sun sun sun

Nu ze de nursery uit mochten en ze het al talloze keren met haar ouders had gedaan, durfde Sproutkit eindelijk voor de eerste keer alleen. Het was een hele happening, en voor het eerst stond haar borst naar voren en wees haar staartje naar de blauwe, vlekkeloze lucht boven zich. De drang om verder te gaan dan een paar staartlengtes voelde ze echter niet, integendeel tot haar broertje die naar haar zin véél te ver was gelopen. "S-sparrow! Kom trug!" riep ze. Dan konden ze samen in de zon liggen, dacht ze enthousiast.

[Sparrow first]

Trots paradeerde hij door het kamp. O, wat voelde hij zich groot en zelfstandig! Helemaal alleen naar buiten, en het hoefde niet eens stiekem, hij mocht hier gewoon zijn! Geen grote katten die hem allemaal weer terug probeerden te dirigeren de saaie nursery in! De geamuseerde blikken van zijn clangenoten besloot hij maar op te vatten als bewondering. Nog maar even, dacht hij, nog maar even en dan mag ik zelfs nog verder, helemaal het kamp uit, en trainen met zijn eigen mentor, en avonturen beleven en laten zien hoe groot en sterk hij was! Dan zou hij- De stem van zijn zusje onderbrak zijn gedachtegang en ietwat geïrriteerd keek hij om. Terugkomen? Hoezo dan? "Kom jij hierheen dan!" riep hij terug, maar hij klonk al niet meer geërgerd. Zijn zusje was ook maar zo klein, en zo voorzichtig altijd. Ze vond het gewoon een beetje eng. Een goede grote broer moest haar dan niet uitlachen! "Het is niet eng hoor! Ik bescherm je wel!" riep hij bemoedigend.

Daarheen?? Beduusd schudde ze met haar kopje heen en weer. Hij hoefde haar helemaal niet te beschermen als hij hier was. Dat scheelde hem ook meteen die moeite. "N-nee!" riep ze, terwijl ze naar een perfect zonovergoten stukje grond gebaarde. "Kom na-naar de zon!" Zo, duidelijk.

Sparrowkit bleef staan waar hij stond, onzeker wiegend op zijn pootjes. Hij had echt, echt, echt geen zin om op zijn dagje uit de hele tijd in dat kleine stukje zonlicht te gaan zitten. Aan de andere kant wilde hij ook liever niet in zijn eentje gaan en vond hij het ook een beetje zielig om Sproutkit daar achter te laten. Hij drentelde een stukje naar haar toe, maar bleef toen weer staan, rondkijkend naar al het interessants dat er te zien was. "Sprouuut," miauwde hij klagelijk. "Kom nouuuu..."