♫ мακıпɢ ƨσυпɔ ♫

_{Klik voor liedje

Selling my time for shit
Not quite believing it
Scraping the barrel till
At last I lose the will to live

Twee groen/gele ogen staarde door het hoge gras heen. Voor hem, op een steen, zat een muisje te knabbelen aan iets van eten. Een zachte grom steeg op uit het diepste van de ziel van de rode langharige kater, voordat hij naar voren schoot en het muisje tussen zijn poten te pakken kreeg. Hij maakte, met één enkele beet, snel een einde aan het leventje van zijn prooi en zond een stille bedank naar StarClan voor het eten wat zij hem gegeven hadden. Lostpath was al een tijdje bezig met de jacht, zeker sinds de zon boven de horizon vandaan kwam. De jonge warrior was altijd al snel op geweest, maar dit moest een record zijn geweest. De laatste tijd leek hij steeds vaker uit het kamp te verdwijnen, voor de eeuwige jacht. Gewoon omdat hij geen zin had om bij de andere warriors te zijn. Hij had nog geen apprentice, dus ook niemand om te trainen en aangezien hij altijd ogen in zijn rug voelde branden als de oudere katten hem weer eens vreemd aankeken. Een huivering ging over z'n rug, daar wilde hij niet over nadenken.

Pain isn’t relative
Got no more me to give
Whaling for nothing and
The time I have left is lost

Lostpath had in totaal nu drie muizen en twee merels te pakken gekregen. Alles lag goed verstopt, zodat niemand zijn prooi zou kunnen jatten. De roodharige kater gunde zichzelf een pauze en was op een van de rotsen gaan liggen. De zon was redelijk warm voor New Leaf en zijn rode vacht werd al snel opgewarmd. Lostpath voelde zich loom worden door de warmte en legde zijn kop op z'n poten. Hij was geen makkelijk iemand, dat wist 'ie zelf ook wel. Altijd onzeker, niet echt sociaal, wilde het liefste alleen zijn en kon er totaal niet tegen als andere hem klein noemde. Dat was nog een reden waarom hij niet in het kamp wilde zijn. Hij had genoeg oude warriors horen praten in de Warrior Den, denkend dat hij hier niet thuis hoorde. Hij wist zeker dat hij hen bij de ceremonie had gezien, toen hij z'n naam kreeg, dus ze moesten weten dat hij een officiële Warrior was van ThunderClan. Maar ach, je had altijd van die hardleerse types die er niet tegen konden als ze hun gebied moesten delen. En als het dan ook nog eens met een kleine warrior was, die er meer uit zag als een apprentice, dan was je al snel de klos. Dat wist Lostpath jammer genoeg veel te goed. Hij werd nog steeds gepest door andere katten, wat zijn zelfbeeld en vertrouwen nou niet echt opvrolijkte. Hij zuchtte zachtjes en draaide zich op zijn linkerzij.

When I make this sound
With my sinews unwound
I find its meaning
My voice is now found

I will make sound

I will make poetry

I will be loud

And you

Won’t listen to me

Zijn ogen schoten open, blijkbaar was de roodharige kater ingedut. Damn, hij moest terug naar de Clan voordat ze hem zouden gaan missen! Niet dat veel katten 'm zouden missen. Hij had vaker het gevoel dat ze hem vaker kwijt dan rijk waren, maar dan nog. Hij had geen zin om een woedende Bluestar of Fireheart op z'n dak te krijgen. De kater probeerde overeind te komen, maar een hevige kramp in zijn poot liet 'm terug zakken. Hij siste kwaad en huiverde eventjes, terwijl 'ie zijn poot probeerde te strekken. Opeens merkte hij vanuit zijn ooghoek een andere kat op. Hoelang stond 'ie al te kijken? Damn, dit zou weer zo'n lachertje gaan worden. Dan zou hij weer uitgelachen worden in de Clan. Damn, damn, damn! Lostpath voelde zich zo schuldig dat hij niet meer wist wat hij moest doen. Hij had de kater wel herkend als Stonepath, maar had niet de moed om 'm wat te zeggen. Al zou het waarschijnlijk toch moeten. "Ey, Stonepath," zei hij, redelijk zachtjes, met een onnatuurlijke zware stem, die totaal niet bij z'n lichaam paste. Hoe zou de oudere kater op 'm reageren? Zou hij heel hard in de lach schieten, waarschijnlijk wel. Geweldig.

Fragile mind turns to rage
Locked in this rusting cage
Swinging at mirrors
To break only you
You break
+Stonepath!}

"I stare deep down into the eyes of my nightmares, as they come to life.
I feel my heart beat right out of my chest, and I think I might be losing the fight.
I might be losing it."
【L O S T P A T H】

_{Rustig bewoog de kater zich door het bos. De bomen zorgden voor verkoelende schaduw, en dat was best prettig bij deze temperaturen. Niet dat het nu zo overwelmend warm was als het soms kon zijn, maar het begon er op te gelijken. Toch, soms waren er nog genoeg donderwolken alsof het leek dat StarClan zijn onrust wou uitten zoals ze wel vaker deden in Bladkaal. Hij snapte er niks van, het bleef zich overwisselen. Maar je moest dingen niet altijd snappen, en voor een keer had hij eens iets geaccepteerd. Normaal durfde hij dat überhaupt niet, bang voor wat komen zou. Hij wou nu niet bepaald de meest open kater, en legde zijn problemen niet open op tafel, voor het grijpen, zoals sommige katten hun onrust uitkraamden in de kleinste feiten. Hij bewoog zich eerder soepel en stil door het leven, en werd door weinig katten opgemerkt. Hij was niet sociaal bezig met anderen, noch zocht hij het op. Hij was solide, vast, en redelijk alleen. Maar zou je het hem kwalijk nemen? Zou je hem veroordelen op iets wat alleen uiterlijk voorscheen? Stille water hadden diepe gronden, zeiden ze. En laat Stone daar nu juist het perfecte voorbeeld voor zijn.

Hij bewoog zich door de takken heen, wegduikend voor de zon, zoveel mogelijk schaduw vangend. Zijn neus volgde de geur van de prooi, zoals hij al de hele dag had gedaan. Toen hij dacht dat hij beet had, zakte Stonepath vanzelf in sluiphouding, zijn gedachten op nul zetten. Nu was het tijd voor de jacht, en mocht hij alles om hemzelf vergeten. Dat maakte allemaal niet meer uit, hij mocht gewoon concentreren op de jacht. De prooi, voor de Clan. Nooit kon hij genoeg doen, altijd moest hij meer doen dat hij eigenlijk kon. Misschien daarom dat zijn blauwe ogen de laatste tijd redelijk dof waren, aangezien hij zichzelf geen rust meer gunde. Slaap had hij niet nodig, 's nacht dan niet. Hij kon urenlang wakker blijven liggen, naar boven staren, en afvragen wat er zich achter de sterren bevond. De gedachten dat StarClan daar ronddwaalde liet hem niet los, en hij bleef er dus letterlijk van wakker liggen. Niemand merkte het gelukkig, en zo leidde hij moeizaam soms, maar toch redelijk gelukkig op zichzelf zijn leven. Dat dacht hij tenminste. Wist hij veel wat geluk betekende in werkelijke zin. Daar dacht hij niet over na, hij vond enkel dat hij blij was op dit moment. Punt. Geen enkel ding meer, moest dat dan zo persé?

Voorzichtig sprong hij uit de struiken, en onderschepte ondertussen de muis. Een fatale seconde dacht hij dat hij ernaast had gegrepen, maar het bleek niet minder waar te zijn. Met een snelle maar dodelijke beet vermoorde hij de muis. Voelde hoe zijn tanden het kloppende hartje lieten stilstaan, en spuugde het ding toen uit. Ja, in minder dan een seconde was het niet meer levend, maar hij voelde geen greintje spijt. Dit was voor de Clan, moest hij anders voelen dan? Zijn ogen schoten om hem heen, de plek goed afscannend, tot hij iets ontdekte. Iets wat niet in de natuurlijke omgeving voorkwam. Oranje vacht, nee die groeide niet bepaald in het wild. Stil liep Stonepath eropaf, en ontdekte van een afstandje Lostpath, die zich blijkbaar teruggetrokken had in een onrustige lijkende slaap. Eerst wou hij iets zeggen, misschien een opmerking maken, of niet, maar midden in zijn beweging bevroor hij, en liet voorzichtig zijn mond terug dichtgaan. De kater lag er zo lief bij, als een bolletje wol, dat hij het niet kon laten hem wakker te maken. Zelfs voor Stonepath was dit moeilijk. Ja, natuurlijk had hij de anderen wel eens over Lostpath horen praten in de den, maar veel acht had hij er niiet op geslaan, had nog nooit met de kater gepraat, misschien eens een keer zijn naam geroepen bij een cerimonie, want hij was nog redelijk jong. Zijn ceremonie stond hem eigenlijk nog zeer vers in het geheugen, en hoe onzeker de kater soms kon zijn. Ja, dat herinnerde hij zich plots allemaal weer.

Zo verzonkend in gedachten, bleef Stonepath naar de kater kijken, niet wetend of hij iets moest zeggen. Aan de ene kant wou hij hier blijven, maar aan de andere kant wou hij weglopen, aangezien hier zeker een confrontatie zou volgen. Maar hij wou niet, hij zat hier goed. Dat maakte hij zichzelf dan wijs, hij was aan het staren. Een plotselinge beweging van Lost liet hem niet opkijken, pas toen hij zijn stem hoorde. Stonepath knipperde verschrikt met zijn ogen, ohnee. Had hij hem zien staren? Niet dat hij dat bezig was, maar toch.. Dingen konden "Hey." Zei hij toen enkel. "Ik zag je liggen, en durfde je niet wakker te maken." Great answer. Waarom ben je dan niet doorgegaan? Vroeg hij aan zichzelf in stilte. Wel, hij hoopte niet echt dat Lost die vraag zou vragen, aangezien hij het antwoord niet wist. Misschien was het de onschuldigheid die op dag moment over de kater hing die hem even teveel was geworden, zoals hij vroeger wel vaker had gehad.. Maar daar moest hij niet aan denken. "Gaat het wel?" Informeerde hij toen. Hij was redelijk gesloten, maar dit was een normale vraag, en die konden zeker wel gesteld worden, toch?}

I get inspiration from the Soundtrack of Jack a'
En ik moest hier gewoon op antwoord c:

_{Lostpath's geel/groene ogen staarde voor een bang moment in de richting van de oudere kater. Zijn ogen gleden over de dikke twee kleurige vacht en bleven hangen in die hemels blauwe ogen. Snel keek de jongere kater weg. Hij wilde niet gaan lopen staren. Hij merkte al snel dat het bloed in de richting van zijn wangen kroop, wat zijn vuurrode vacht gelukkig verborg. Hij had geen zin om hier voor schud te zitten. Hij ging overeind zitten en zijn pluizige staart sloeg rustig heen en weer, terwijl hij wachtte totdat Stonepath wat tegen hem zei.
"Ik zag je liggen, en durfde je niet wakker te maken." Lostpath's oren bewogen zenuwachtig heen en weer. Oh, great. Nu was hij ook nog het lachtertje omdat iemand hem niet wakker durfde te maken. Waarom eigenlijk niet? Waarom was 'ie niet gewoon doorgelopen, dan had hij ook minder problemen gehad. De rode kater huiverde eventjes en vond zijn eigen poten eventjes heel erg interessant. Toch had Lostpath niet de behoefte om door te vragen. Hij wilde er geen antwoord op hebben. Hij wist nu ook wel dat hij niet geschikt was om warrior te zijn, het is alleen dat hij niet terug kon naar z'n apprentice tijd. Hij was nou eenmaal warrior, dus moest hij zich er ook toe gedragen. Een zachte zucht volgde. Goddamn.
"Gaat het wel?" Sjeez, wat moest hij hier nou weer op antwoorden? Nee, het gaat niet, ik voel me kud, dus laat me maar alleen. Nee, dat klonk nou ook niet echt vriendelijk. Damn, wat moest hij hier nou mee? Misschien moest 'ie het maar gewoon zo subtiel mogelijk brengen. "Ik heb me wel eens beter gevoeld," mompelde hij zachtjes, terwijl hij de blik van de oudere kater expres ontweek. Hij zuchtte zachtjes en ging weer liggen. De droom/nachtmerrie van net zat nog steeds achter in z'n hoofd, wat hem slaperig maakte. Maar hij wist dat 'ie zo weer terug moest naar het kamp. Met een schuin oog keek hij naar Stonepath. "Wat deed jij hier, trouwens?" vroeg hij daarna maar. Hij hoopte zachtjes dat hij hem niet was komen zoeken. Damn, hij wilde gewoon weg hier. Weg van al die kud katten die hem kleineerde. Wow, woordgrap...}

"I stare deep down into the eyes of my nightmares, as they come to life.
I feel my heart beat right out of my chest, and I think I might be losing the fight.
I might be losing it."
【L O S T P A T H】

_{De kater werd wakker, en voor een moment waaide angst door zijn hart. Toen verhardde hij zich, en keek met een neutrale uitdrukking naar de kater. Zijn ogen staarden hem aan, en hij schrok ergens van de kracht die ze uitstraalden, maar zo snel als hun blikken hadden gekruist, zo snel keek Lost terug weg. Stonepath schudde even zijn hoofd, en keek toen naar de grond. Dit was zo'n pijnlijk moment, en de woorden verlieten zijn mond om maar iets te moeten zeggen. Hopelijk werden ze niet verkeerd opgenomen, want in zijn hoofd herhaalde hij ze keer op keer, en elke keer leken ze erger te lijken. Waarom kon hij ook dan niets normaals zeggen? Hij durde zelfs niet meer naar de rode kater te kijken, bang ergens voor zijn blik. Zou hij boos zijn? Waarom was hij dan ook blijven zitten, was hij er niet stilletjes vandoor gegaan. Nog steeds begreep hij zichzelf niet, en hij maakte dus dan ook steeds kringetjes in zijn hoofd.
De woorden van de kater leken hem te steken, en Stonepath keek hem ondanks zijn voornemens toch bezorgt aan. Hij wist best dat de kater het niet altijd even makkelijk had, maar hij hield zich voornamelijk uit het Clanleven, en stond op om zijn eigen leven te leiden. Natuurlijk had hij zo zijn vrienden, maar toch.. Hij was gewend alleen rond te lopen, en ook zeer gestelt op die kennis van vrijheid. Soms kon hij al die katten die 24uur iemand nodig hadden niet begrijpen, en ergens keek hij op ze neer. Zij waren gebonden, en gebonden bracht pijn met zich mee. Hij vermijdde die, door zich niet al te sterk te verbinden met anderen, maar eerder een kleine afstand te houden. Het klonk allemaal zo ingewikkelt, maar het was een psychische barrière die hij al sinds hij klein was had opgebouwd. HIj kon zich moeilijk leven zonder voorstellen, het hoorde nu eenmaal al bij hem.
Lostpath ging weer liggen, en Stonepath ontspande toen eindelijk. Hij had al die tijd zijn spieren opgespant, klaar om er vandoor te gaan als het moest. Maar de vraag die weerklonk liet hem gelijk zich terug opspannen. “Ik was aan het jagen.” Zei hij neutraal. “Wat was jij eigenlijk bezig? Het lijkt me niet echt normaal dat een warrior overdag in slaap valt, laat staan..” Stonepath's stem stierf weg, beseffend dat hij zichzelf helemaal vrij had gegeven. Hij vervloekte zichzelf in zijn hoofd, en keek toen naar zijn poten, en de grond, wat plots heel interessant was.}

_{Voor een bang moment keek Lostpath de oudere warrior aan. Hij was bang, doodsbang, dat hij vreemde opmerkingen naar zijn kop geslingerd kreeg, zoals wel eens vaker gebeurde als warriors hem moederziel alleen vonden. Toch had 'ie het gevoel dat Stonepath het niet zou doen, het leek erop dat er eindelijk iemand was die aardig tegen hem kon zijn. Al hoewel, aardig? Het was meer alsof de oudere warrior niet gemeen tegen hem was, maar goed, dat was al een hele verbetering.
Zijn geel/groene ogen bleven voor een paar tellen in de hemelsblauwe ogen van de oudere warrior hangen, voordat hij wegkeek en zich probeerde te concentreren op datgene wat hier aan de hand was. Hij had liggen slapen tijdens zijn taken en dat zou hem kwalijk worden genomen, dat wist 'ie zeker. En de kans dat Stonepath hem hierover zou aanspreken was groot, jammer genoeg. “Ik was aan het jagen.” Lostpath keek hem even aan met een blik van; really? Het leek hem best logisch dat als je bij de zonnerosten kwam dat je óf aan het jagen was óf een boarderpatrouille deed. Maar aangezien er geen andere katten bij de oudere warrior waren, leek het duidelijk dat 'ie aan het jagen was geweest. "Ah. Oké." antwoorden hij neutraal, proberend zijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken.
“Wat was jij eigenlijk bezig? Het lijkt me niet echt normaal dat een warrior overdag in slaap valt, laat staan..” Lostpath's oren gingen in zijn nek liggen, de woorden waren precies goed gekozen om zijn onzekerheid weer terug naar boven te brengen. Geweldig. Hij had dus totaal geen weerwoord hierop, geen idee hoe of dat 'ie zichzelf hieruit kon gaan redden. Het was inderdaad niet echt logisch dat een warrior overdag in slaap viel. Maar ergens had dat laatste gedeelte van de zin zijn nieuwsgierigheid gewekt. "I-Ik..." Zijn bek bleef open staan, terwijl hij in zijn gedachten de zin probeerde af te maken. Er vormde zich enkel een brutaal antwoord in zijn gedachten en dat wilde hij Stonepath niet aan doen, hij was immers nergens schuldig aan. "Ik slaap slecht, kon m'n ogen niet meer open houden," miauwde hij zachtjes, terwijl de laatste helft van de zin wegzakte in gemompel...}

"I stare deep down into the eyes of my nightmares, as they come to life.
I feel my heart beat right out of my chest, and I think I might be losing the fight.
I might be losing it."
【L O S T P A T H】