Eyes on fire,-

Onderwerp: Eyes on fire,- zo 29 apr 2012 - 14:18

Eyes on fire
Your spine is ablaze
Felling any foe with my gaze

Onder de met sterren bezaaide hemel zat een klein, vuurrood figuurtje langs een langzaam, kabbelend beekje. Haar helgroene ogen keken verwachtingsvol naar de hemel, alsof ze een teken verwachtte van StarClan. Emberpaw was vroeg uit de veren. De zon zou pas opkomen over anderhalf uur, niettemin voelde ze geen spoortje slaap meer. Vannacht had ze heel goed geslapen tot een nachtmerrie over een grote hond haar gewekt had en haar niet meer met rust gelaten had tot nu. Na een uur buiten het kamp te hebben gelopen was de herinnering eindelijk een heel klein beetje weggezakt naar achteren. Nog steeds present, maar niet meer vlammend aanwezig. Haar dunne staart krulde zich om haar voorpoten terwijl ze een hele tijd zo bleef zitten. Zwijgend naar de sterren kijkend. Ergens daar waren haar ouders nu. Zuchtend sloot ze haar groene ogen en wendde haar blik af. Het voelde toen ze tot medicijn kat benoemd werd even alsof de wereld geweldig was, alsof ze het helemaal zelf aan kon en zou winnen. Maar toch knaagde er een flauw gevoel van angst aan haar s’ nachts als ze zo in haar medicijn den lag, opgekruld in haar mosnest. Heel lang ontkende ze dat haar ouders niet dood waren maar gewoon weg, maar als ze weg waren dan zouden ze dat toch wel gezegd hebben tegen haar, toch? Emberpaw opende haar ogen en voelde zich plotseling heel alleen. Momenten zoals dit waren uitzonderlijk voor haar. Normaal rende ze rond, altijd vijf stappen voor zichzelf uit in een moordend tempo. Nu was ze kalm, alleen en ongelukkig. Ze miste haar ouders, en ze miste broers en zussen. Als ze haar Clangenoten zo blij zag rondspelen, jagen of door vreselijke tijden gaan waren ze altijd vergezeld door hun nestgenootjes. De band die Innerkit en Fallenkit hadden was sterk, en bracht haar soms erg van haar stuk. Die twee waren onafscheidelijk, banden zoals die waren zeldzaam en zo mooi.. Ze opende haar groene ogen weer en keek naar de sterren, die een fractie van een seconde flonkerde met een prachtig effect. Verrast staarde ze naar de sterren, maar die beantwoordde haar blik niet meer. Al voelde Emberpaw zich nog zo alleen, in feiten was je nooit alleen. Met een hele flauwe glimlach boog ze haar kop naar de sterren en glimlachte weer. Als medicijn kat was je nooit alleen. De geur van een Clangenoot drong haar neusgaten binnen, waarbij ze haar kop naar links draaide en haar ogen spitste. Een donkere gedaante kwam op haar aflopen die ze van geur maar al te goed herkende. Toen een plas maanlicht vanachter een minuscuul wolkenflard uitkwam en zich op het katertje richtte keek ze hem met grote ogen zo rond als de maan zelf aan. Een vreemd gevoel bekroop haar die tot in haar tenen reikte. ”Hi Autummpaw” Miauwde ze zacht. Wat deed die hier op zo’n uur? Was hij ook gewekt door een nachtmerrie of was hij gewoon klaar met slapen?

And just in time
In the right place
Steadily emerging with grace

+ Autummpaw

ID RATHER EAT RANDEH:

Onderwerp: Re: Eyes on fire,- ma 30 apr 2012 - 9:39

Heel voorzichtig trippelend op zijn zachte kussentjes glipte Autumnpaw het kamp uit. Hij verveelde zich te pletter daar. En hij kon gewoon nog niet slapen. Toen hij eenmaal buiten was keek hij zijn ogen uit. De hemel was bezaaid met schitterende sterren. En dan de maan, die viel echt helemaal op. Het was een geweldig gezicht. Hij besloot naar de kleine rivier te gaan, heerlijk bij het geluid van het kabbelende beekje. Niemand zou hem aan kunnen zien komen, want zijn vacht was gitzwart. Maar heel misschien lichtten zijn felgroene ogen wel op. Dan leken het net twee zwevende lampjes, dacht hij toen. Hij liep rustig verder, denkend aan zijn eenzaamheid. Het was helemaal niet leuk als je geen ouders meer had. Maar net zo erg was dat zijn broertjes en zusje ook dood waren, daarom had hij nu geen speelmaatjes meer. Het was zo eenzaam, hij zou altijd aan anderen moeten vragen of ze met hem zouden willen spelen. Iets wat Fallenkit niet eens hoefde, want die had zo’n sterke band met Innerkit, had ze hem verteld. Eigenlijk was hij gewoon superjaloers. Hij kon er niks aandoen. Hij naderde de kleine rivier. Hij zag daar een rode kat staan, tenminste dat dacht hij. Het was in ieder geval rood, het leek net een vlammetje. Nieuwsgierig kwam hij dichterbij en het was inderdaad een kat. Het was Emberpaw, de Medicine cat apprentice van de Shadowclan. “Hi Autumnpaw,” miauwde ze zacht. Hij knikte naar haar. Hij had veel over haar gehoord, maar dit was de eerste keer dat hij haar zag. Hij nam haar rustig in zich op. Ze had ook al mooie groene ogen, net als hij. En ze leek twee maanden jonger dan hij was, maar dat maakte hem niks uit. “Hi Emberpaw,” zei hij met zijn kille stem, maar gevolgd door een grijns. Maar wat zou ze hier eigenlijk doen? Zou ze ook niet kunnen slapen? En beter nog, waarom was ze hier alleen?

sorry flutjes ;s

Onderwerp: Re: Eyes on fire,- ma 30 apr 2012 - 12:50

Emberpaw wachtte tot het zwarte katertje dichterbij was voor ze hem echt rechtstreeks aan keek. Ze glimlachte flauwtjes toen hij haar ook groette en beantwoordde zijn glimlach terug. Haar oren trokken een beetje, wat ze altijd deed als ze zenuwachtig of verbaasd was. Brandend van verlangen om te weten waarom hij hier ook was vond ze het onbeleefd om meteen op het onderwerp af te gaan. In plaats daarvan wendde ze haar kop weer af en keek weer naar de sterren boven haar. ”Mooi zijn ze, hé?” Miauwde ze zacht. Met ‘ze’ doelde ze zowel op StarClan als de sterren zelf, ergens daar keken haar voorouders neer op hun. Nog steeds avond ze het heel apart dat je als medicijn kat en leider zo dicht bij de sterren stond, het deed haar heel vaak denken aan andere Clans. Misschien leefde er hier eens meer dan vier Clans, of wie weet leefde er verder dan Moedermuil ook wel katten in Clans. Dat antwoord zou ze nooit te weten komen, maar wel waarom Autummpaw hier was. Hij was een maan eerder dan zij geboren, nooit echt had ze met hem gespeeld of wat dan ook ze was toch altijd alleen aan het spelen met takjes en blaadjes. Zo genaamd waren die dan haar patiënten die ze moest genezen, van ver weg zag het er altijd heel aandoenlijk uit. Mede daardoor is Emberpaw nooit het kamp uit gegaan voor ze leerling werd. Het mocht niet, en ze was toch altijd bezig met haar eigen zaakje. Haar verdrietige roes van net was nog niet helemaal uitgewerkt, ze merkte het toen ze terug dacht aan haar ouders. Dat StarClan over ze mocht waken. ”Vertel me eens, Autummpaw. Wat brengt jou hier op dit uur?” Ze verwachtte een weerwoord te krijgen. Hij zou vast hetzelfde vragen aan haar, maar goed het was geen misdaad om het kamp uit te gaan. Ze wilde even rust om de droom uit haar geest te werken, maar die begon zich weer een beetje naar voren te dringen. Ze rilde even kort bij de aanblik van de kaken van de reusachtige hond en sloot haar helgroene ogen. Toen ze haar ogen weer opende keek ze opzij naar haar Clangenootje, ze keek hem recht aan. Hetzelfde vreemde gevoel als eerst bekroop haar maar ze negeerde het en wendde haar blik af tot ergens links van hem, terwijl ze zacht met het puntje van haar staart op de grond tikte. De stilte die viel was ontzettend luid. Alle bosgeluiden waren vervaagd, ze hoorde zelfs geen krekels meer. ’Wat proberen jullie me te zeggen?’ Miauwde ze tegen zichzelf in gedachten. Haar ogen knipperde weer even terwijl ze haar blik op de met sterren bezaaide hemel liet rusten, ze haalde diep adem en voelde weer dat ze kalmer werd.

ID RATHER EAT RANDEH:

Onderwerp: Re: Eyes on fire,- wo 2 mei 2012 - 22:04

Ze leek erg onder de indruk te zijn dat hij hier was op dit tijdstip. Hij kon gewoon niet slapen. Waarschijnlijk durfde ze het niet te vragen want ze zei: "Mooi zijn ze, hé?" miauwde ze zacht. Ze doelde op de sterrenhemel, maar waarschijnlijk ook op de Starclan. Hij knikte rustig en glimlachte schaapachtig naar haar. "Ja, ik mis mijn ouders, maar ik weet dat ze over me waken, en zitten op die sterren," zei hij heel kalm, al voelde hij zich rot. Zijn stem klonk ijzig, al voelde hij zich niet zo. Het was eigenlijk best een emotioneel iets, dat hij al een wees was, terwijl hij nog maar zeven manen was. "Je ouders zijn ook overleden hé?" vroeg hij toen aarzelend. Een medicijn kat leek toch dichterbij de sterrenhemel, en dichterbij de Starclan. Het was misschien raar, maar toch leek het zo. Emberpaw vroeg weer iets. "Vertel me eens, Autumnpaw. Wat brengt jou hier op dit uur?" Hij keek haar kalm aan, recht in haar ogen, die waren helgroen, een andere kleur dan die van hem. Die waren felgroen. "Ik kon niet slapen," antwoordde hij. Ze sloot haar ogen even, en keek hem toen weer aan. Recht in zijn ogen. Het leek alsof ze een heel raar gevoel kreeg, zo'n gevoel dat er iets niet klopte of zo'n gevoel dat hij voelde als hij Fallenkit zag. Haar staart tikte tegen de grond. Toen was het stil, gewoon doodstil. Toen hoorde hij een paar krekels tjirpen. Emberpaw keek naar de sterrenhemel, en hij zag dat ze kalmer werd. Hij kreeg ineens een gevoel, iets wat hij niet kon thuisbrengen. "Gaat het wel met je?" vroeg hij iets vriendelijker en ook bezorgd. Hij vond het vreselijk als er nu iets zou gebeuren met haar terwijl hij er was. Dat wilde hij niet. Hij wilde aardig doen en als hij kon helpen haar helpen. Het was toch een clangenootje..