To see the hope when all feels wrong

Met zijn gele kijkers keek Littlenose het rustige kamp door op zoek naar een paar bekende gezichten. Hij had net een patrouille achter de rug wat betekende dat hij nu even rust zal hebben. De kater hoopte misschien zijn twee kits weer eens te spreken. Ze waren niet meer klein en hulpeloos, maar Littlenose was een erg betrokken vader die alles over zijn kits wilde weten en bijhouden. Het was vast niet dat ze hem nodig hadden, maar zijn poten begonnen altijd te jeuken wanneer hij ze te lang niet zag of sprak. Nu hij tijd had, hoopte hij dat op z'n minst een van de twee in het kamp aanwezig en niet meteen weg hoefde met zijn of haar mentor. Hij voelde blijdschap toen hij de felle rode vacht van zijn enige zoon zag. Solarpaw. Solarpaw was een pootvol met af en toe veel te veel arrogantie als je het Littlenose vroeg, maar dat weerhield hem niet om van hem te houden. Solarpaw was zijn zoon en hij zou hem steunen no matter what. Met een glimlachje stapte hij op de apprentice af waarna hij rustig naast hem kwam zitten. "Hey Solarpaw, hoe gaat het ermee?", vroeg hij vriendelijk. Tijd om weer eens een gesprek met hem aan te knopen, vooral nu alles buiten het kamp instabiel leek.

- Solarpaw c: