaal een werkende man die ook buiten baby taken ook nog warrior taken had. Dus moest Rout over haar ongemak heen gaan, en iemand anders vragen. Dat was überhaupt een beetje een voorname van d'r geworden, nu het er op leek dat ze hier permanent zou blijven. In Windclan had ze altijd iedereen gekend en hier... Wel, ze voelde zich nog steeds een beetje een buitenstaander. Iemand zonder... Nouja, veel vrienden. Maar goed! Niemand was te oud om vrienden te maken, en met die gedachte onder de riem benaderde ze Beech. "Hey Beechresin" begroette ze de ander vriendelijk maar merkbaar lichtelijk nerveus. "Ik, uhm, heb...Ik bedoel, de zon schijnt zo mooi, en ik vroeg me af of je wellicht tijd en zin hebt om een wandelingetje te maken..?" haar ogen vonden die van de ander en ze lachte schaapachtig. "Met mij?"

&Beech

Als ze eerlijk was hield ze meer van Newleaf en Leaf-fall dan Greenleaf. Dit kwam voornamelijk door de warmte in combinatie met haar lange vacht, maar het seizoen bleef terugkomen, dus had ze niet echt een keuze. Ze merkte op dat Routnose naar haar toe kwam lopen en haar houding leek nervositeit uit te stralen. Was er iets gebeurd? Maar het leek allemaal redelijk onschuldig toen de ander simpelweg vroeg of ze een wandeling wilde maken. Het klonk eerlijk gezegd niet eens als een slecht plan, dan zouden ze meer onder de bomen kunnen blijven waar het hopelijk wat koeler was. "Oke, waar wil je naartoe?" Had Routnose een specifiek doel of zouden ze gewoon rond gaan lopen. Ze kon wel begrijpen dat de poes even het kamp uit wilde, kittens vroegen tenslotte veel van je en soms wilde je er even aan ontsnappen.

Beech stemde zonder blikken of blozen in, en Routnose straalde met een glimlach van oor tot oor. Had ze zich hier nou echt zo druk om gemaakt? Zie, zo gek was het allemaal ook weer niet, en Beech mocht haar heus wel. Op z'n minst een klein beetje, en dat was voor nu genoeg. "Oh! Ik had niet een specifieke plek voor ogen, ik wilde graag even mijn poten strekken," gaf ze toe en tuurde het kamp uit. "Mag ik je vragen wat jouw favoriete plek van het territorium is?" haar ogen dwaalden terug naar de warrior. "Ik probeer het territorium beter te leren kennen, zeg maar,"