In a stand-still on the Five

Een vlinder was op haar neusje geland. Violetkit had het niet eens direct doorgehad - ze was aan het dagdromen, haar ogen ongefocust, blik op oneindig. Haar oortjes waren gevuld met de geluiden van een wereld die niet hier was. Haar hoofd in de wolken, als het ware. Maar op een bepaald moment werd ze toch gewaar van de zachte beweging op haar neusje; de kleine pootjes, de vleugels die voor haar ogen stilstonden. Het poesje hield haar adem in, bang om het beestje te verstoren, om dit moment te breken. Ze voelde zich vereerd, een uitverkorene. En wat een bijzonder beestje, zo'n vlinder. Stel je voor dat je vleugels had en overal kon gaan waar je wou - waarom zou je dan in het Shadowclan camp op een willekeurige kitten gaan zitten? Waarom zou je niet veel exotischere, veel dromerige plaatsen gaan bezoeken?

Inmiddels was hij oud genoeg om zich bepaalde dingen te beseffen. Zoals dat er een wereld was buiten het kamp, veel groter dan hij ooit had gedacht. Of dat er soms ook slechte dingen gebeurden, die de volwassen katten dan met een fluistering besproken zodat hij het niet hoefde te horen. Maar ook, dat zijn zusje een beetje een bijzondere eend in de bijt was. Net als hij, eigenlijk, maar op een... Andere manier. Hij staarde naar haar vanuit zijn eigen plekje, zag hoe ze als bevroren stond met de vlinder op haar neus. Kijk, dat was 't 'm dus precies: zijn andere siblings kon hij best goed lezen. De meeste katten eigenlijk wel. Maar wat Violet dacht of voelde? Hij wist het echt nog niet zo goed. De meest logische optie was dat ze bang was, toch? Dan bleven katten als versteend zitten, versteend van angst! Parsnip besloot dat dat het moest zijn, en met een grote sprong belandde hij voor haar neus, en wuifde met z'n poot naar het beestje. Jammer, het was zo mooi. Maar goed, voor zijn zusje zou hij het beest verjagen. "Wegwezen vlinder! Laat m'n zusje met rust!" zei hij dapper, en keek zijn zus met glinsterende ogen aan.

De tijden van heerlijk liggen dromen waren voorbij. Sproutkit schrok namelijk wakker door de luide stem van haar broer. Eigenlijk viel het volume wel mee, maar tot nu toe was er nog geen enkele keer dat Parsnip zijn mond opentrok iets zinnigs uitgekomen. En dat was aanwezig. Met slaperige oogjes keek ze toe naar hoe de vlinder - die Violetkit ogenschijnlijk lastigviel - wegfladderde. Stiekem vond ze haar zusje best wel een watje, maar ze was in ieder geval braaf en rustig, zoals Sprout zelf. Een elder had haar ooit verteld dat je pas apprentice mocht worden zodra je had geleerd je bek te houden. Daar zat eigenlijk wel wat in. Met een ruk sprong ze overeind en stapte ze op haar broertje af. "Je moet stil zijn! fluisterde ze kwaad.