Once in my dreams I rose and soared

Met de manen groeide ze steeds meer en had ze ondertussen ook wel het hele kamp al ontdekt. Ze had haarzelf een aantal keren ook te ver gepusht, waardoor ze er de dag erna spijt van had. Maar het was alweer snel genoeg vergeten, zeker wanneer ze iets interessants ontdekt had en het niet kon laten zitten. Alleen ondertussen was er niet echt meer wat over om te ontdekken, dus werd ze steeds nieuwsgieriger naar wat er buiten het kamp zou zijn. Alleen zou ze daarvoor nog moeten wachten, want als ze gesnapt werd wanneer ze het kamp uit probeerde te gaan, dan zou haar moeder niet blij zijn. Tenzij ze mogelijk toestemming van haar had? Zou ze dat kunnen krijgen? Ze liet haar blik rond het kamp gaan, waar was haar moeder?

[Eveningstar]

Once in my dreams I rose and soared Ivorykit_sign

Met een mooie eekhoorn in haar bek kwam ze terug het kamp binnen. In haar felgele blik glom iets van gelatenheid, maar dat verdoezelde ze snel weer. Ze wilde niet dat iemand het zag. Zo was ze nu eenmaal. Geen emoties tonen, was de makkelijkste weg. Ze koos graag de makkelijkste wanneer dat mogelijk was. Er was vaak genoeg dat ze daar niet voor kon kiezen. Met haar emoties misschien wel, maar niet met dingen die haar simpelweg overkwamen. Wat buiten haar bereik lag, wat had ze daar een hekel aan. Dat ontweek ze liever. Net als hoe ze zich echt voelde, wat er door haar heen raasde. Ze bracht de eekhoorn naar de prooistapel, die weer lekker aan het groeiend was sinds greenleaf. Toen keek ze om haar heen wie er allemaal in het kamp waren en vond de blik van haar dochter, die zoekend om haar heen aan het kijken was. Ze was opzoek naar haar. Ze zag het aan de manier waarop Ivorykit keek. Haar kinderen, nog zo’n groot ding in haar leven waar ze geen grip op kon houden. Ze liep naar haar dochter toe. “Wat is er Ivorykit?” Ze keek de jonge kattin afwachtend aan.

Once in my dreams I rose and soared BvnEpltz_o

Lang hoefde ze niet te wachten tot ze haar moeder het kamp in zag komen lopen met een eekhoorn. Bijna was haar aandacht naar de eekhoorn gegaan in plaats van haar moeder, maar ze had besloten wat ze wilde doen, nu moest ze alleen toestemming van Eveningstar krijgen. Het leek er in ieder geval op dat haar moeder doorhad dat ze haar aan het zoeken was geweest. "Mag ik het kamp uit?" Ze besloot er maar meteen voor te gaan, dan had ze ook een antwoord en hoefde ze zich er niet langer druk over te maken. Maar wat als haar moeder 'nee' zou zeggen? Wat zou ze dan doen? Daar had ze nog niet eens bij stilgestaan.

Ivorykit vroeg of ze het kamp uit mocht. Direct verstijfde ze. Ze moest de paniek die ze voelde binnen houden, maar ze kon er niks aan doen dat er toch even een lichte paniek over haar gezicht gleed. Al verdoezelde ze het snel weer. “Nee.” Miauwde ze toen wat bot. “Ik wil het niet hebben Ivory.” Vervolgde ze iets minder bot, maar nog steeds even onvermurwbaar. Haar kittens waren bijna oud genoeg om apprentice te worden en ergens benauwde dat haar. Dan werden ze bloot gesteld aan zo veel gevaren. Het grootste gevaar liep daar ook rond. In de vorm van twee idiote katers. Ze had er eentje uit weten te schakelen, maar blijkbaar was dat nog niet genoeg. Had StarClan nog veel meer voor haar in petto. Dat wilde ze niet voor haar kittens, niet nogmaals.