cαттery cαrαмвoυlι

cαттery cαrαмвoυlι
"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

De wind speelde rustig met zijn oranje-kleurige vacht, terwijl zijn groene ogen vernauwd voor zich uit keken. De lucht boven hem werd langzaam grijs, het zag er naar uit dat het flink ging regenen vandaag. Hij opende zijn bek en de vochtige lucht drong tot hem door. Ja, het ging duidelijk regenen. Hij hief zijn hoofd omhoog en keek met zijn groene ogen naar de duistere hemel. De zon was verdwenen achter de wolken, en het kon ieder moment beginnen. Hij kon maar beter naar binnen gaan. Hij draaide zich om en ging door het kattenluik weer terug naar binnen. De gang waar hij nu in stond was lekker breed, en prachtig ook. Hier was zijn thuis, de plek waar hij van hield. Zijn baasjes, Jack en Sophie, zorgden vreselijk goed voor hem. Hij was trots dat hij hierheen was verhuisd. Dat ze hem hadden gered van zijn vreselijke verleden. "Thank you." Zei hij stil tegen zijn bazen, die het waarschijnlijk niet konden horen. Zijn verleden was niet bepaald fijn om aan te horen, wat hij had meegemaakt in zo'n korte tijd had nog geen oudere kater of poes ooit mee gemaakt in deze straat. Deels was hij er wel blij om, het betekende dat er minder slechte mensen waren, en meer goede mensen. Stilletjes liep hij de trap op, hij hoorde hoe het buiten al was begonnen met regenen, maar het boeide hem niet echt. Hierbinnen was hij zo veilig als wat, en zou hij niet nat worden. Hij liep een kamer in en sprong op het bed en ging voor een andere poes liggen, zijn huisgenoot. Jake en Sophie hadden gezegd dat er binnenkort nog meer huisgenoten zouden komen, en daar was hij blij mee. Een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. "Goedeavond, Mist." Zei hij, waarna hij zijn hoofd op zijn poot neerlegde en zijn groene ogen naar de regen buiten keken.

[ O N L Y for Carambouli cats O R met toestemming]

I'm scared of what she'll say if what I say sounds incomplete

Mist Carambouli
Allright, i break things... But i don't want to....

De oranje pels van de stevige poes was goed te zien op het zwarte bed van het kamertje. De stevige poes rekte zichzelf evenuit en likte nog even haar pels schoon. Ze dacht aan haar verleden. Lekker makkelijk was dat. Niet moeilijk. Ookal heeft ze wel een moeilijke tijd gehad. Ze werd mishandeld door haar eigen moeder, ze was er zelfs bang voor. Ze was namelijk haar enige kitten, de rest waren doodgeboren. Daardoor zei haar moeder altijd; 'Je MOET blijven drinken' terwijl ze al vol zat en niks meer wou, anders kreeg ze een mep tegen haar wang met nagels. één keer werd haar moeder zo boos dat ze haar bijna wou vermoorden. Tenminste dat wou ze doen totdat Mist hard begon te piepen waardoor de bazen eraan kwamen en ze gered werd. De eigenaren besloten haar weg te doen en zo kwam ze in een dierenasiel. Daar wo niemand haar, Ze dachten dat ze een kater was, ook waren er plukken haar weg omdat ze niet wist hoe ze met leeftijdsgenoten om moest gaan. Ze had allemaal littekens. Totdat Jack en Sophie haar kwamen ophalen. Ze wist niet hoe blij ze was. ''ik was toen pas 3 maanden en toen had ik al die dingen al meegemaakt. Toen ik bij hun thuis kwam was er al een andere kater, We stelden elkaar voor, Hij heette Reno. We werden goede vrienden, en dat zijn we nog steeds'' Murmelde ze tegen zichzelf. Sindsdien waren zij en Reno bij elkaar. Ze zuchtte bij het moment dat ze Reno ontmoette. Even voelde ze terwijl likte een litteken van het dierenasiel avontuur. Ze zuchtte bij het denken aan Reno, Ze wou het hem al een hele tijd vertellen, maar ze wist niet hoe. Hoe moest ze haar gevoelens uitten aan hem? Ze stopte met nadenken en sprong van het bed af. Ze liep rustig rond totdat ze ging rennen, ze deed alsof ze een race deed. ''En daar gaat Mist Carambouli, de beste race Kat van de wereld! Ze gaat het halen hoor! langs de kattenpaal!'' riep ze zelf alsof zij het presenteerde. Maar er ging weer eens fout, de krabpaal viel om omdat ze ertegen botste met haar schouder. '' Niet alweer he?'' murmelde ze tegen zichzelf. Ze spitste haar oren toen ze pootstappen op de trap hoorde. ''Reno.'' murmelde ze en ze sprong weer op het bed. Ze ging snel liggen en doen alsof ze niks gedaan had. Reno ging naast haar liggen. "Goedeavond, Mist." zei hij terwijl hij met zijn groene ogen naar de regen keek en hij zijn hoofd op zijn poot neerlegde. ''Mmm'' zei ze eerst waarna ze haar hoofd optilde. ''Goedemorgen- ik bedoel Avond.'' mauwde ze. ''Gaat er nog wat gebeuren hier in huis?'' murmelde ze tegen de kater terwijl ze hem vriendelijk begroette met een wasbeurt.

--OMG wat veel inspi 8D --

cαттery cαrαмвoυlι
"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

Stil sloot hij zijn ogen om te luisteren naar het getik van de regen op het dak. Hij snorde kort toen hij de stem van de poes hoorde. ''Goedemorgen- ik bedoel Avond.'' Hij opende zijn groene ogen weer en keek recht in de ogen van Mist.''Gaat er nog wat gebeuren hier in huis?' Hij haalde zijn schouders op en murmelde wat. "Wat wil je doen dan?" Grijnsde hij, waarna hij zijn hoofd energiek omhoog hief. "Wie het eerst onder is?" Zei hij, waarna hij opstond en zich omdraaide. "3..2..1..GO!" Zei hij luid, waarna hij van het bed afsprong en de kamer uit racete, zijn massieve oranje poten denderden de trap af, terwijl hij even achter zich keek op Mist hem wel volgde. De trap was lang genoeg om een echte race ervan te maken. En hij wist dat Mist hem in kon halen als ze even sneller ging rennen. Onder aan de trap kwam hij fel tot stilstand, zijn ogen naar Mist gericht. Wie was eerste? Het boeide hem eigenlijk niet, hij ging gewoon verder met zijn spel. "Kom mee." Zei hij, waarna hij door de gang heen rende en de woonkamer binnenviel. Met zijn staart omhoog sprong hij op de bank waar hij zich neerlegde op de bank. Zijn staart sloeg hij wild heen en weer. "Potje vechten?" Zei hij vrolijk. Jack en Sophie waren even weg, waarheen wist hij niet, maar het betekende dat zij los konden gaan. Hij sloeg zijn nagels speels in en uit, maar trok ze vervolgens toch weer in. Stoeien deed je niet met echte klauwen, dat deed je voor de lol en je wou niet dat iemand pijn leed. Hij keek Mist strak aan, met een glimlach op zijn gezicht. "Kom dan!" Zei hij, waarna hij nogmaals met zijn staart sloeg.

[Jack en Sophie zijn Deandra en Reinette aan het halen.]

I'm scared of what she'll say if what I say sounds incomplete

Mist Carambouli
Allright, i break things... But i don't want to....

"Wat wil je doen dan?" grijnsde Reno terwijl hij zijn ogen opende. ''Nou gewoon.. iets... Iets leuks.'' zei ze. ''Iets waarin ik jou kan verslaan.'' zei ze speels. "Wie het eerst onder is?" zei hij. ''Doen we.'' Zei ze speels en stond al op. ''Hey Reno... ik moet... '' begon ze maar de kater die riep. "3..2..1..GO!" en hij racede naar beneden. Ze zuchtte met een glimlach. Toen drong het haar door dat ze nog achter hem aan moest. Ze snel als ze kon rende ze de trap af. "Kom mee." zei de stem van de kater, even keek hij haar aan in de ogen. ''Ja baas.'' grapte ze en rende met Reno de gang door, de woonkamer binnen. "Potje vechten?" zei de kater vrolijk. Een opluchting in haar hart kwam bij haar op. Jack en Sophie waren er niet. ''Ik zal je neerhalen commandant!'' grapte ze. ''Ik ben een soldaat en vermoord je!'' riep ze speels. Soms dacht ze dat ze nog een kitten was. "Kom dan!" zei hij speels en sloeg nog een keer met zijn staart. ''Ja baas.'' zei ze en sprong op Reno. Toen ze ging springen raakte de rug van de poes de tafel waarna je ''KLINGKLING!'' hoorde. ''Jammer maar dat ging mis.'' murmelde ze. Ze keek naar het ding wat was gevallen. ''Oeps... Foutje denk ik...'' zei ze en rolde met haar ogen. Weer iets gevallen, Alwéér. Ze zuchtte even. ''Ehm Reno... ik denk dat we ergens anders moeten vechten.... Hier ligt glas en dat doet 'au' als je erop staat.'' murmelde ze tegen de kater en gaf hem snel een likje.

Haar staart trilde, maar je kon amper zien dat ze hem dik had gemaakt. Haar staart was altijd dik, net zoals de rest van haar vacht. Het eerste wat tweebenen meestal zeiden was “Wat ziet ze er zacht uit.” Nu wist Deandra niet of dat goed of slecht was in hun termen, maar ze was dus zacht. Voor katten was het in ieder geval geen probleem, daar was ze zeker van. Waar ze niet zeker van was, was haar hele situatie op het moment. Er was geen aankondiging geweest, geen aanwijzingen op directe verandering. Resultaat; haar hele leven was op z’n kop gezet. Van haar normale omgeving – een rustige fokkerij op het platteland waar ze al haar hele leven woonde – was haar enige uitstapje een kattenshow geweest. Het moest daaraan gelegen hebben, want normaal ging ze daarna weer in haar mand en naar huis. Nu zat ze er nog steeds. Wel in de mand, maar nog niet thuis. Nog niet terug bij Dice, Mac en Iridia. Nu vond ze het niet heel erg dat ze Iridia nog niet hoefde te zien – haar halfzusje was niet de aardigste kattin op deze wereld – maar ze wilde het liefst terug naar Mac en Dice. Ze voelde zich hier niet alleen ongemakkelijk, maar ook benauwd.
Er klonk geroezemoes, nog steeds, daarna het geluid van lopende tweebenen. Met een schok kwam haar mand van de grond, waardoor ze half opsprong en tegen de bovenkant van de reismand aankwam. Ze mauwde luid, waarna er een gezicht voor de opening van de kooi verscheen. Het was een vrouwelijk gezicht – hoewel dat moeilijk te zien was voor Deandra – en het ontblootte zijn tanden. Haar nagels strekten zich uit en hoewel ze wat bot waren was er toch een schrapend geluid te horen terwijl ze naar achteren krabbelde in de mand. ‘Hallo Deandra,’ De stem klonk niet bedreigend, maar haar bruine ogen stonden bang en bleven ook bang staan. ‘Jij komt met ons mee naar huis, is dat niet leuk? ‘ Een andere stem, verder weg en lager, reageerde op de stem. ‘Sophie, we moeten gaan. Met de kat praten doe je thuis maar, schat.’ Het gezicht verdween terwijl de stem nog een keer klonk. ‘Okè Jack. We hebben geen haast hoor.’

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ L A T E R T H A T D A Y ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het ijzeren deurtje van haar mand was al een tijdje open – ze wist niet hoe lang. Maar het rook hier vreemd, de geluiden waren niet van thuis en ze was bang. Heel bang. Ze was niet thuis, dat was zeker, maar waar ze wel was wist ze niet. De reis had lang geduurd, voor haar gevoel. Ze had de hele tijd stil moeten zitten en hoewel ze dat normaal niet kon, was ze nu als verstijfd. Er was iets ergs gebeurd, iets heel ergs. Ze was uiteindelijk maar gaan liggen, had haar voorpoten onder zich gevouwen en staarde met een bange blik naar de uitgang van haar mand. Wat daar ook was, ze wilde er niet naartoe. Hoeveel honger ze ook had en hoe moeilijk het ook was om stil te blijven, ze wilde terug naar huis. Nu.

Whaha. You have to get her out~

ｉｔ'ｓｌｉｋｅｙｏｕ'ｒｅｓｃｒｅａｍｉｎｇａｎｄｎｏ－ｏｎｅｃａｎｈｅａｒ

;; Reinette
_{x "You told me to count the stars. And still you left me behind" x}

_{Zachtjes spinnent liep de helder witte poes door het huis heen. Aan de sfeer te merken stond er iets speciaal te gebeuren, maar wat het precies was kon ze niet eruit opmaken. Een al wat oudere mevrouw zat op een comfortabele stoel naar buiten te kijken, terwijl er een half afgemaakt brijwerkje op haar schoot lag. Reinette spande haar achterpoten en sprong op de leuning van de stoel, waarbij ze spinnend een kopje gaf aan haar baasje. Deze beantwoorden haar roep om geaaid te worden en al snel werd ze heerlijk achter haar oortje gekriebeld. Inmiddels was de halflange harige poes gaan zitten en haar staart sloeg vrolijk heen en weer, terwijl ze met gesloten ogen genoot van de speciale knuffel behandeling van de oudere mevrouw. "Ik vind het zo verschrikkelijk had ik dit moet doen," vertelde de oudere mevrouw haar. Niet dat Reinette er veel van verstond, maar ze had wel in de gate dat haar baasje het ergens heel erg moeilijk mee had. Daarom gaf ze d'r een teder kopje en likte zachtjes aan de hand die net door haar wollige vacht was gegaan.
Reinette's oortjes gingen in haar nek liggen toen opeens de bel ging. Nieuwgierig liep ze achter haar baasje aan en bleef rond diens benen drentelen, zoals gewoonlijk. De deur ging open en de geur van andere katten overviel haar. Ze legde haar oortjes plat en ze liep iets achteruit, lichtelijk bang voor wat er komen zou. "Fijn dat u zo snel kon komen," hoorde ze haar eigen baasje tegen een man en een vrouw zeggen, die binnen kwamen stappen met iets wat ze herkende als een dokterkoffer [zo'n verhuiskoffer]. Ze blies naar de mensen, maar werd al snel opgepakt door haar eigen baasje. "U heeft alle papieren, stamboom etc. nog?" vroeg een van de twee vreemdelingen. Reinette werd overhandigd aan de vrouwtje van het stel, die haar zacht en lief begon te aaien. Ze zag hoe haar baasje naar een kast wandelde en er een hele stapel papier uit haalde. "Alstublieft, alles is nog compleet sinds ik haar bij de fokker vandaan heb gehaald." De rest van het gesprek volgde Reinette niet meer. devrouw die haarn u vast had, was verbazingwekkend goed in het aaien en al snel lag ze spinnend in diens armen. Precies de goede plekken achter haar oortjes en over d'r buik heen. Totdat ze opeens op de grond werd gezet en verplicht de mand in werd geduwd, nou jah, zachtjes geduwd dan wel. Ze slaakte een verschrikte kreet toen het deurtje dicht ging en ze haar baasje met tranen in d'r ogen haar nog een keer langs d'r oor streek. "Dag, mijn kleine prinsesje," werd tegen haar gezegd, voordat ze mee werd genomen door de onbekende mensen, terwijl ze haar eigen baasje luidruchtig achterna miauwde.

-Later-

Reinette was in slaap gevallen in de reismand en had zichzelf opgerold tot een pluizig balletje. Ze voelde zich rot dat ze nu opeens weg moest bij haar eigen baasje. Ze had een paar uur luidruchtig lopen miauwen, totdat ze doorkreeg dat het geen zin had en was uiteindelijk in slaap gevallen.
De reismand bewoog weer en ze keek slaperig op. "Hallo, schoonheid," werd tegen haar gezegd, terwijl ze een huis binnen werd gebracht. Het rook er naar verschillende katten geuren en direct had ze de neiging om hartstikke vijandig te gaan zitten doen, maar de angst won het en ze kroop dichter tegen de achterkant van het mandje aan. Toen ze werd neer gezet en het deurtje open werd gezet haalde ze met haar nagels uit naar de hand die haar probeerde te pakken. Ze gromde en blies naar de hand, voordat ze nog een keer uithaalde.
Uiteindelijk bleef het een tijdje stil, Reinette wende iets aan de geuren, maar de angst zat diep geworteld. Ze wilde niet naar buiten toe, niet naar die vreemde plek met z'n vreemde geuren. Ze wilde gewoon terug naar huis. Toch werd ze overspoelt met de drang van nieuwsgierigheid, waardoor ze toch een stapje naar buiten zetten. Echter toen ze iets achter haar hoorde, dook ze snel terug het hokje zin. Bang voor wat er zou gaan gebeuren.}

»We are all mad here«
cαттery cαrαмвoυlι Reinette2sig

Mist Carambouli
Allright, i break things... But i don't want to....

Mist wachtte op haar beste vriend Reno, haar Reno. Hij was alleen voor haar. Alleen maar voor haar. Ze wou hem al dagen vertellen wat ze voor hem voelde, maar het lukte niet. Het lukte gewoon niet. Toen opeens de deur open ging stormde ze richting de deur. Jack en Sophie kwamen binnen en twee poezen. ''Jullie blijven van mijn Reno af.'' blies ze richting de poezen. Ze keek boos totdat er een glimlachje op haar gezicht verscheen. ''Sorry, het was een grapje. Nieuwe katten zijn altijd welkom.'' Mauwde ze en gaf als welkom een kopje aan beide poezen. ''Hee! zit er daar nou een vlek op je vacht?'' zei ze verbaasd. Ze hield van goede grappen uithalen bij onzekere katten. Deze waren beide onzeker. Vooral de witte, die zat bang in haar hokje. ''Ik ben Mist.'' mauwde ze vrolijk en ging zitten. Ze keek naar de poezen. Zij voelde zich al meteen thuis hier, maar nu zijn er twee van die kakkerige poezen erbij. Ze moest wel zeggen dat de poezen er mooi uitzagen. Mooi nu was haar kans op Reno verkeken. Hij zou wel vallen voor een van die kakkerige poezen. Haar stevig gebouwde lichaam zat ontspannen. Ze krulde haar staart om haar poten. ''Reno!'' riep ze. ''Er zijn nieuwe huisgenoten!'' riep ze verder. Toen kwam opeens Sophie naar haar toe. ''Mist! Je hebt alweer een vaas gebroken! Waarom?!'' zei Sophie boos tegen haar. ''Ik kan er niks aan doen.'' murmelde ze. Maar ze wist dat zee dat niet kon verstaan. ''Sophie rustig, het was een ongelukje.'' dat was de stem van Jack. Jack nam het altijd weer voor haar op. Ze keek naar achter of Reno eral aankwam. Zou hij daar gebleven zijn?