Hello Honey [& Icy]

Onderwerp: Hello Honey [& Icy] wo 11 apr 2012 - 12:23

+Icy

anders toestemming

Zilveren licht verspreidde zich over de omgeving. Alles baadde in een bleke, spookachtige schijn alsof het hemelse territorium van starclan verder ging in de gure, door tweebeen besmeurde achterbuurten van de stad. De lucht was hier zwaar en drukkend. Vervuild en verziekt door uitlaatgassen, giftige afkooksels van iets wat ooit werd behandeld in de fabrieken in de buurt. Zure, schaduwkleurige wolken hingen rond deze plaats. Groot en zwaar vol brandende regen. Wonderbaarlijk genoeg had de natuur zich weten te wapenen tegen het levenloze, deprimerende landschap. Doornstruiken groeiden in de gore, verlaten fabrieksgebouwen. Op de vensterbanken plakten plukken grijs mos. De gebroken ramen werden omhult door kluwen van klimop en andere klimplanten. De planten werden gevoed door het regenwater dat wegliep uit de kapotte dakgoot die als een afgeknapte tak naar beneden hing. Diamond kon zich moeilijk een triestere plek indenken. Elke vezel van deze plaats straalde een deprimerende, dode sfeer uit. Diamonds tred was luchtig en sierlijk. Elke poot werd majestueus opgeheven en zachtjes, met de nodige omzichtigheid neergezet. Zijn knappe, crème witte uiterlijk stak fel af tegen de donkere omgeving waar hij door paradeerde. Zijn staart danste vrolijk in de lucht. Diamonds bleke lippen waren omhoog gekruld tot een zachte glimlach. Zijn kleurloze ogen schitterden als verse dauwdruppels in het ochtendlicht. Hij leek zo volmaakt. Elk haartje van zijn gespierde lichaam lag mooi naar achteren, er kleefde geen vuil aan zijn vacht, geen verkleuring besmeurde Diamonds perfectie. Maar het was allemaal maar schijn, het was even ijl als een ademwolk in de koude lucht. Allemaal een vermomming. Achter zijn genietende gelaat, achter de perfectie verschool zich een honger naar macht een lust naar het overmeesteren, het controleren van andere katten. In zijn borst deinde het op en neer, als kolkend water stromend en slaand over de oevers van de woeste rivier. Hij wist het allemaal perfect te verdoezelen, een masker van verleidelijkheid. Diamond dartelde door de liefde heen, verleide poezen en liet ze met gebroken hart achter. Met een geoliede beweging sprong hij op een afgebrokkelde vensterbank. Het mos was hier niet zacht en donzig zoals het koele woud, het was hier korrelig en droog. Het had een ziekelijke bleke schimmelgroene kleur. Diamond klakte afkeurend met zijn tong. Diens heldere ogen glinsterden als rijm in het maanlicht. Zijn blik viel door het kapotte raam. Gevaarlijke punten glas staken als transparante tanden naar binnen. Nieuwsgierig stak hij zijn kop door de gekartelde opening. Binnen was het aarde donker. Vage schimmen van dingen die op grijze, verkeerd gegroeide bomen leken waren net zichtbaar in de pure, zwarte leegt. Het zag er nog mistroostiger uit dan de buiten wereld. Dáár scheen tenminste nog maanlicht en een vreemde knipperende tweebeen zon die gevangen zat in een hokje van ijs. Diamond trok zijn hoofd voorzichtig terug. De punten schuurden langs zijn crèmig witte vacht. Een vlammende pijnstriem schoot door zijn nek, het heldere ijs sneed in zijn nek als gewelddadige klauwen. Diamond gaf geen kik. Zijn gezicht was veranderd in een masker dat elke emotie uit zijn gelaat filterde.De eerste nieuwsgierige ogen waren nu koud en gevoelloos. Pijn was een zwakte. Het had geen nut om zwakte te tonen. Het was zoals huilen als je een prooi dode. De aantrekkelijke kater draaide zich langzaam om. Het was moeilijk om zich te verplaatsen op de dunne stenen vensterbank. Toch was geen enkele beweging brut of schokkerig. Hij verzette zijn poten sierlijk en zachtjes op de bemoste bank. Diamond keek recht in haar puur blauwe ogen. Haar lange, asgrijze pels golfde over haar gespierde lichaam. Een krachtige uitdrukking schitterde in de irissen van de jonge poes. "Dag Icy", mauwde hij. Zijn stem was glad als ijs, verleidelijk als fresh-kil prooi en zwoel als een zomer avond. De koude uitdrukking had plaatsgemaakt voor een speelse fonkeling. Diamonds mondhoeken waren terug omgekruld tot een sexy glimlach. "Wat brengt een mooie poes als jou naar deze stinkende tweebeen holen?", fluisterd Diamond. Het was een lege vraag. Maar een gesprek moest met iets beginnen. Zittend op de gebarsten vensterbank wachtte hij op een antwoord.

[Ik moet denken aan Finnick x'D]

Onderwerp: Re: Hello Honey [& Icy] do 12 apr 2012 - 18:43

Geruisloos bevond Icy zich tussen de lage gewassen die schaars groeiden in de vernietigende omgeving van de tweebeen plaats. Ze was nu in de achterbuurten van de stad, een plaats waar zelfs de tweebenen amper meer kwamen en poesiepoezen zich al zeker niet durfden te begeven. Op deze plek bevonden zich zelfs amper rogue’s en bloodclan katten, maar af en toe was er eentje het beu om op de normale, druk bevolkte plekken te gaan vertoeven. Zo nu ook Icy, het schemerde al maar het was nog steeds druk op de normale plaatsen. Daarom had Icy besloten haar af te zonderen op deze kale plaats. De maan stond echter al hoog aan de hemel en verspreidde een zilveren licht over de omgeving. Alles baadde in een bleke, spookachtige schijn alsof het hemelse territorium van starclan verder ging in de gure, door tweebeen besmeurde achterbuurten van de stad. De lucht was hier zwaar en drukkend, vervuild en verziekt door uitlaatgassen, giftige afkooksels van iets wat ooit werd behandeld in de fabrieken in de buurt. Zure, schaduwkleurige wolken hingern rond deze plaats. Groot en zwaar vol brandende regen. Wonderbaarlijk genoeg had de natuur zich weten te wapenen tegen het levenloze, deprimerende landschap. Doornstruiken groeiden in de gore, verlaten fabrieksgebouwen. Hier en daar was er nog een kleine struik te vinden. Op de vensterbanken plakten plukken grijs mos. De gebroken ramen werden omhult door kluwen van klimop en andere klimplanten. De planten werden gevoed door het regenwater dat wegliep uit de kapotte dakgoot die als een afgeknapte tak naar beneden hing. Toen Icy haar ogen zo over de vernietigde plaats liet gaan merkte ze plots een andere kat op, tot voor kort was ze hier toch echt helemaal alleen geweest, maar blijkbaar was deze kat ook de gebruikelijke plaatsen beu geworden. Ze herkende hem gelijk, alleen het loopje was uniek en perfect, laat staan zijn crèmekleurige pels. Tussen de deprimerende en dode sfeer die deze plaats uitstraalde viel deze kat extra goed op. Zijn tred was luchtig en sierlijk, elke poot werd majestueus opgeheven en zachtjes, met de nodige omzichtigheid, neergezet. Zijn knappe, crème witte uiterlijk stak fel af tegen de donkere omgeving waarin ze zich bevonden. Zijn staart danste vrolijk in de lucht, niet wetende dat Icy zich hier bevond sprong gij met zijn lippen tot een lichte glimlach gekruld op de verbrokkelde vensterbank en keek door het vensterraampje naar binnen. De kleurloze ogen van de kat had Icy nog nooit zo mooi zien schitteren, als verse dauwdruppeld in het ochtendlicht. Ze wist goed dat hij zo volmaakt was, maar hij was een hartenbreker en hij draaide zo elke poes, of die nu een poesiepoes of een clankat was, rond zich. En niet veel later liet hij hun vervolgens weer vallen als een baksteen. Terwijl ze zo naar de kater keek vroeg ze zich af of het achter zijn perfectie ook zo perfect was. Zijn karakter was sluw en een leugen, maar toch was er iets aan de charmante kater dat je altijd liet terug komen. Als een schattige kitten die met zijn schattigheid van alles voor elkaar kon spelen. En afkeurend geklak met zijn tong klonk van de kater’s kant toen zijn blik door het raam viel. Nieuwsgierig stak hij zijn kop door de gekartelde opening, maar de asgrijze poes verborgen in de struiken kon niet zien waar naar hij keek. Ze duwde zich even geruisloos als altijd recht op haar poten en sloop stil dichterbij, ze wou hem niet aanvallen… Ze was enkel nieuwsgierig naar wat hij zo graag wou zien. Wat was het dat hem zo aanlokte in deze misselijkmakende buurt? Voorzichtig trok hij zijn hoofd terug vanuit het gebroken raam, één van de punten sneed vervaarlijk in zijn nek maar hij leek er geen kik om te geven. Zonder emotie, met nu koude en gevoelloze ogen draaide hij zich langzaam om. De dunne vensterbank belette hem om zich met gemak te verplaatsen. Icy was immers al neer gaan liggen, zo’n staartlengte of 3 à 4 verder op van waar de kater zich bevond. Met een geamuseerde twinkeling in haar ogen staarde ze naar de kater, maar de grijns die ze bijna wou laten zien liet ze verborgen in haar innerlijke. Icy lachte zelden, bijna nooit, en daar had ze haar redenen voor. Ze vertrouwde deze kater voor geen haar en dat was maar goed hoor. Ze liet niet met zich dollen toen hij haar opmerkte en haar met een zwoele blik recht in de pure, ijzige ogen keek. Zijn woorden klonken al even verleidelijk als fresh-kil prooi toen hij haar simpel begroette met volgende woorden: “Dag Icy.” De speelse fonkeling in zijn ogen kon Icy niet onopgemerkt blijven. De perfect lijkende kater zijn mondhoeken waren terug omgekruld tot een sexy glimlach. “Wat brengt een mooie poes als jou naar deze stinkende tweebeen holen?” Hij fluisterde, iets wat Icy maar raar in de oren klonk. Ja, het klonk zo inderdaad veel verleidelijker dan als hij de lege vraag op een normale toon zou stellen. Hij wachtte op een antwoord terwijl hij zich nog steeds op de gebarsten vensterbank bevond. “Stop maar met die belachelijke praatjes, Diamond.” Bij het noemen van zijn naam liet ze expres een extra-zwoele ondertoon klinken en liet ze de grijns die ze al die tijd verborgen had eindelijk haar gezicht sieren. Haar ijzig blauwe ogen priemden op de kater. “Ik ben geen speeltje waarmee je zomaar kan gaan dollen.” Ze ging wat rechter zitten en zag er zo sierlijker uit, haar lange vacht waaide in de frisse wind. “Vertel me liever maar wat een kater als jij hier komt doen, ik neem aan dat je genoeg poezen hebt die je op deze avond kan vergezellen.” Haar grijns werd breder toen ze zo fel tegen hem sprak, ze wou weten wat deze kater kwam doen en wel nu meteen. Icy was een poes van weinig woorden, ze was liever straight to the point en kon het niet verdragen als katten zich zo vermijdelijk gingen gedragen. Maar als het aankwam op het doden van een vijandige kater, draaide ze liever wel nog wat rond de pot. Dan was ze een echte sadist en had ze een groot genoegen aan andermans leed. Ze keek hem fel aan.

Onderwerp: Re: Hello Honey [& Icy] vr 13 apr 2012 - 11:56

Diamond liet zijn tong langs zijn krullige lippen glijden. Volkomen onnodig. Enkel en alleen om de spanning wat op te drijven, als een snaar die wordt aangespannen om een hogere klank te krijgen. Het dunne laagje speeksel prikte op zijn lippen. Zijn blik bleef Icy's helblauwe ogen vasthouden. Ze was een felle strijdvaardige poes. Hij kende haar, of wist in ieder geval wie ze was. Een sluwe, sterke strijder. Haar woorden konden een even giftig uitwerking hebben als de beet van een adder. Maar Diamond wist dat ze hem niets zou doen, louter en alleen al omdat ze beiden in de Bloodclan zaten. Hij kon Icy niet bestempelen als vriend. Misschien was ze een kennis, een mede strijder of zelfs familie. De wereld was klein. Diamond was per slot van rekening enkel door moeder opgevoed en, het zou goed kunnen als hij ooit een nicht had verleid maar haar gewoon niet kende. "Stop maar met die belachelijke praatjes, Diamond.", mauwde de poes met een gemaakt zwoele stem. Hij zag haar lippen omkrullen tot een glimlach. De kater maakte zijn grijns normaal, geen kleffe lach meer. Zijn mond was omgevormd tot een natuurlijke, gemeende glimlach. Weinigen wisten dat bij hem te ontfutselen. Meestal stootten de poezen een stom, zwak gegiechel uit en probeerde ze de blos op hun wangen niet eens te temperen. Vrouwelijk krijgers uit de bloodclan deden dan weer kil en afstandelijk, alsof het hen niets kon schelen wat hij zei, terwijl Diamond zeker wist dat het vanbinnen iets losmaakte. Hij had zelfs Blacksoul, een koelbloedige poes die nooit een lach vrijgaf, weten te raken. Maar Icy niet. Ze deed niet idioot en meisjesachtig, niet harteloos en gecontroleerd maar gewoon. Normaal. Er waren weinig katten die zo reageerden op zijn zwoele geblèr. Diamond mocht het wel. "Oke mevrouw", antwoordde hij zo onschuldig mogelijk. Het had geen zin om verder zijn romantische gebrabbel te kwijlen. Hij sprong met een soepele beging van de gebroken vensterbank af. De drukkende, kille lucht prikte in zijn kleurloze ogen. Zijn pootkussens temperden de klap. Diamond veerde met een geoliede beweging terug recht. Er was nu een staart lengte afstand tussen de twee Bloodclan strijders. Diamond zette zich zachtjes neer op de onnatuurlijk harde grond die was kapot gemaakt door de tweebenen. “Ik ben geen speeltje waarmee je zomaar kan gaan dollen.”, wees ze hem kalm terecht. Haar ijsblauwe ogen hielden hem strak vast. Het was een naakt kwetsbaar gevoel. Diamond haatte het als kaaten hem in de gaten hielden. "Dat weet ik, als ik dat zou doen ruk je waarschijnlijk m'n kop eraf", grapte hij nuchter. Het was geen verleidelijk mopje, meer een vrolijke opmerking. "Het dollen hou ik liever over voor de kittypets", gaf Diamond toe. Icy rechtte haar lichaam. Haar langbehaarde, gespierde lijf zag er een stuk sierlijker uit. Als ze wat moeite deed leek ze best wel knap, merkte Diamond op. "Vertel me liever maar wat een kater als jij hier komt doen, ik neem aan dat je genoeg poezen hebt die je op deze avond kan vergezellen.", sprak de poes fel. Diamond zag dat haar grijns breder werd. De vriendelijkheid begon weg te sijpelen. Ze leek nu veel onnatuurlijker, geen losse opmerkingen meer. De poes wou hem uithoren, het kwam veel te dwingend over naar Diamonds smaak. "Er zijn inderdaad meer dan genoeg kattinetjes om me te vergezellen. Maar alleen zijn is voor sommigen een hel, voor anderen een voorrecht." Hij zou niet alles meteen prijs geven. Eerst moest hij wat spelen met de zinnen. Diamond was een meester met woorden, hij kon ze zodanig ombuigen de slechte dingen goed overkwamen. Dat waarheden leugens werden. "Eerst wil ik een antwoord horen. Als je je eigen vragen beantwoord wil zien worden, dan moet je mijn vraag ook maar beantwoorden." Diamonds stem was vast en zeker. Hij boog zijn kop af en begon met zachte streken zijn vacht te wassen. Het voelde warm aan op zijn koude huid. De donkere, kille plaats leek al zijn lichaamswarmte te absorberen. Eerst zijn schouders, dan zijn borst, ... Zorgvuldig reinigde Diamond elk stukje vacht. Het nieuwe warmte was prettig. "En tegen mij moet je niet zo zakelijk en dwingend te doen, ik ben Scourge of Saxon niet hoor", mauwde Diamond terloops terwijl hij met zijn lichtgekleurde poot zijn oren schoonmaakte. "Ík, kan tenminste nog losjes doen. Ze zijn zo stijf en kil als deze omgeving hier", voegde de kater er zachtjes aan toe. Het was eigenlijk gevaarlijk om die dingen in het openbaar te zeggen. Er waren sommige katten die beweerden dat Scourge alles tot aan de randen van zijn territorium hoorde. Dat was natuurlijk maar muizenpraat maar Diamond geloofde graag dat er sommige katten waren die hun loyaliteit aan Scourge probeerde te bewijzen door elk slecht woord over hem terstond door te geven. Hij hoopte dat Icy zo laag niet was gezonken.

Onderwerp: Re: Hello Honey [& Icy] za 14 apr 2012 - 0:17

Icy

Diamond liet zijn tong langs zijn krullige lippen glijden. Volkomen onnodig op dit moment, maar de kater deed maar, dacht Icy zo vrijdenkend, het was alleen maar zodat hij haar wat zenuwachtiger zou krijgen en dat wou ze beslist niet laten gebeuren. Het was volkomen onder haar niveau vond ze zelf, als ze in zijn streken zou trappen. Zijn blik bleef de hare vasthouden, ellenlang leek het voor Icy zelf, alsof de tijd langzamerhand trager ging tikken maar in de realiteit tikten de seconden vliegensvlug voorbij. De kater maakte zijn grijns terug normaal, de kleffe grijns verdween tijdens haar zoete maar gevaarlijke woorden. Hij kende haar immers goed en dat wist ze zelf, ookal waren ze volgens haar verre van vrienden. Een kennis, daar kon de charmante, crèmekleurig van vacht, haast perfecte kater misschien wel bij gerekend worden. Maar alsnog, zou ze hem dan wel kunnen vertrouwen? Ze zouden elkaar niet zo mogen bedotten, maar beiden kon zich er blijkbaar niet van weerhouden. Icy merkte dat zijn mond nu omgevormd was tot een natuurlijke, gemeende glimlach. Deze was overduidelijk echt, of was het toch een illusie? Misschien deed hij dat wel amper, net zoals dat Icy amper glimlachte… “Oke mevrouw.” Antwoordde Diamond uiteindelijk erg ontschuldig, geforceerd onschuldig. Met een soepele beweging sprong hij van de vensterbank af, hier en daar viel er een klein brokkeltje van de al gebrokkelde steen bij de anderen op de grond. De landing van zijn poten op de grond klonk dof, terwijl Icy even haar spieren strakker opspande. Een stap, of misschien zelfs een vijandig woord, en ze zou geen katje meer zijn om zonder handschoenen aan te pakken. Ze voelde zich lichtjes bedreigd toen hij dichter bij haar was nu en hij nu slechts een enkele staartlengte van de sierlijke bloodclan poes verwijderd was. Deze bloodclan kater had beslist lef. Ze vervolgde ondertussen haar zin, terwijl hij dat allemaal deed. “Dat weet ik, als ik dat zou doen ruk je waarschijnlijk m’n kop eraf.” Grapte de kat nuchter, maar Icy was nog steeds doodserieus als altijd. Het mopje was niet verleidelijk, het was slechts een vrolijke opmerking. “Het dollen hou ik liever over voor de kittypets.” Gaf de kater vervolgens luchtig toe. Icy rechtte haar lichaam bij die woorden. Haar langbehaarde, gespierde lijf zag er een stuk sierlijker uit. Opnieuw vervolgde ze haar woorden fel ditmaal waarop Diamond alweer een antwoord klaar had staan. “Er zijn inderdaaad meer dan genoeg kattinetjes om me te vergezellen.” Icy kneep haar ogen samen, bijna had ze fel naar hem gesnauwd dat hij dat dan maar beter zou kunnen gaan doen maar iets had haar tegen gehouden. De kater praatte op dat moment weer verder. “Maar alleen zijn is voor sommigen een hel, voor anderen een voorrecht.” Icy had haar vermoedens nu bevestigd gekregen, hij dolde duidelijk met haar. De kater probeerde er een spelletje van te maken, hij verstopte de ware betekenis en probeerde haar het zelf te laten uitzoeken wat hij met zijn woorden werkelijk bedoelde. Ze siste geïrriteerd. “Eerst wil ik een antwoord horen. Als je je eigen vragen bantwoord wil zien worden, dan moet je mijn vraag ook maar beantwoorden.” Diamonds stem was vast en zeker. Nu begon Icy pas echt furieus te worden, ze voelde een soort van jeuk onder haar pels alsof een monster zich naar buiten probeerde te worstelen. Ze zou zijn gezicht openkrabben en hem voor eeuwig het zwijgen opleggen! Gelijk bandde Icy de verschrikkelijke moordlustige gedachten weg. Zo mocht ze niet denken, ze mocht absoluut niet prijsgeven dat hij haar aan het treiteren was. Ze zette haar ijzige blik nog een stuk vaster op, ze liet het masker verder aan haar ware zelf aansluiten, zodat het onmogelijk voor hem was om haar ware gevoelens geuit te zien. Maar het gesis van daarnet had ze niet kunnen stoppen, en dat kon haar nu misschien parten spelen bij de kater. De kater boog zijn kop af en begon met zachte streken zijn vacht te wassen. Een van de twee katten voelde zich blijkbaar wel op zijn gemak. Icy liet haar tot nauw geknepen ogen geen moment van de crèmekleurige kater afwijken. Eerst waste hij zijn schouders, dan zijn borst… Zorgvuldig reinigde hij elk stukje vacht die hij bezat. “En tegen mij hoef je niet zo zakelijk en dwingen te doen, ik ben Scourge of Saxon niet hoor,” Mauwde Diamond terloops terwijl hij met zijn lichtgekleurde poot zijn orgen schoonmaakte. “Hou toch je mond, voel je je zo speciaal dat je zelfs denkt dat ik zakelijk tegen zo’n simpele kat als jou moet doen? Je bent geen muizenbeetje belangrijk voor mij, vertel me eens vanwaar dat het respect die ik voor jou zogezegd zou moeten tonen vandaan komt!” Mauwde Icy bedreigd waardoor ze zijn zachte vervolging van woorden die de kater mauwde niet eens gehoord had: “Ik, ik kan tenminste nog losjes doen. Ze zijn zo stijf en kil als deze omgeving hier.” Icy boorde haar nagels diep in de vaste grond waarop ze lagen. Ze klemde haar sterke tanden op elkaar en wierp de kilste blik die ze had op de kater neer. Het duurde een tijdje voor ze doelbewust antwoordde: “Ik zal doen alsof ik dat niet gehoord heb Diamond, niet dat ik degene ben waarvoor je vrezen moet. Het is opdat Scourge of Saxon het zelf niet te horen zal krijgen, kies je woorden maar zorgvuldig. Het is je eigen lot die je bepaald, toon mij dat je echt niet zo’n muizenbrein bent als je lijkt te zijn bij het spreken van die vervaarlijke woorden.”

I'm only evil when I need to be, but you did this so easily.
I try to treat you equally and listen to your reasoning.
But you waited so eagerly while plotting and deceiving me.
You came behind me secretly and shattered every piece of me.

Onderwerp: Re: Hello Honey [& Icy] zo 15 apr 2012 - 15:23

De sfeer vernauwde. De lucht voelde giftiger en drukkender aan als de zuurstof langzaam oploste in het niets. De doorzichtige vriendelijkheid verdween als bloed dat wegzakt in de grond, voor altijd verloren. Er was geen plaats meer voor een ontspannen grapje, Icy was nu bloed serieus. Haar dreiging was hartgrondig:"Hou toch je mond, voel je je zo speciaal dat je zelfs denkt dat ik zakelijk tegen zo’n simpele kat als jou moet doen? Je bent geen muizenbeetje belangrijk voor mij, vertel me eens vanwaar dat het respect die ik voor jou zogezegd zou moeten tonen vandaan komt!" Diamond hield zijn gezicht in de plooi. De woorden waren niets. Ze mocht zich opfokken als een clankat, hij zou zich koel houden. Icy leek nu even zo voorspelbaar. Als een kindergedicht, alles moest goed in elkaar aansluiten al sloeg het op niets. Een luie geeuw ontsnapte uit zijn bek. Het was niet geforceerd, maar wel toepasselijk. "Verlangen kan haat en liefde als gelijken aanduiden.", was zijn enige en poëtische reactie. Hij sloeg de bal netjes terug, zijn woorden zorgvuldig uitgekozen. De ware betekenis van de cryptische woorden was zowel speels als gevaarlijk. Wanneer Icy door zou krijgen wat hij er mee was een gevecht op een muislengte ver weg. Diamond liet zijn blik ten hemel gaan. Maanhoog was voorbij. Langzaam nam de schittering van de sterren af, de zilveren schijn die de straten schilderde in een bleke spookachtige kleur vertoonde lekken. Aan de horizon vermengde koude en warme kleuren zich tot een vreemd schouwspel. Ergens klonken geluiden van tweebenen die zich vertoonden. Slaapdronken op hun achterpoten naar buiten denderden en vreemde dingen schreeuwden. “Ik zal doen alsof ik dat niet gehoord heb Diamond, niet dat ik degene ben waarvoor je vrezen moet. Het is opdat Scourge of Saxon het zelf niet te horen zal krijgen, kies je woorden maar zorgvuldig. Het is je eigen lot die je bepaald, toon mij dat je echt niet zo’n muizenbrein bent als je lijkt te zijn bij het spreken van die vervaarlijke woorden.”, siste ze. Haar ogen schitterden kil als ijskristallen in het koude zonlicht. Diamond was onder de indruk van haar loyaliteit. Zelf was hij loyaal aan de Bloodclan. Diende Scourge omdat hij ervoor had gezorgd dat hij zijn technieken had verbeterd tot een niveau waar van de kater niet had durven dromen. Maar daar stopte het. Diamond zag het nut er niet van in om elk slecht woord over Scourge door te fluisteren. Alsof je iemand door vertelde dat een kat zijn prooi had gedood. Het waren dingen die iedereen op z'n tijd wel eens deed. "Wat je me nu wilt zeggen is dat ik niet loyaal ben aan de Bloodclan. Het is niet omdat ik mijn bedenkingen heb bij Scourge's gedrag dat ik de Elite heb verraden. Ik weet dingen over katten die onze grote leider nog zouden schokken", reageerde hij beledigd. Er waren ergere dingen dan een eigen mening. Iedereen maakt fouten. Niet? Al hebben sommigen een slechtere afloop dan anderen. "Liefde is veel meer dan kleffe woordjes. Maar misschien zal jij dat niet begrijpen, nu Lionheart weg. Waar hangt die krijger trouwens uit.", ging Diamond glad verder. Nu haalde hij de klauw echt door de wonde. Lionheart. Icy had kittens met die haarbal. Het was een gespierde tabby kater die lid was van de Elite. Wás. Want de kater had zich al een tijdje niet vertoond in het kamp. Diamond kende de kater niet goed maar hij had altijd gedacht dat het een zachtaardige hielenlikker van Scourge was. Zijn vertrek liet iets anders uitschijnen. Een grijns verscheen op zijn dunnen lippen. De indigo lucht begon te verkleuren, een nieuw, lichter blauw vloeide tussen de nachtelijke kleuren. Schitterende sterren werden opgeslokt als kleine prooi. Volgens de legendes leefden daar de overleden katten. Song zou daar ook ergens moeten tussen zitten. Song. Het was de enige die hem kon roeren. Het was een ouder figuur die zijn moeder en vader niet voor hem waren. Hij had Diamond de Basistechnieken geleerd. De Bloodclan had ze enkel tot in de puntjes verfijnd. Een hol gevoel verspreidde zich in zijn onderbuik. Een gevoel van leegte, van gemis. Een gevoel van zwakte. Diamond vermande zich. Het was nu niet het moment om huilerig te gaan doen. Er hing een gevecht in de koele ochtend lucht.

[kort]

Onderwerp: Re: Hello Honey [& Icy] ma 23 apr 2012 - 18:37

De sfeer vernauwde langzamer hand en de lucht begon giftiger en drukkender aan te voelen. Alsof de zuurstof langzaam oploste in het donkere niets. De doorzichtige vriendelijkheid verdween als bloed dat wegzakt in de grond, voor altijd verloren. Er was geen plaats meer voor een ontspannen grapje, Icy was nu bloed serieus. Diamond hield zijn gezicht strak in de plooi terwijl ze haar bedreigingen naar hem toe wierp. Een luie geeuw ontsnapte uit zijn bek, het was niet geforceerd maar op het moment wel toepasselijk voor hem. “Verlangen kan haat en liefde als gelijken aanduiden.” Was zijn enige en poëtische reactie. Hij sloeg de bal netjes terug, zijn woorden waren met veel zorg uitgekozen. Bij Icy schoot het in het verkeerde keelgat, ze wist niet wat ze moest denken van zijn woorden en ze wou het eigenlijk ook niet weten wat hij ermee bedoelde. Ze kneep haar ogen tot nauwe spleetjes terwijl ze, toen de kater zijn blik ten hemel oprichtte, dacht wat hij er mee bedoelde. Maanhoog was al voorbij, langzaam nam de schittering van de sterren af, de zilveren schijn die de straten schilderde in een bleke spookachtige kleur vertoonde lekken. Aan de horizon vermengden koude en warme kleuren zich tot een vreemd schouwspel. Ergens klonken geluiden van tweebenen die zich vertoonden. Slaapdronken op hun achterpoten naar buiten denderden en vreemde dingen schreeuwden. “Wat je me nu wilt zeggen is dat ik niet loyaal ben aan de Bloodclan. Het is niet omdat ik mijn bedenkingen heb bij Scourge’s gedrag dat ik de Elite heb verraden. Ik weet dingen over katten die onze grote leider nog zouden schokken.” Reageerde hij beledigd. “Ik heb geen één keer uitgehaald met dat je niet loyaal zou zijn, Diamond. Loop toch niet voor de bal!” Ze keek hem bedreigend aan. “Liefde is veel meer dan kleffe woordjes.” Vervolgde hij. “Maar misschien zal jij dat niet begrijpen, nu Lionheart weg is. Waar hangt die krijger trouwens uit.” Ging Diamond honend door. Nu haalde hij de klauw echt door de wonde. Lionheart. Icy had kittens met hem gekregen, ze hield zielsveel van hem en ze was er stiekem nog steeds erg van gedaan dat ze hem nietmeer gezien had de laatste tijden. Ze liet het aan niemand merken, maar ze kon hem maar niet uit haar gedachten bannen. Hoe vaak ze het ook geprobeerd had, zichzelf overtuigend dat hij nietmeer terug zou komen, het was allemaal tevergeefs geweest. De gespierde tabby was niet langer meer een lid van de Elite. Want hij had zich in geen tijden meer vertoond in het kamp, en dat was nu eenmaal zo hoe het ging. Niet op komen dagen stond gelijk aan niet meer terug mogen komen. Een grijns krulde spottend op Diamond’s dunne lippen. Voor het eerst vlamde er woede in Icy’s ogen. Het ijs smolt in een recordtempo waardoor pure woede te zien was. Als hij nu nog zou proberen haar om vergiffenis te smeken, dan was hij er volledig geweest. Terwijl de indigo lucht tot een nieuw helder blauw begon te verkleuren werden de schitterende sterren opgeslokt als klein prooi. “Pardon?!” Icy’s stem klonk rasperig, als een moordmachine. Of eerder zo’n machine waar de tweebenen de hoge bomen mee omzaagden. “Laat die woorden nooit meer in mijn buurt klinken Diamond, of je zal eens zien wat mijn nagels allemaal kunnen verrichten! Maar ach, ik laat je zeker niet zonder een cadeautje gaan! Kom eens hier, dan geef ik je een goeie kras over dat prachtige gezichtje van je!” Krijste ze en haalde met volle kracht uit, doelbewust op het crèmekleurige gezicht van de kater.

Onderwerp: Re: Hello Honey [& Icy] za 26 mei 2012 - 13:16

Het ijs in haar ogen ontdooide. De koele, strakke schijn van haar doen loste op in woede. Blauwe vlammen laaiden op in haar blik, gevaarlijk en wild. Een raspende grauw, als die van een raaf, ontsnapte uit haar bek. Haar tanden glommen in het afnemende maanlicht, wapens die dood konden veroorzaken. "Pardon?" Diamonds mond verstrakt zich weer. Ze was nu niet meer zijn speelbal, nu was Icy een gespierde, levensgevaarlijke tegenstander. "Laat die woorden nooit meer in mijn buurt klinken Diamond, of je zal eens zien wat mijn nagels allemaal kunnen verrichten! Maar ach, ik laat je zeker niet zonder een cadeautje gaan! Kom eens hier, dan geef ik je een goeie kras over dat prachtige gezichtje van je!", haar woorden waren uitgesproken met scherpe tong, sissend als gif. Diamond had de tijd niet om weg te trekken. Ze was een sterke, goed getrainde poes. Haar bewegingen waren geolied en snel. Een stekende pijn vlamde in zijn gezicht. Hij voelde hoe bloedige krassen zich over zijn gezicht verspreidden. Een buitenmatige pijn gloeide in zijn linkeroog. Scharlakenrood bloed gutste uit de wonde. Diamond draaide zijn kop. Zijn wereld was er één zonder scherpe randen. Geen enkele schim was afgelijnd. Warm vocht druppelde over zijn anders zo knappe gezicht. De metaalachtige geur bleef hangen in zijn rozige neus. Gevoelens krioelden als maden ion zijn maag. Koude flitsen woede dartelden door een hete vlam vol lust naar dit gevecht, naar deze spanning in zijn leven. Een verwrongen grauw ontsnapte uit zijn bek:"Ben je niet wat te oud om spelletjes te spelen?" Diamond hijgde, alsof hij was achterna gezeten door een roedel honden. Elke rem was weg, enkel de hitte van de strijd woekerde nog voort. "Je bent moeder van een stel halfverweesde haarballen, je wilt hun toekomst toch niet op het spel zetten door me aan te vallen. Ze hebben al niets meer aan die mousebrain van een vader, en nu riskeer jij je leven? Ik dacht dat moeders het beste voor hun kittens wouden.", zijn stem was stabiel maar er verschenen pieken in de klank van de woorden die uit Diamonds bek rolden. Hij spande zijn spieren.De afgunst en de adrenaline die door zijn aderen gierde vormden een gevaarlijke combinatie. Met een geoliede beweging sprong hij op de struise poes af. De koude, stinkende lucht sneed door zijn pels. Diamond stootte tegen Icys schouders. Zijn klauwen ontbloot, tanden vervormd tot een vervaarlijke mauw. In een snelle beweging liet hij zijn tanden in haar dikke pels wegzakken. De zoute smaak van bloed prikkelde zijn smaakpapillen. Hij trok zijn kop terug. Zweet parelde over Diamonds witte voorhoofd. Zijn eigen bloed en dat van de vijand hing overal op zijn snuit. Het onbeschadigde oog schitterde. Op zijn huid glansde de spanning. "Wel, hello honey", mauwde hij, op zoek naar een gevaarlijke reactie. De verleidelijke, speelse toon van zijn doen leek zo, zo ver weg.

[Afschuwelijke laat D:]

Onderwerp: Re: Hello Honey [& Icy] do 31 mei 2012 - 19:51

Een verwrongen grauw ontsnapte uit de crèmekleurige kater zijn bek, wiens gezicht nu al gesierd werd met stralen bloed. "Ben je niet wat te oud om spelletjes te spelen?" Hijgde hij. "Je bent moeder van een stel halfverweesde haarballen, je wilt hun toekomst toch niet op het spel zetten door me aan e vallen. Ze hebben al niets meer aan die mousebrain van een vader, en nu riskeer jij je leven? Ik dacht dat moeders het beste voor hun kittens wouden." Hij klonk stabieler. "Dit is geen spelletje, ik vecht bloedserieus.[/b]" Ze snorde uitdagend en negeerde zijn woorden, ze zou hem alleen maar blijer maken door hem te geven wat hij wou. Plots sprong de kater met een snelle beweging naar voren, zijn spieren waren opgespannen en adrenaline stroomde door zijn lichaam. Hij stootte met zijn massieve lichaam tegen haar schouder. Ze verloor voor een moment haar stabiliteit, maar bleef overeind staan. Ze zou niet afgeven aan deze stomme kater. Deze vlooibal zou voelen wat het was als zijn prachtige gezichtje niet werkte. Zijn klauwen ontblood, tanden vervormd tot een vervaarlijke mauw en met een snelle beweging liet hij zijn tanden in haar dikke pels wegzakken. Ze miauwde hevig en probeerde zich los te trekken. Uiteindelijk trok hij zijn kop terug. Icy zag met haar eigen ijzig blauwe ogen het zweet schitteren op Diamond's voorhoofd. In het maanlicht leken ze zijn naam af en toe wel eer aan te doen. Met tevredenheid zag Icy dat ze de kater zijn oog beschadigd had. "Wel, hello honey." Mauwde hij op zoek naar een gevaarlijke actie. Maar de poes gaf de kater niet wat hij wou. [i]"And goodbye." Fluisterde ze, met de verleidelijke toon die hij in het begin had opgezet. Ze schoot lenig langs de kater heen en verdween in de struiken, bij het opkomen van de zon.