Hush now, quiet now

Clementine lag tussen de poten van haar mama, die haar vacht aan het wassen was. Normaal hield ze er erg van, maar vandaag was ze ongeduldig. Want als mama klaar was, was het weer speeltijd. Clementine begon al een beetje moe te worden, het was eigenlijk bijna tijd voor haar middagdutje, maar ze zag dat haar broer aan het spelen was en dan wou zij natuurlijk mee doen. Anders voelde ze zich buiten gesloten, dat vond ze niet fijn. Dus liep ze toen het mocht van mama naar haar broertje toe. Hoewel ze graag wou meedoen had ze geen haast, en liep ze rustig in plaats van te rennen, zoals veel van haar leeftijdsgenootjes vaak wel deden. "Tangerine!" spon ze zachtjes in haar wat slome, dromerige stem. "Wat ben je aan het doen?" humde ze daarna, waarbij ze hem hoopvol aankeek.
- 1st Tangerine

Tangerinekit was nog niet zo heel oud, en elke dag ontdekte hij nieuwe dingen. Er was zo veel om te ontdekken: dat water soms uit de lucht kwam en dat ze dat 'regen' noemden, dat er nog véél meer katten waren in het camp behalve zijn zusje en zijn moeder, dat het soms donker werd buiten en ze dan moesten gaan slapen. Maar soms herontdekte hij ook dingen; dingen die hij daarvoor wel al gekend had, maar waarvan hij nooit de implicaties of het belang ervan beseft had. Zoals mosballen, bijvoorbeeld. Natuurlijk had hij al andere kittens ermee zien spelen, dat was niet bijzonder. Maar hij had van een apprentice die nursery-duty had uitleg gekregen over hoe je zelf een hele mooie mosbal kon maken, dus was hij daar een hele namiddag mee bezig geweest. En nu had hij de allermooiste mosbal van allemaal! Het was prachtig rond en het mooiste van kleur. En nu? Nu was hij aan het testen hoe leuk het was om met zijn mooie mosbal te spelen. Hij had hem net de lucht in gegooid toen zijn zusje hem dromerig vroeg wat hij aan het doen was. De bal viel tussen hen in, en met een enthousiast gebaar rolde hij het dichter naar Clementinekit toe "Kijk, is mijn mosbal niet geweldig?!", antwoordde hij, al was het niet echt een antwoord op haar vraag, en met twinkelende groene oogjes porde hij het balletje nog opnieuw wat dichter bij haar. Kijk dan Clementine! Was hij niet geweldig?

Oh, hij had een mosbal. Die had ze nog helemaal niet gezien, ook al had ze hem de hele tijd al nagekeken tijdens het wassen. Tangerine vroeg of zijn mosbal niet geweldig was, en automatisch knikte ze, zonder echt na te hebben gedacht of ze zijn mosbal wel echt geweldig vond. Nu ze zo is keek, vond ze hem eigenlijk niet zo bijzonder. Zulke mosballen had ze al heel vaak gezien! Maar ze zou natuurlijk nooit haar broertje willen verontwaardigen, dus zei ze niks. "Mag ik ook is?" vroeg ze netjes, waarna ze naar de mosbal keek die naar haar toegerold werd.

Tangerinekit deelde niet graag zijn speelgoedjes, dat wist Clementinekit vast al. Dus het was niet zo bijzonder dat zijn zusje netjes vroeg of ze ook eens mocht. Vandaag werd zijn territoriaalheid overweldigd door de trots die hij voelde voor zijn mooie zelfgemaakte mosbal, dus enthousiast knikte het katertje. "Ja, voel hoe mooi rond hij is!", antwoordde hij pieperig, en zijn groene oogjes waren strak gericht op het snuitje van Clementinekit om haar reactie te kunnen peilen. Was het niet het mooiste dat ze ooit al gezien had?! Tangerinekit had in heel zijn leven niets meer nodig dan die ene mosbal!

Een grote glimlach trok over haar snoet heen toen ze inderdaad mee mocht spelen. Dat was fijn, dat mocht niet altijd! Zoals haar broertje haar gebood voelde ze aan de mosbal. Hij was inderdaad rond, want het was een bol. Ze knikte gemeend waarna ze het een duwtje gaf met haar snoet. "Hij rolt ook goed zeg!" complimenteerde ze liefjes terwijl ze keek hoe de bol een stukje begon te rollen.