Wishful Thinking

Voorzichtig zette Foxpaw nog een stapje naar voren, ervoor zorgend dat er geen geluid klonk toen hij zijn poot op de zachte bodem zette. In zijn vizier zat een muisje, heel druk bezig met een of ander nootje of iets. Foxpaw had zijn oren gespitst, zijn staart laag in concentratie. Langzaam sloop hij naar voren, uiteindelijk twijfelend bij de laatste stap. Hij had zijn poot al in de lucht toen hij zich bedacht. Was dit al ver genoeg? Zou de muis hem niet nu gaan horen? Hij kon de woorden van zijn mentor al horen terwijl ze Cinderpaw complimenteerde om zijn jachtkunsten. Tsk, hij kon ook jagen. Fox was vastberaden om het te bewijzen en nam de sprong. Heel even leek het alsof de muis ging ontsnappen, maar hij haakte zijn nagels in de bruine vacht en maakte er snel een einde aan. Met een zucht en een tevreden knikje keek Fox even naar zijn prooi voor hij het begroef. Zie je, hij kon ook dingen.

+ Maplepaw

Ze was nu net aan een maand een apprentice, iets waar ze dan ook maar al te graag gebruik van maakte. Als kitten had ze het al verschrikkelijk gevonden om steeds in het kamp te moeten blijven en had vaak genoeg gebruik gemaakt van haar moeders onoplettendheid om er alsnog tussenuit te proberen gaan, maar vaak was er dan ofwel haar oma of iemand anders die haar tegenhield. Ze had het echt maar niks aan gevonden.

Voor nu was ze er dan ook zelf op uit gegaan zonder haar mentor in te lichten, iets wat ze misschien had moeten doen, maar het maakte haar helemaal niks uit, dan was haar mentor maar naar haar op zoek. Ze was richting de pinewoods gegaan toen ze een andere apprentice opmerkte. Ze zag nog net hoe hij zijn nagels in een muis haakte en deze vervolgens doodde. Dat was iets waar ze zelf nog niet heel zelfverzekerd in was. "Goede vangst." Sprak ze terwijl ze dichterbij kwam. "Was het een gelukje?" Het had kunnen zijn dat het puur toeval was dat Foxpaw de muis had weten te vangen.

Hij schrok van de onverwachtse stem en was blij dat de muis al dood was, anders had hij hem per ongeluk laten ontsnappen. Fox keek op en zag Maplepaw. Hij kende haar eigenlijk niet zo goed, dus hij was verrast dat ze hem aansprak. 'Oh, dank je,' antwoordde hij met een voorzichtig lachje. Hij was vaak genoeg aangesproken met een sarcastische toon, maar Maple leek het te menen. Tot, ze het laatste zei. Het streek Fox in ieder geval tegen de vacht in. De jonge kater wiebelde geïrriteerd met zijn oor en kwam overeind. 'Nee,' mauwde hij bot terug. 'Waarom zou het een gelukje zijn? Ik kan gewoon jagen hoor.' Waarom dacht iedereen dat hij niks kon?