Hiding again

Onderwerp: Hiding again zo 15 jul 2012 - 21:25

Met snelle passen trippelde de jonge apprentice het kamp uit. Haar staart zoals altijd laag, haar hoofd iets gebogen en haar zeegroene ogen op de grond gericht. Af en toe gleed er een korte rilling door haar lichaam, maar ze stapte door. Nu ze een apprentice was mocht ze eindelijk het kamp verlaten. Dit bood haar een nieuw scala aan plekjes om zich te verstoppen. Op z'n minst zat ze niet meer onder de neus van al die andere katten. Ze zagen haar enkel als een object dat te pesten viel. Voor hen was ze geen persoon en eigenlijk begon ze er zelf ook aan te twijfelen. Haar tengere lichaam verplaatste zich redelijk snel en het duurde niet lang voor ze een van haar favoriete plekken had bereikt. De jonge calico poes ging zitten aan de rand van het water en staarde naar haar spiegelbeeld. Eigenlijk wilde ze het niet eens zien. Dat was dus het gezicht van iemand die, die niets voorstelde. Snel haalde ze haar poot uit naar het water, waardoor het beeld verdween tussen de golfjes die verschenen. Rainpaw draaide zich om en liep haast automatisch naar een kleine rots die vlakbij het water lag. Ze ging erop zitten en keek even om zich heen, waarna ze zich liet neerploffen. Ze was al even apprentice, maar een training had ze nog niet gehad. Waarschijnlijk dachten ze dat ze toch geen warrior kon worden. Of haar mentor was ook van mening dat haar vader een poesiepoes was, of een BloodClan kat. Niemand kende hem en niemand sprak aardig over hem. Op haar beurt werd zij gepest om een vader van wie zij niet eens iets wist. Maar Rainpaw was te gevoelig om alles gewoon te negeren. Ze hadden hun perfecte slachtoffer gevonden. Een paar tranen gleden over haar wangen, waarna ze haar hoofd snel verstopte onder haar poten.

Onderwerp: Re: Hiding again ma 16 jul 2012 - 14:14

De trainingen van Inkmask waren toch wel pittiger dan gedacht. Maar hij leerde wel goed. En de trainingen waren leuk. Hier en daar konden ze ook vreselijk uitdagend zijn. En als Nightpaw ergens van hield! Dan waren het uitdagingen. Nightpaw staarde naar de heldere lucht. Het was wat frisser vandaag, maar daar hield Nightpaw wel van. De Schildpadkat staarde rond en zag de sluwe Rainpaw het kamp verlaten. Nightpaw vond haar een beetje zielig, en dan niet plagerig bedoeld, maar gewoon hoe de anderen naar haar keken. Logisch dat ze zo onzeker leek. Nightpaw was niet het typ voor pesten. Nightpaw had nog nooit een kat gepest, wel gekleineerd en bevochten, maar dat kwam om dat de ander was begonnen. Ook iets wat Nightpaw nooit zou doen is een gevecht beginnen. Het liefst verdedigd hij zich zelf en ontwijkt hij net zo lang tot zijn tegen moe word. Dan slaat hij één keer goed hard toe en dan heeft hij een gevecht eervol gewonnen, in zijn ogen althans. Nightpaw was nu een echte apprentice, dus hij mocht het kamp ook al verlaten. Dat deed hem goed. En hij ging er gebruik van maken ook. Zijn lippen krulde op tot een grijns. Hij bewoog zich naar het kamp uit gang. Misschien kon hij kijken waar Rainpaw uit hing. Zo goed kende hij haar niet, maar het was altijd leuk om anderen te leren kennen. Nightpaw rende door het hoge gras en kwam toen aan bij het kleine meer, daar zag hij Rainpaw zitten. Huilde ze nou? Nightpaw wist niet of hij wel naar haar toe moest gaan. Wie wist hoe ze zou reageren. Hij wou niet dat ze het fout zag. Dat hij hier kwam om haar lastig te vallen. Nightpaw zuchtte even en verzachte zijn houding. Daarna kuchte hij zachtjes. 'Ehm, alles oké?' vroeg hij. En al snel vond hij het een domme vraag. Hij kon zo toch ook wel zien dat er niks oké was. 'Domme vraag... Ehmm... Wat is er?' besloot hij toen. Hij liep wat dichterbij maar bleef op een gepaste afstand zitten om haar niet af te schrikken.

Shades at Night:

Onderwerp: Re: Hiding again di 17 jul 2012 - 13:18

De jonge apprentice kon het niet helpen een beetje overeind te schieten toen ze een stem hoorde. Haar lichte, zeegroene ogen gleden al snel naar de kat die haar gestoord had in haar gepieker. Vlakbij stond een tortoiseshell kater, een apprentice die ze kende als Nightpaw. Meer wist ze niet over hem, maar hij had haar nooit gepest. Althans, dat kon ze zich niet herinneren. Hoewel hij haar niets had gedaan, wist ze niet goed of ze het wel moest vertrouwen. Misschien was de vraag die hij net had gesteld niet gemeend en was hij hier eigenlijk wel om haar te pesten. Rainpaw besefte zich dat ze had zitten huilen en liet snel haar pootjes langs haar wangen gaan om het wat minder duidelijk te maken. Hierna ging ze zitten en krulde zorgvuldig haar dikke staart rond haar pootjes. Nightpaw was ondertussen gaan zitten, maar de afstand was geruststellend. Niet opdringerig. Over zijn vraag moest ze echter wel even nadenken. Waarom zou ze bij hem haar hart uit luchten? Ze kende hem niet. Er was nog altijd een kans dat hij alles zou vertellen aan de katten die haar wel kwaad deden, dan hadden ze nog meer om haar mee te confronteren. 'Het is.. het is niets' zei ze, haar stem zacht als altijd. Natuurlijk zou niemand dit echt geloven, maar er was altijd een kans dat hij het onderwerp liet vallen en besloot niet verder te vragen. Ze maakte echter niet de indruk alsof ze er graag over door wilde gaan. Je had er natuurlijk een enkeling tussen die zeer koppig was. Dat zou lastiger worden. Elke keer als ze het opbracht, gleden de tranen al weer bijna over haar wangen, laat staan dat ze alles zou moeten vertellen aan iemand.

Onderwerp: Re: Hiding again di 17 jul 2012 - 14:14

Nightpaw vond het maar niks om anderen verdrietig te zijn. Hij werd er zelf ook een beetje somber van, en liever was hij altijd de vrolijke van de clan om anderen ook vrolijk te maken. Hij bleef zitten waar hij zat om de poes niet af te schrikken, dat wou hij niet. De tortioseshell cat keek de poes recht in de ogen aan om geen teken van kwade bedoelingen te tonen. Want dat was hij ook helemaal niet van plan. Eigenlijk was Nightpaw gewoon een lieverd, een schat van een kat. 'Het is.. het is niets,' Zei de jonge apprentice. Nightpaw schudde met zijn kop en keek de poes daarna weer aan.'Als er niks was huilde je niet.,' zei hij kalm. Hij toonde een kalme vriendelijke houding, zijn stem was kalm en zijn ogen stonden rustig en kalm. Hij wou dichter bij komen, maar bleef zitten op de gepaste afstand zoals het nu was. Het voelde nog niet goed om dichter bij te komen, aangezien hij Rainpaw niet af wou schrikken. Nightpaw slikte even. Hij voelde zich niet op z'n gemak bij dit soort situaties waar anderen verdrietig waren. Waren het écht de katten die haar zo pestte om dat ze een tja, lievere houding had? 'Zijn het... Ehh... De anderen die jou niet echt... lief behandelen?' besloot hij voorzichtig te zeggen. Hij bleef zitten en probeerde zijn ongemakkelijke blik te verbergen. Want ja, dit was niet makkelijk, en al helemaal niet als je altijd vrolijkheid en pret was gewend.

Shades at Night: