Snowrose.. Listen to your heart

Snowrose liet zich door haar poten zakken, ze voelden zwaar. Ze voelde zich weer eenzaam en alleen, teneergeslagen zoals ze dat altijd gewent was geweest. Maar Longtail had dat gevel een hele tijd uit haar binnenste verdreven, de afgelopen manen leken zo perfect, en toen was het er weer terug. De realiteit was weer boven komen drijven. Ze keek naar het heldere water die bijna de zelfde kleur als haar diepblauwe, heldere ogen had. Ze leek weg te zinken, tot diep op de bodem. Oh, kon ze maar verdwijnen! Zo ver mogelijk hier vandaan. Maar hoe hard ze ook probeerde, en hoe vaak ze ook deze gedachten al gehad had, ze kon het niet over haar hart krijgen om hem achter te laten. Was hij boos op haar? Het schoot haar weer te binnen, Moonstripe had hen de laatste keer gezien! Hij was nietmeer boos op haar geweest toen, Longtail… Eigenlijk wist ze het niet eens meer. Ze was te verward en te bang. Misschien is zijn lange afwezigheid wel gewoon omdat hij op zijn lazer gehad heeft, dat de kater hem verklikt had en… Snowrose dacht weer onheilspellend en ze liet haar kop op haar zware poten liggen. Haar hart klopte zwaar in haar borst. Hij was haar alles, en nu… De rust die de zilverkleurige poes bij de waterval terugvond werd abrupt verstoord door de komst van een andere kat. Het was een flamepoint poes, Butterbell genaamd. Snowrose keek haar met grote, geschokte ogen aan. Ze was nog deels geschrokken van de actieve komst. Daarna keek ze over haar schouder naar de kant waar het Thunderclan gebied en diens geheimen schuilhield. Ze merkte zelf niet op dat ze onbewust verlangend keek. Ach, ze moest de kater maar beter vergeten… Ze legde haar hoofd weer op haar zware poten en keek schuin nog even naar Butterbell, en ergens hoopte ze dat de kat haar wat afleiding zou bezorgen. Dus opende Snowrose haar mond en begon ze van de paar vossenlengtes afstand met de poes te praten. “Mooi weer, he?” Mauwde ze zacht en vriendelijk, misschien sprak ze wel niet luid genoeg. Ze mocht niet zo twijfelen aan zichzelf. Ze vervloekte zichzelf, waarom begon ze toch altijd over het weer te praten bij andere katten in de buurt?!

Butterbells ogen keken warm naar haar, en toen kwam ze omhoog. De lichtroste poes glimlachte warm en knikte even. “Schitterend.” Was haar warme antwoord. Ze keek Snow nog eens aan en wendde toen haar blik af, om haar vacht te wassen. Haar tong gleed met lange halen over de haren en ze zuchtte ondertussen even. De flame point kwam langzaam omhoog en schudde haar hoofdje heen en weer. Opnieuw liet ze zich op de grond zakken en keek snowrose aan. “Het is een te mooie dag voor zorgen, nietwaar.” Klonk ze uiteindelijk en lachte.

Snowrose’s ogen stonden groot en helderblauw, terwijl ze luisterde en instemmend knikte. Ze duwde zich overeind op haar poten en liet zich terug op de grond zakken vlak naast de poes. Ze glimlachte en keek naar het water voor haar. Ergens meende ze de kleur van haar ogen erin te herkennen, want het water was heel helder. “Zorgen, zeg je?” Herhaalde ze even de woorden van de poes. Ze keek haar vragend aan en draaide haar oren geïnteresseerd in haar richting. Ze kon niet ontkennen dat de flamepoint en zij altijd goed overeen kwamen, en het was best een tijdje geleden dat ze alleen gepraat hadden. “Is er iets..” Snowrose aarzelde even en zuchtte bij haar hapering. “…aan de hand?” Vroeg ze zacht en wachtte even. “Als ik vragen mag…” Mompelde ze erachter aan.

"Wel eigenlijk vroeg ik me af of er iets met jou was? Je leek zo in je dromenwereldje te zitten." Glimlachte de flamepoint tegen Snowrose. De poes keek op naar wat Butterbell tegen haar miauwde. Wat moest ze nu zeggen? Ze kon toch niet zomaar zeggen dat ze een geheime relatie had met een Thunderclan kater? Dat kan toch niet?! Snowrose aarzelde even en haperde even toen ze wat ging zeggen. "Ik ehh.." Ze kuchte even en keek haar aan. "Ik ben gewoon een beetje van de grond, niets aan de hand..." Ze wachte even, glimlachte toen iets wat bedeesd en ging toen verder met het wassen van haar zilverkleurige pels. Hopelijk merkte de flamepoint niets op, maar dat zou waarschijnlijk wel zo zijn en Snowrose wist zeker dat ze niet zomaar zou stoppen. Nee, ze zou waarschijnlijk doorvragen. De poes probeerde zich zo koel mogelijk te houden, zodat er niets aan de hand zou lijken te zijn. Maar tja, de waarheid was dat ze niet alleen tegen al haar clangenoten loog maar ook tegen zichzelf. Probeer dan maar eens heelhuids uit je leugens te geraken...

Snowrose voelde hoe de flame point haar kop tegen de hare drukte, een bemoedigend teken. “Je kan me alles vertellen.” Mauwde ze grijnzend. “Net zoals dat ik jou wat moet vertellen.” Snowrose keek verbaasd op en spitste haar oren om aandachtig te luisteren. De poes haar glimlach werd breder, en Snowrose wist eigenlijk niet echt wat ze kon verwachten. Ze zag hoe de poes haar neus tegen haar eigen buik duwde. “Ik ben in verwachting van Blizzardstorm.” Fluisterde Butterbell. Snowrose kreeg een brede glimlach op haar snuit. “Woooow, wat goed!” Ze duwde haar snuit tegen de poes haar flank. “Dat is echt geweldig nieuws.”

“Dankje,” mauwde de flamepoint dankbaar tegen de zilverkleurige riverclan poes, die nog steeds stil en met grote blauwe ogen keek. “Maar goed, even niet alle aandacht op mij. Je lijkt zo afwezig de laatste tijd.. Maar dan ook echt overal. Is er iets?” Fluisterde haar medeclangenoot. Ze had gelijk, dacht Snowrose, het viel ook echt op dat ze er helemaal niet met haar gedachten bij was. En dan ook écht niet bij was. Ze was steeds met haar gedachten bij Longtail, besefte de zilverkleurige poes met een somber gezicht. Ze miste hem zo.. Ze zou er alles voor over hebben, om hem nu maar een keer te zien en te kunnen spreken. Om net genoeg tijd te hebben om haar snuit in zijn lange pels te begraven en zijn warme, zoete geur op te snuiven. “.. Valt het zo op?” Fluisterde ze met grote, blauwe ogen van angst terug. Ze besefte dat ze haar adem inhield van de spanning, en blies zachtjes met een zucht uit.