Vlinder!

Met grote ogen volgde ze de vlinder die de nursery in gevlogen was. Waar andere kittens waarschijnlijk zouden proberen het insect te vangen, was zij voornamelijk aan het kijken. Ja, ze hupste er wel achteraan, maar ze zou er nooit op landen. De vlinder had mooie kleuren, wit en geel, een beetje zoals haar. "Clementinevlinder," murmelde ze zachtjes, het insect een naam gevende. Ja, ze leek op haar, dus ze mocht ook dezelfde naam delen, ze was niet hebberig. Na een tijdje landde de vlinder vlak in de buurt van hun nest. "Mama," miauwde ze met haar zachte stem, haar mama's aandacht proberend te trekken. "Kijk, vlinder, mama," ging ze verder. De vlinder vloog nog een stukje verder haar mama's kant op. "Clementinevlinder!"

✦ Hurt I hurt myself today to see if I still feel. I focus on the pain, the only thing that's real. ✦

Raptordash had aanvankelijk niet door dat haar dochter Clementine haar zijde had verlaten, iets wat steeds vaker leek te gebeuren. Hoewel het ergens de grijze kattin wel pijn deed, wist ze dat het een natuurlijk proces was. Ze werden ouder, steeds meer zelfstandig. En hoewel ze hen die ruimte moest geven, had ze wel haar grenzen. Ze mochten vrij rondlopen in de nursery en zelfs een beetje in het kamp, maar niet verder dan dat. Terwijl ze rustte in haar nest, haar ogen gesloten maar niet echt aan het slapen, hoorde ze toch het stemmetje van haar dochter. Raptordash opende haar ogen en trok aan haar oor, zonder veel moeite te doen om te zien waarom haar dochter haar wakker had gemaakt. Er was een vlinder de nursery binnengevlogen, eentje waar de jonge poes duidelijk interesse in had. De grijze kattin grinnikte zachtjes en knikte. "Ja Clem, ik zie het," zei ze, net voordat de vlinder dichterbij vloog.

Het insect had zelfs al een naam gekregen, "Clementinevlinder." Hoe schattig was dat? Het smolt Raptordash' hart. Ze hief haar lichaam op zodat ze een beter zicht had op de vlinder, die nog wat dichterbij kwam. Ze pakte voorzichtig de vlinder uit de lucht met haar poten, zonder het beestje pijn te doen. Ze wilde haar dochter immers de kans geven om het van dichtbij te zien, misschien zelfs vast te houden, daarna ze het weer zou vrijlaten. "Kom, hou je poten eens open," sprak ze liefdevol naar de kitten, terwijl ze haar eigen klauwen met de vlinder tussen hen naar voren bracht.

Mama zag haar vlinder ook, en aan mama's lag te zien, vond ze hem ook heel mooi. Wat goed! Een giechel ontsnapte haar lippen toen mama naar haar toe kwam, dichter naar de vlinder toe. Ze hield haar adem in toen mama plots haar poten om het insect heen sloot. Oh! Deed ze wel voorzichtig! Ze voelde zich bezorgd maar wist ook dat mama niet zomaar een vlinder pijn zou doen. Met haar neus snuffelde ze aan mama's poten, waarna ze de instructie opvolgde om haar poten open te houden. Ze hief haar pootjes op om de vlinder in ontvangst te nemen. Haar haren kwamen gespannen een beetje overeind. Als dat maar goed ging..!

✦ Hurt I hurt myself today to see if I still feel. I focus on the pain, the only thing that's real. ✦

Raptor merkte de nervositeit op in Clementine's houding, een reactie op haar eigen acties. Het was duidelijk dat ze niet wilde dat het kleine vlindertje iets overkwam. Het feit dat ze zich hier al zo druk om maakte, ondanks haar jeugdige leeftijd, sprak boekdelen over haar karakter - een zeldzame empathie en zorg die zelfs oudere katten soms ontbrak. Raptor voelde de drang om deze zorgzaamheid te koesteren en te stimuleren.

Clementine snuffelde nieuwsgierig aan haar dichtgeklemde poten, haar kleine neusje bijna kietelend. Het leek alsof de vlinder zich bewust was van haar aanwezigheid, fladderend alsof het in paniek was - een gedachte die door Raptor's hoofd flitste met een vleugje humor. Ze besloot het delicate wezen aan Clementine over te dragen, een kans om haar dochter te laten zien dat zorgvuldigheid en aandacht voor anderen beloond worden. Ze instrueerde Clementine om haar pootjes voorzichtig te openen, en met een mengeling van spanning en opwinding deed ze dat. Raptor liet de vlinder langzaam op de kleine pootjes van haar dochter lopen, verrast door hoe rustig het insect bleef. Het leek bijna te genieten van het contact, wetende dat het nu de vrijheid had om weg te vliegen wanneer het wilde."Oh Clem, kijk eens!" snorde Raptor zachtjes, haar stem vervuld van warmte en trots. "Het blijft zo keurig zitten." Een glimlach speelde om haar lippen terwijl ze de interactie tussen haar dochter en het kleine wezen observeerde. "Volgens mij vindt hij jou wel aardig."

Oh jee, oh nee, mama ging de vlinder aan haar geven, hopelijk ging dat wel goed..! Het leek wel alsof haar hart uit haar borst ging bonken, zo snel klopte hij. Haar ogen werden groot als schoteltjes toen mama het insectje in haar poten plaatste. Ze hield haar adem in, bang om te bewegen en het diertje te laten schrikken. Maar de vlinder bleef netjes zitten, en een hele grote glimlach trok over haar snoet. Oooooh!! Wat prachtig! Verrukt keek ze naar mama, die ook opmerkte dat het beestje heel netjes bleef zitten. Apetrots keek ze van mama naar Clementinevlinder. Ze durfde nu ook weer adem te halen. Een paar seconde bleef het vlindertje zitten, waarna hij zijn vleugels bewoog en weer verder vloog. "Oh mama! Zag je dat, zag je het?" ratelde ze enthousiast, waarbij ze een sprongetje van geluk maakte. De spanning gierde nog door haar lichaam, en kwam er op deze manier uit. Spinnend duwde ze haar kop tegen de borst van haar moeder. "Wauw, dat was echt heel mooi, hè, mama!"

✦ Hurt I hurt myself today to see if I still feel. I focus on the pain, the only thing that's real. ✦

Het kleine meisje was volledig overweldigd. De vlinder wiebelde heen en weer, terwijl het over de open poten van de kitten liep. De delicate vleugels trillend in het zachte licht. Hoewel het hele tafereel slechts enkele seconden duurde, voelde het als een kostbaar moment. De blik van verwondering op Clementine's gezichtje was onbetaalbaar. De vlinder vloog weg, zwevend nog een paar rondjes boven hun hoofden voordat hij zijn weg vond naar de uitgang van de den. "Oh mama! Zag je dat, zag je het?" riep de kitten enthousiast, haar ogen stralend van opwinding terwijl ze in het rond huppelde. Raptordash glimlachte terwijl ze haar dochtertje gadesloeg. Toen de opwinding wat afnam, streek Clementine haar kopje langs het vacht van Raptor's borst, waarop de grijze kattin haar liefdevol omhelsde. Clementine sprak weer over het moment, haar stem vol bewondering. Raptor begreep dat haar dochter bevestiging zocht. "Ja, dat was heel speciaal," miauwde ze zachtjes, haar stem doordrenkt van tederheid terwijl ze de kitten een zachte lik gaf over haar kleine, bolle hoofd. "Clementinevlinder gaat vast nu naar huis, naar zijn eigen familie die op hem wacht." Ze sprak rustig, wetende dat insecten geen begrip van familie hadden. "Maar ik denk dat hij nog wel eens terugkomt om gedag te zeggen."

Ze kreeg een knuffel van haar mama, en luid spon ze. Ze hield zo veel van haar mama! Mama beaamde ook dat het heel speciaal was geweest, met de vlinder. Nadenkend luisterde ze naar de woorden die daarna kwamen. Dat Clementinevlinder naar zijn eigen familie ging.. "Hebben vlinders ook familie dan?" vroeg ze met een frons op haar snoet. Daar had ze nog nooit over nagedacht. "Vogels ook?" vroeg ze vervolgens, waarbij haar frons wat dieper werd. Vogels vlogen ook, dus was het logisch dat als vlinders familie hadden, vogels ook. Maar, zij aten vogels. Dat was dan toch heel erg zielig voor de vogels?

✦ Hurt I hurt myself today to see if I still feel. I focus on the pain, the only thing that's real. ✦

Het zachte gespin van haar dochter deed Raptor goed. Het was een geluid als geen ander, als muziek in haar oren elke keer als ze het hoorde. Maar dit gevoel was van korte duur. Met haar eerdere woorden had ze gesuggereerd dat vlinders familie hadden, net zoals zijzelf. Het was een poging om haar dochter gerust te stellen, zodat ze zich geen zorgen hoefde te maken over het tere dier dat alleen zijn weg moest vinden in het bos. Maar onbedoeld had ze daarmee ook een andere vraag geopend. Clementinekit vroeg of hetzelfde ook voor vogels gold, en dat was meteen een veel moeilijkere vraag - technisch gezien wel. Alleen niet op dezelfde manier. Vogels hadden ook familie, maar hun situatie was anders. Maar dat kon ze toch niet zomaar zeggen? Hoe zou haar kleine meisje zich voelen als ze wist dat door vogels te eten, we ook hun hele gezin uit elkaar rukten? Nee, daar was ze nog te jong voor. "Dat is anders," miauwde de kattin terwijl haar brein overuren maakte om een passende en logische uitleg te geven die toch simpel genoeg was voor Clem om te begrijpen. "Kom, ik vertel je wel een verhaaltje- dan wordt alles duidelijker."