Honeythief

De maan stond niet heel hoog. De sterren omringde hem vertrouwd en schitterde als kristallen aan de hemel. Bij een kleine stroom zat een jonge leerling. Haar hoofdje was gebogen door alle zorgen die ze aan haar hoofd had. Waarschijnlijk miste niemand haar, op misschien haar nestgenootjes na. Ze had allang thuis moeten zijn maar ze was blijven zitten bij een klein stroompje die door een klein bos liep. Daar zat ze nu. Haar helderblauwe ogen waren gesloten. Honeypaw keek gepijnigd terwijl ze alles op een rijtje probeerde te zetten. Het leek allemaal zo snel te gaan. Sinds de dood van haar moeder ging alles naar beneden, als een havik die naar zijn prooi dook. Alleen trok de havik niet meer op, niet op tijd en sloeg hij ter pletter tegen de grond. Treurig opende de lapjeskat haar ogen en zuchtte heel diep. Sinds wanneer was het leven zo klote? Dat wist ze wel. Ze opende haar helderblauwe ogen toen in de verte een uil kraste. Ze tuurde naar de sterren boven daar en slikte. Mama wilde dus niet meer leven .. waarom? Ze keek om zich heen alsof ze het antwoord achter een boom of struik zag liggen maar dat gebeurde natuurlijk niet. Was zij niet genoeg? Zij en haar broertjes en zusjes? Miste ze Crookedstar zo erg? Haar oren kantelde naar achteren terwijl ze slikte en heel diep ademhaalde. Waren er ook katten die niet zo hoefde te lijden? Ze kon er zo een paar noemen. Sorrowfur, Cinderfall, Lionclaw, Smoketear, Applepaw. Meteen verstijfde ze en voelde ze nogmaals dat vreemde gevoel in haar maag opborrelen, was het .. schuld? Ze keek geschrokken naar haar wazige spiegelbeeld in het stroompje en voelde een traan in haar ooghoek prikken. Had ze .. haar beste nee .. [/i]enige[/i] vriendin afgeschrokken? Voor ze dat zelf kon beantwoorden klonk er geritsel in de struiken waardoor Honeypaw omhoog veerde en waarschuwend naar de bosjes siste. Maar toen er een katertje uit kwam die veel op haar leek qua vachtkleur.. glimlachte ze voor het eerst weer. “Stormpaw” Miauwde ze vrolijk, maar nog steeds terneergeslagen. Ze liep op haar broer af en snorde zacht. Toen ze zijn neus even had aangeraakt hield ze haar hoofd schuin “Wat doe je hier zo laat?”

+ Stormpaw

De maan kwam langzaam tevoorschijn terwijl hij voor de Ingang van het kamp lag. Een aantal katten kwamen tevoorschijn uit de Ingang met prooi in hun monden. Storm keek toe hoe zei het eten neerlegde in de Prooienstappel en een aantal muizen meenam naar de Elders. Hij kon het niet verdragen dat die katten niks konden doen. Hoe hulpeloos moest dat voelen om hun nog steeds levend te houden. die tijd keek hij nu al tegen op, waarschijnlijk was hij ook niet de enige. Maar nu was het onnodig om over na te denken. Hij was nog jong en gezond, die tijd was voor hem nu al een vloek, maar niet slecht genoeg om nog meer over na te denken. Het enige wat er in dat brede hoofd dolde was zijn zusje, Honeypaw. Zij was net als hij hard geraakt door de dood van hun moeder, maar zij pakte het heel anders aan dan hijzelf. Storm legde het weg en probeerde het te accepteren en er mee te leren leven. Het lukte aardig, maar toch liet hij, als niemand keek een traantje vallen, ook hij was nog maar een Apprentice. Maar Honeypaw was anders. Ze kon er niet mee leven, niet accepteren. Ze sprak vaak dat het een leugen was en een grap. Dat ze het over had met Stormstar, maar waarover wist hij niet. Het enige wat hij hoorde die dag was haar gepiep terwijl hij op een omgevallen boom zat in het Kamp. Hij wilde zich er mee bemoeien, maar had het niet gedaan. Ook al ging het over zijn moeder en zijn zusje, het was nog steeds haar gesprek met zijn mentor.

Nu lag hij bij de Ingang, wachtend op iemand die niet kwam opdagen. Hij had gezworen op de dag van Dreamheart der dood dat hij zijn Broertjes en zusjes zou beschermen, inclusief Breakingpaw, in zijn ogen zijn beste vriendin. Iedereen was al in hun nest, behalve hij en de laatste die nog moest komen, Honeypaw. De Maan kwam hoger te staan, maar niet zoals de normale stand. Nog steeds geen Honeypaw. Onrustig zwaaide hij met zijn staart. 'Waar blijft ze nou?' Mummelde hij zacht, onhoorbaar voor andere. Al snel was zijn geduld op en stapte hij in de Ingang, op zoek naar zijn Zusje.

Het duurde niet lang en hij ving met zijn neus de geur van haar op. Ook al was hij nog maar net Apprentice, zijn neus was al ver ontwikkeld. De geur leidde tot de Kleine Stroom uit waar hij haar zag zitten, gezicht omlaag. Hij stapte door een bosje heen dat het liet ritselen en de poes liet reageren. Hij lachte verwelkomend tegenover Honeypaw. “Stormpaw” Miauwde ze vrolijk naar hem. Ze snorde zacht en raakte zijn neus aan, Storm boog wel een beetje met zijn nek vanwege zijn grootte tegenover haar. “Wat doe je hier zo laat?” Hij keek haar aan met zijn orange ogen die bezorgdheid uitstraalde. 'Ik was op zoek naar mijn kleine Zusje.' Hij wist dat het een beetje overbezorgdheid was dat hem hiernaar toe liet komen, maar dat boeide hem niet. 'Wat ik me afvraag is was jij zo laat hier nog doet. Het is hier gevaarlijk.'

Honeypaw bromde afkeurend toen ze Stormpaw een opmerking hoorde maken over haar kleine afmeting. “Ja hoor eens, volgens mij ben ik niet klein maar jij gewoon groot” Miauwde ze vastberaden. Het was waar, haar broer inderdaad was gigantisch. Die werd later waarschijnlijk de grootste van de Clan! Ze keek hem met een bedenkelijk oog aan toen ze hem zijn reden hoorde vertellen. Psk, ze kon perfect voor zichzelf zorgen. Hoewel ze een beetje onhandig met haar poot wiebelde. “Nou .. wat kan er nu gebeuren? Er zou heus geen das uit de struiken komen” Miauwde ze geamuseerd terwijl ze snorde. Als Stormpaw eens wist waar ze de afgelopen dagen aan gedacht had zou hij haar niet eens het kamp alleen uit laten gaan, laat staan alleen buiten laten zitten bij een afgelegen stroompje. Ze trok met haar oren en slikte moeizaam “Hoe is de rest?” Ze doelde op haar nestgenootjes die ze vrijwel niet meer sprak. Ze was te druk met het opbouwen van haar gezonde verstand en alle andere problemen waar ze nu mee kampte. Ze haalde diep adem toen in de verte een uil kraste. Treurig staarde ze weer naar het wateroppervlak die wazig wat sterren reflecteerde. Om van onderwerp te veranderen en niet enig gevoelig onderwerp aan te snijden miauwde ze kort “Hoe gaan je trainingen? Al een vos gevangen?” Ze glimlachte om haar eigen grap en knipperde even langzaam. Hoe lang was het geleden sinds ze lol gehad had? Nou ja, of een beetje gelachen had? Bijna twee manen geleden. Ze krulde haar gevlekte staart om haar voorpoten toen ze weer ging zitten en keek haar broer met een blik aan die bijna hardop zei ‘Wat je ook gaat antwoorden, ik kom niet mee terug naar het kamp’. Ze voelde geen aandrang, nog niet om omringt te zijn door blije, lachende gezichten. Ze verkoos liever de eenzaamheid op dit moment dan de drukte van het kamp. Alhoewel wist ze dat ze straks haar nest weer in moest.. maar goed als het aan haar lag zou ze hier nog wel een paar uur blijven.

“Nou .. wat kan er nu gebeuren? Er zou heus geen das uit de struiken komen” Miauwde ze geamuseerd terwijl ze snorde. Stormpaw liet zijn twijfelachtige blik op haar vallen. net toen hij zijn mond wou opentrekken over haar woorden begon ze al weer. Die vraag van haar kwam wat onverwachts uit haar mond miauwen. Hij wist het eerlijk gezegd niet. Hij ging meer met andere katten om, vooral met Breakingpaw. Voordat hij samen met haar dezelfde mentor kregen waren ze al best close met elkaar. Vooral omdat hij haar moet kon inspreken en haar prettig liet voelen om hem heen. En zij hem begreep en hij alles met haar kon doen. Een piepklein lachje verscheen op zijn gezicht bij al deze gedachten, maar al snel werd hij eruit geschopt door Honeypaw's vraag die nog in zijn achterhoofd tolde. 'Ik spreek ze niet vaak, maar ik denk dat het wel gaat met hun... Tenminste dat zie ik aan hun gezichten.' Miauwde hij droogjes. Hij wou niet dingen zeggen dat misschien niet waar zijn, daarom hield hij zijn antwoord beperkt. “Hoe gaan je trainingen? Al een vos gevangen?” Ze glimlachte om haar eigen grap en knipperde even langzaam. Hij ging net als haar zitten, alleen met alerte oren en een gevlekte staart die over de grond zwaaide. 'Best goed, ik en Breakingpaw hebben een rondleiding over het Territorium gehad, en daarna hebben we wat gevist. Ik weet nu best veel over het gebeid, en vooral waar de beste plekken zijn om te jagen.´ Meteen schudde hij zijn hoofd. 'Waar ben ik mee bezig, we moeten terug naar het kamp! Het is gevaarlijk 's nachts.' Zijn grote lichaam stond op. Stormpaw ging achter Honeykit staan en gaf haar een kopje. 'Komop, we moeten terug naar het kamp, daar kunnen we verder praten. of je nou wil of niet.' Hij wist dat zij het erger had dan hem om de dood van Dreamheart, maar hij had gezworen op de dag van haar dood dat hij zijn familie zou beschermen.
Hij zou het zichzelf nooit vergeven als er iets met haar gebeurd. Maar toch werkte haar koppigheid tegen.