I feel me alone..

Onderwerp: I feel me alone.. do 24 mei 2012 - 17:46

Langzaam opende Dreamkit haar ogen. Ze voelde zich niet helemaal lekker. Ze was erg mager en ze stond met moeite op. Vandaag was ze niet die vrolijke Dreamkit die hyper door de nursery rende. Ze voelde zich ziek, echt ziek. Haar hoofd tolde en met een plof viel ze weer op de grond neer. Ze keek strak voor zich uit en haar ademhaling was erg zwaar. Ze had al een week geen eten meer gehad, niemand zorgde voor haar en haar ouders waren dood. Ze snoof even diep en ademde langzaam weer uit. Ze sloot haar kleine oogjes maar opende die snel weer. Niemand bekommerde zich om de kitten die daar in het hoekje pijn lag te lijden.. Niemand had interesse in haar. Ze voelde zich echt waardeloos. Een traan rolde over haar wang en weer kreeg ze die vreselijke hoofdpijn. Ze ademde nu snel achter elkaar. Haar ademhaling veranderde steeds van langzaam en zwaar naar snel. Dreamkit wist op dit momend niet wat er met haar gebeurde en wanhopig keek ze om zich heen. Ze kon het niet geloven dat niemand haar een helpende hand toestak en zo bleef ze doodstil en zwaar ademend met vreselijke hoofdpijn op de grond liggen.

~Angelvoice~

Onderwerp: Re: I feel me alone.. do 24 mei 2012 - 21:25

Angel's ogen stonden zorgelijk. Er was een kitten. Ze had al met Hollystar er over gesproken maar geen van hen bijde had een goede oplossing gevonden voor de jonge kitten met de naam Dreamkit. Haar ouders waren overleden en voor nu had ze geen voeding. Het baarde de poes zorgen en ze slikte langzaam. Terwijl ze overeind kwam keek ze even naar de kruiden. Alle waren mooi geordend en prima op hun precieze plek. Dapplepaw deed het goed. Absoluut perfect. Ze stapte naar voren en keek met haar groene ogen recht naar de kruiden voor ze wat Juniper Berries mee pakte. Het zou de kitten wat meer kracht geven. Het zou haar ook kalmeren mocht het nodig zijn. Nog heel even keek ze naar de kruiden maar stapte toen toch weg zich een weg vervolgend naar de Nursery. Ze gaapte even terwijl ze naar binnen stapte. Toen haar ogen gewend waren aan het duister keek ze rond en knikte naar een paar Queens. Emberstorm, Windflame, Suntail en Leafstorm waren zichtbaar in het schemerduister. Ze glimlachte zachtjes naar haar en Angel glimlachte terug. Haar hoofd weer richtend op het hoekje waar ze voor het laatst de kitten had gezien. Toen ze hier was en Dreamkit sliep. Ze schrok toen ze de kitten zag en sprong er meteen naartoe. Haar neusje tegen Dreamkit aanduwend. "Kom op kleintje. Don't give up now." Klonk haar stem zacht en zorgzaam terwijl ze de Juniper Berries voor de kitten liet vallen. "Hier eet op Dreamkit." Klonk haar stem zorgzaam en bevelend terwijl ze de kitten aankeek.

"I walked across an empty land I knew the pathway like the back of my hand
I felt the earth beneath my feet. Sat by the river, and it made me complete"

Onderwerp: Re: I feel me alone.. do 24 mei 2012 - 21:53

Dreamkit begon het opeens koud te krijgen. Nouja, het ene moment had ze het ijskoud en het andere moment stikte ze van de warmte. Opeens hoorde ze getrippel achter zich Ze voelde een warme neus in haar nek en ze opende langzaam haar oogjes. Haar blik stond moe en verslagen. "Kom op kleintje. Don't give up now." Klonk een zachte stem naast haar. Het was Angelvoice, de Medicine Cat. Ze rilde weer even want op dit moment had ze het eer vreselijk koud. Angelvoice sprak opnieuw en er werden bessen voor haar neus gelegd. "Hier eet op Dreamkit." Zei Angelvoice tegen haar. Dreamkit's blauwe oogjes keken naar Angelvoice. Weer sloot ze haar ogen en probeerde toen, omdat ze niet meer overeind kon komen, een bes naar zich toe te schuiven. Ze nam een klein hapje en ze zuchtte diep. Weer voelde ze de hoofdpijn en ze had het gevoel alsof ze elk moment in huilen uit zou barsten. Ze wilde wat zeggen tegen Angelvoice, over de hoofdpijn en dan weer die koude en dan weer warme temperatuur. Maar ze kon geen woord uit haar keel leggen. Ze begon weer sneller te ademen en ze keek strak voor zich uit. Even probeerde ze diep adem te halen om weer een hap te nemen van een bes maar het leek net alsof haar keel opeens dichtzat, zodat ze in hoesten uitbarstte. Dat deed wel pijn en een traan rolde weer over haar wangetje. Nu begon ze het weer warm te krijgen en ze begon nu echt te huilen. Uit wanhoop en stress.