When you don't realize it.

Sterke geuren woelden als een stroom van zuurstof rond de jonge poes heen. Zweet parelde op haar voorhoofd. Zelfvoldaan bekeek ze de stapels kruiden en bloemen die mooi naast elkaar lagen. Hun tere bladeren bewogen zachtjes op het ritme van haar adem. Tinderpaw inspecteerde de hoopjes afzonderlijk, opzoek naar foute of vergeten planten. Zachtjes mompelde ze de namen van de geneeskrachtige kruiden:"Lavender, catnip, primrose, ..." Met opgetrokken wenkbrauw bekeek ze het schandalig kleine hoopje Marigold. Hoe kan dat nu, ze had het pas enkele dagen geleden weer bijgevuld... Systematisch zocht ze naar de dag bij het Thunderpath. Bij Dapplepaw. Voor het eerst in dagen dacht ze weer aan Dapplepaw, de kater die met luid gesnor over zijn clan het verteld, de kater die haar begreep, wie het niets kon schelen dat ze haar naam verkeerd zei. Terwijl haar wangen gloeiden een prooi in de middagzon verscheen er een zachte glimlach op haar lippen. Lichtjes beschaamd richtte ze zich terug op het Marigold. Wat gebeurde er daarna. De monsters, hun gesprek, de zonsondergang. Plots vond ze het puzzelstukje dat er in paste. Ze moest het vergeten zijn. Met een laatste blik op de stapels draaide ze zich om en holde het kamp uit.

[size=9]And it's killing me when you're away
And I wanna leave
And I wanna stay
And I'm so confused
So hard to choose between the pleasure and the pain
And I know it's wrong
And I know it's right
And even if I tried to win the fight
My heart would overrule my mind
And I'm not strong enough to stay away

Snel vond ze haar plekje terug. Een verfromaaide afdruk van haar achterwerk merkte het kale grasveld dat zich naast het Thunderpath bevond. Ze rook de zwakke geur van Marigold nog steeds, als het spoor van een prooi die dagen had liggen rotten. Maar een andere geur was sterker. Een warme geur, zacht en aangenaam. Dapplepaw. Waarom was hij aan deze kant van het Thunderpath geweest? Misschien had hij de kruiden gestolen, of was dieper het territorium ingetrokken. Nee, nee dat kon niet dan had ze hem wel geroken. Zoekend naar een logische verklaring sjokte ze verder lang het donderpad, opzoek naar een spoor van de knappe kater. Dubbele gevoelens tolden rond in haar onderbuik. Net als enkele dagen terug vormden onrust en angst een scherpe klomp die de smaak van wrange gal met zich meebracht. Hij kon haar niet hebben belogen, zo was hij niet, nee... Ergens in haar achterhoofd vertelde een stem haar wat ze ontkende. Je weet niets van hem. Hij kan alles gelogen hebben. Hij is een onbekende. Tinderpaw schudde met haar kop, alsof ze de nare gedachten van zich af kon gooien. Het dal van the Fourtrees kwam in haar blikveld. De zwakke silhouet van de eeuwenoude eiken doemde naar voren. Tinderpaw versnelde bijna volautomatisch haar pas. Er was maar één plaats waar ze haar enge voorgevoelens kon ontkrachten, waar kon blijken dat ze fout had gezeten en dat hij toch de vriendelijk, mooie kater was die hij had geleken.

And it's killing me when you're away
And I wanna leave
And I wanna stay
And I'm so confused
So hard to choose between the pleasure and the pain
And I know it's wrong
And I know it's right
And even if I tried to win the fight
My heart would overrule my mind
And I'm not strong enough to stay away

[/center]
Een flits van hemelsblauw. Daar zat hij. Zijn pluizige staart keurig voor diens poten geslagen. Dapplepaw zat er zo onschuldig. De zon in zijn rug, vlak naast de hoge steen. Hij leek zo nederig en loyaal tegenover de twee grootste symbolen van het eeuwenoude clanverbond. Zo volledig. "Tinderpaw", mauwde de jong kater. Zijn stem was luid en mooier dan ze zich kon herinneren. Haar blik gleed naar het vormeloze hoopje naast hem. Marigold. "Hoi Dapplepaw", mauwde ze sereen maar luid. Met elke stap kwam ze dichter bij hem, bij elke stap groeide haar ongerustheid. De wind blies haar kant op, zodat Tinderpaws haren warrig kwamen te zitten. Onhandig hobbelde ze het dal in. Ze zag er niet bepaald elegant uit tegenover de windclan apprentice. Met een bruuske stop kwam ze enkele staartlengtes voor de kater tot stilstand. "Waarom... ligt die Marigold daar?", begon ze onzeker. De skyclan poes wou hem van niets beschuldigen. Gepijnigd keek ze hem zijdelings aan, zijn ijsblauwe blik vermijdend. Tinderpaw voelde hoe haar in haar buik een strakke knoop werd gelegd. De leerling haalde diep adem en mompelde:"Je hebt toch niets gestolen? Toch..." Het enige wat er nu in haar omging was zuivere hoop op een bevredigend antwoord terwijl de knoop steeds harder werd aangetrokken.

Tinderpaw voelde hoe haar adem versnelde. Hoe haar staart heen en weer zwiepte, wachtend op een antwoord dat haar verwachtingen tegensprak. "Gestolen? Nee...", sprak hij verbaasd. Eindelijk wou ze zijn blik opvangen. Tegen al haar principes in voelde ze zich opgelucht bij het ongeloof dat in zijn ijsblauwe ogen glansde. Dapplepaw duwde het hoopje naar haar toe. "Ik vond het zonder om zo te laten liggen, je weet nooit wanneer deze kruiden opraken" Niet begrijpend richtte ze zich op het bosje kruiden. De kleuren waren wat doffer en de zonnegele kroonbladeren waren ietwat verkreukeld, maar voor de rest waren ze perfect bewaard gebleven. "Maar waarom heb je ze dan...", begon Tinderpaw. Verward zocht ze naar de juiste woorden. De jonge poes wou hem niet kwetsen. "naar je clan genomen?" Ze beet op haar tong. Tot haar verbazing vond ze een zachte grijns op de lippen van de langharige kater. Hij zou toch niet.... "Ik heb ze meegenomen, om vervolgens weer terug te geven aan de clan waar het aan toebehoord" De leerling had even tijd nodig om de woorden in zich op te nemen. Tinderpaw voelde zich tintelen, een gevoel dat zich over haar lichaam verspreidde vanuit haar onderbuik waar zich voor één keer geen onaangename emoties rondtolden. Een zachte glimlach glansde op haar lippen. "Je vind het niet erg toch?" "Het is geweldig", stelde ze hem gerust. Tinderpaw voelde in haar hart iets zich losmaken, als in vlinder die door een beschermende cocon breekt. De poes liep naar hem toe, eleganter dan ze zich ooit had gevoeld, alsof ze bewoog op de stroming van de wind. Zijn lange haren, donkere vlekken, ijsblauwe ogen. Ze was een stuk fijner dan hem gebouwd. Haar haren hadden niet dezelfde weelderige lengte, maar ze voelde zich fijn. Zachtjes vroeg ze:"Waarom heb je het eigenlijk meegenomen?" Haar stem was niet meer onzeker of bang, gewoon nieuwsgierig. "Niet dat ik het niet leuk vind", vervolgde Tinderpaw snel. Ze ging zachtjes zitten en sloeg haar staart keurig voor haar poten. Zachtjes begon de poes te snorren bij het ruiken van de intact gebleven geuren van het Marigold. Dapplepaw was duidelijk de medici cat apprentice, er waren maar weinig gewone clankatten die wisten hoe ze kruiden moesten bewaren. "Bedankt", herhaalde ze vol genegenheid.

Rustig wiegde ze heen en weer. De zon scheen in haar rug en verwarmde zachtjes haar kortharige pels. Een gedempt gesnor ontsnapte vanonder haar gesloten lippen. Tinderpaw had niet door hoe haar gesprekspartner nerveus naar de juiste woorden zocht. Het was tijden geleden dat ze zich nog zo ontspannen had gevoeld. De druk van het medici cat apprentice zijn was soms erg groot, elke foute stap kon tot een compleet fiasco leiden. Maar nu niet, nee nu was alles rustig. Geen stress of zorgen. "Voor jou", beantwoorde Dapplepaw haar eerdere vraag. Tinderpaw voelde hoe ze bloosde, hoe de huid onder haar bruine haren een rode kleur kreeg. "Ik heb het ondertussen in het territorium verstopt, niemand heeft het gezien.", vervolgde hij. De jonge kater keek naar zijn poten. De poes wist niet goed wat zeggen, de woorden vertelden misschien over een daad waar iedere andere kat niet naar zou om kijken, maar Tinderpaw wel, ze zag alles wat kater had kunnen verliezen, welk risico de jongeling had genomen. Hij had zijn titel en de geloofwaardigheid van zijn loyaliteit geriskeerd om dit kleine bundeltje Marigold af te leveren. Tegelijk besefte ze dat het ook slecht had kunnen aflopen. Dat alles ontdekt had kunnen worden. Dat hij dingen bewaarde voor een kat van een vijandige clan. Iets wat hem zuur had kunnen opbreken. "Dapplepaw, je had ontdekt kunnen worden!", mauwde Tinderpaw geschrokken al voelde ze zich wel gevleid. Ze deed enkele passen naar de kater toe. Een bezorgde blik lag in haar donkere ogen. "Je had dit niet moeten doen", mompelde ze onrustig. "Wij hadden dit niet moeten doen", murmelde Tinderpaw onverstaanbaar. De jonge poes draaide haar kopje weg, ze kon het niet ontkennen. Wat ze nu deden was gevaarlijk voor hen allebei.

[Fluuut D:]

Tinderpaw bleef stil, ze luisterde naar wat de jonge kater te vertellen had. Zijn woorden klonken zo zelfzeker, bijna onaantastbaar. Alles wat Dapplepaw zei klonk overtuigend en standvastig; alsof niemand, zelf een leader niet, er tegen in kon gaan. "Dat risico neem ik dan maar, starclan zal over me waken en beslissen wat er gebeurd", mauwde de jongeling. Tinderpaw knikte lichtjes ter bevestiging, al was ze niet helemaal overtuigd. Hij keek haar recht aan,het diepe blauw kruist haar helder bruine ogen. Een tel leken zij de enige twee katten van het hele woud. Een tel leek de vierboom een zonovergoten weiland waar hemelse geuren door heen zwierven. Een tel leek alles perfect, werd alles opgezogen in dit ene idealistische moment, tot zijn melodieuze woorden door het plaatje heen braken:"Als starclan niet wil dat we samen zijn, dan doet ze er iets aan" Tinderpaw mauwde zacht:"Je hebt waarschijnlijk gelijk Dapplepaw". De jonge poes wist dat het klopte, zij waren de brug tussen de starclan en de normale kattenclans. Ze zouden hen geen kwaad doen... Toch, ergens leek een stem te schreeuwen dat ze nu weg moest gaan, dat het gevaarlijk was.De woorden leken zo ver weg, alsof ze werden meegedragen door de wind, de leerling negeerde het. Tinderpaw voelde hoe de vlinder in haar borst voorzichtig de vleugels spreidde, wakker wordend na een lange, ééntonige slaap. De jonge poes vond een vrolijk gevoel terug dat sprankelde als een fontein vol helder water. "Dan zal Hollystar over me beslissen, en ik weet dat ze rechtvaardig is. Ze zal menooit mijn rang afnemen...",sprak de kater. Ze knikte nog een keer, nu glansden haar ogen zekerder,gevoed door de overtuiging die Dapplepaw's woorden bevatte. "nooit", stelde hij haar gerust. Weer richtte de medici cat apprentice zijn ogen op de hare. Tinderpaw knipperde en wendde haar blik snel af. Het voelde ongemakkelijk om zolang oogcontact te houden, het deed haar... blozen. De leerling antwoordde op een eerder vertelsel:"Wat niet? We mogen elkaar ontmoeten, het.. het is niet verboden." de jonge poes zag hoe hijergens me worstelde, ze kon enkel gissen naar wat het was."Ontmoeten mag denk ik wel", mauwde Tinderpaw ietwat onzeker. "Niemand mag ons verbieden elkaar te ontmoeten. Hollystar niet. Duststar niet, en zelfs de starclan niet" Ze schrok van het vuur dat in zijn woorden lag; van de betekenis. "Maar het zijn onze leaders...", begon de poes. Ze voelde hoe haar maag een salto maakte, hoe de fijne, geruststellende emotie in strijd stond met een onzeker gevoel dat vertelde dat ze haar loyaliteit aan haar clan, aan haar mentor en aan de de starclan schond. "Denk je dat echt, is het niet verboden?" Nieuwe raadsels en zorgen borrelden in haar op. Haar emoties en gedachten klotsten als de golven van de rivier bij storm rond. Ze sloegen wild tegen de randen van haar bewustzijn. "Zou de starclan dan niet kwaad worden, zouden ze ons dan niet... straffen" Haar stem was wrang, als zuur geworden wijn. Onzeker zocht ze zijn ogen. Hopend om een glimp op te vangen van de zelfzekere blauwe glans. Op zoek naar de kracht in zijn blik die ze zelf niet had. "Weet je het zeker?"

{Tinderpaw is een onzeker typje xD}

Theme

Een hele stroom aan perfect gevormde woorden overspoelde haar. Steeds die dezelfde, rustgevende stem. Steeds weer die warme klank die was gedrenkt in genegenheid. Ze vervulden haar opnieuw van warmte en zekerheid. Dapplepaw had geen kruiden nodig om katten beter te maken, besefte ze. Hij sprak woorden die warm en versterkend waren als moedermelk maar krachtig als de krijgskunsten van een warrior. "Ik ben er zeker over, Tinderpaw", mauwde de kater. Het jonge poesje knikte heftig, als een kitten die wordt gevraagd om naar een verhaal te luisteren. De glimlach die op zijn lippen speelde bracht een sprankeling in haar borst, zuiver als helder water. Het was een fijn gevoel, alsof iets haar langs binnen uit kietelde, maar dan teder en rustig. Het aangename gevoel verspreide zich over Tinderpaws lichaam en manipuleerde de poes. Met zachte hand taste het haar houding aan tot een meer ontspannen zitje, het bracht een glimlach op haar gezicht. Haar mondhoeken krulden op, haar oren waren luchtig naar voren gedraaid en haar helderbruine ogen sprankelden vol van een gevoel dat ze niet kende, of iniedergeval niet bij naam kon noemen. Even waren hun blikken terug verbonden met elkaar, het was al eerder gebeurt en het had een aangenaam, zeker gevoel met zich meegebracht. Maar dit keer was het veel intenser. Alsof al het andere in de wereld afbrokkelde en werd opgeslokt door dit moment. Tinderpaw deed een stapje naar voor zonder het contact te verbreken. Ze voelde zich volledig, voor het eerst sinds tijden. Alle scheuren en deuken in haar leven werden opgevuld met een zoete materie. Dapplepaw sprak weer, al hoorde het jonge poesje enkel zijn melodieuze stemgeluid dat zich als een aureool rond haar hoofd spon. Ze verstond hem niet, maar dat was ook niet nodig, dit moment was zo al perfect genoeg. Een tel koesterde Tinderpaw de illusie dat het eeuwig zou duren en ze niet terug hoefde naar het kamp waar schaduwen uit het verleden zich op haar wreekten. Zijn gebabbel doorbrak dat. "Ik moet gaan", sprak Dapplepaw. Het opgelaten gevoel werd minder maar hield aan, wachtend op een nieuwe boost. Daar was het:"Beloof me dat we elkaar nogmaals zien. Beloof het me." "Ja," miauwde ze:"ik beloof het, we zullen elkaar snel terug zien." De kater fluisterde een afscheidt en trippelde zachtjes weg alsof de grond was gemaakt van wolken. Tinderpaw draaide zich om en sloop ook terug naar haar kamp. Ze leek te zweven. Al haar zorgen leken opgelost te zijn in het zoete, sprankelende gevoel. Tinderpaw had het een naam gegeven. Het woord dat ze had gezocht was vergeten geraakt tussen de zware last die op haar had gedrukt. Een korte aanéénreiging van prachtige lettergrepen. Verliefd. Die avond droomde ze weer van de twee hemels blauw ogen die op haar neer keken en van de zachte stem die haar mijmering bezong. Er werd steeds één woord herhaald, steeds weer een lieflijke naam. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Dapplepaw.

Topic uit