Oh, Ironie

Het was nog vroeg in de ochtend en toch kon je al merken dat het vandaag niet kouder zou worden dan gisteren. Bleak lag onder door Twolegs keurig onderhouden heggentje, waar hij zojuist een kittypet onder vandaan had geschopt. De schaduwplekjes waren zeer gewild en dus zou hij er maar van moeten genieten nu het nog kon. Het leek wel of, nu dat ze eens een keer een stevig kamp hadden opgebouwd, het klimaat hen aan alle kanten probeerde te ondermijnen. Niet dat de Clan kanten het veel makkelijker zouden hebben, dat zeker niet. Maar een korte pauze, een momentje om van zijn toen nog nieuwe leven te genieten, het had er wat Bleaktail betrof zeker wel in mogen zitten.
De tabby tilde zijn kop loom op toen hij aan het einde van de straat een kat zag naderen. Het was Skadi. Wellicht had ze hem ergens voor nodig of viel er iets om hem aan te merken? Bleaktail ging rechtop zitten, een iets activere houding mocht wel nu dat zijn Captain hem had gespot. "Goedemorgen Skadi. Stralende dag is het niet?"zei hij ietwat sarcastisch. Iedereen had last van de warmte en het zou nog wel even duren voordat de koelere temperaturen van leaf-fall hier zouden zijn.

+Skadi

Skadi groette hem neutraler wijs, zoals hij dat min of meer op prijs stelde. Het had ook een snauw kunnen zijn, maar dat zou betekenen dat er iets op hem aan te merken of af te reageren viel. Dat hij überhaupt werd opgemerkt. En Bleak was nu eenmaal geen opmerkelijk type, de drywall van elke omgeving waarin hij zich bevond. Dat was de reputatie die hij telkens weer opbouwde om zich achter te verschansen. Slechts een enkeling kwam in de buurt van zijn bruikbaarheid, zijn loyaliteit, zijn persoonlijkheid? Attans, zo was het in ShadowClan verlopen. Een 'thuis' waar hij nauwelijks waarde aan hechtte. Zijn herinneringen aan dat vorige leven kwamen nog maar zelden naar boven drijven. Vervaagde op de bodem van zijn geweten. Een veel prominente plaats had de twilight periode die volgde. Espionage tussen twee werelden. Toen Bleak nog in stilte zijn lege zelf kon zijn, terwijl hij zich tegelijkertijd nuttig kon maken voor … Brat. Brat die tegenwoordig maar beter herinnert kon worden als de grootste teleurstelling ooit. Als Orchis zich er niet mee was gaan bemoeien dan was hij hier helemaal nooit geweest.
Net als bij alle saaie personen begon hij het gesprek met een opmerking over het weer.
“Goedemorgen Skadi. Stralende dag is het niet?”Zei hij ietwat sarcastisch. Hoewel het weer zelf ongebruikelijk was,  hield het ook al zo lang aan dat iedereen er al lang van op de hoogte was. Ja, het is warm. Ja, het blijft warm.
“Probeer een paar moons met krijsende kinderen opgesloten te zitten, dan verkies je dit echt wel,”
Bleak grijnsde een beetje. Hij geloofde haar volledig. Had zelf niets met kittens en was dan ook niet van plan een vaderfiguur te gaan spelen voor zijn kroost hier of in ShadowClan.
“Ik benijd het je beslist niet,” stemde hij in. Ergens hoopte Bleak dat zijn kroost hem niet zou komen opzoeken zodra ze groot waren. Dat niemand hen ooit zou vertellen wie hun vader was. Anderzijds maakte hij zich er niet heel veel zorgen over. Wat kon hij ze nu eenmaal bieden anders dan teleurstelling? Ze zouden vast en zeker grote verwachtingen hebben opgebouwd van zijn persoonlijkheid. Een persoonlijkheid die hij niet had. De kans was groot dat het bij een ontmoeting zou blijven.
“Kan ik toevallig nog iets voor je doen?”de woorden waren er al uit voor dat hij er erg in had. Het was tenslotte niets anders dan logisch. Skadi was hier niet voor praatjes. Ze was zijn Captain en dus mocht ze ervan op aan moeten kunnen dat hij voor haar zou klaar staan.